Knuffels!

“Bruun is van mij”

Wie: J.C. van Ginkel-de Vries (72) uit Ede

Wat: Bruun de Beer

„In de logeerkamer staat mijn knuffel, Bruun de Beer. Ik kreeg hem 66 jaar geleden, op mijn 6e. Ik moest toen voor onbepaalde tijd opgenomen worden in het ziekenhuis in Dordrecht omdat ik bloed in mijn ontlasting had. Na vier weken mocht ik weer naar huis. De artsen konden niets vinden. Maar omdat ik zo lang in het ziekenhuis moest blijven en mijn familie hooguit drie keer per week vanuit Werkendam op bezoek kon komen, kreeg ik deze beer.

Een knuffel was een luxe in die tijd. Niemand had kort na de oorlog veel speelgoed. Ik had verder alleen een pop.

De knuffel is mij jarenlang tot troost geweest in leed en verdriet. Ik kan me daarvan weinig concrete voorvallen herinneren. Of ik tegen hem sprak? Nee, ik was niet zo’n prater. Ik deed dat denk ik in gedachten.

De beer mocht ook nooit mee naar buiten. Dat was in die tijd niet de gewoonte.

Wat ik nog wel weet, is dat mijn broertje, dat acht jaar na mij werd geboren, dezelfde beer kreeg. Die beer was helemaal niet zo lief als die van mij, vond ik. En we vergisten ons er nooit in welke beer van wie was. Mijn broer heeft zijn beer ook nog. Die van hem staat op de piano.

Inmiddels is de knuffel behoorlijk versleten. Zijn zooltjes zijn kapot, daar heb ik nieuwe lapjes op gedaan. Van stukjes vilt heb ik nieuwe handjes en voetjes gemaakt. En zijn ene oog floept er half uit, dat duw ik dan netjes terug op zijn plek. Pas dacht ik: zal ik hem wegdoen? Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Hij vormt nog steeds een heel dierbaar bezit voor me. Niemand mag er aankomen, ook de kleinkinderen niet. Dat duld ik niet, het is nog altijd mijn beer.”

Communiceren via Muis

Wie: Jorrik Peterson (7) uit Ureterp

Wat: Muis

Moeder Jeanet: „Jorrik heeft zijn knuffel Muis altijd bij zich. Onze zoon is autistisch en hecht zich makkelijker aan knuffels dan aan mensen, want knuffels verwachten geen oogcontact en wisselen niet van gezichtsuitdrukking.

Op momenten dat hij niet bereikbaar voor ons is, bijvoorbeeld omdat hij midden in een driftbui zit, kunnen we via Muis met hem praten en krijgen we hem eruit. Met een verdraaide stem vragen we dan: Wat is er Jorrik, waarom ben je zo verdrietig? En dan begint hij te praten. Als ik dat zonder Muis zou doen, zou hij alleen maar bozer worden. „Niks zeggen, niet praten”, is het dan.

Jorrik kreeg zijn knuffel toen hij 4 of 5 was. Daarvoor had hij een andere knuffel, Koes. Maar die is zo versleten dat hij alleen nog in zijn bed ligt.

Muis gaat overal mee naartoe. Naar zwemles bijvoorbeeld. Zwemmen heeft hij een tijdlang heel moeilijk gevonden, maar sinds Muis op de rand van het zwembad zit, gaat het heel goed. Dan zeg ik: Laat Muis maar zien hoe goed je het kunt. En dan gaatie! Heel bijzonder om te zien. In de klas –Jorrik zit op het speciaal onderwijs– helpt Muis hem met rekensommen. In de kerk, als het niet lukt om stil te zitten, zegt Muis dat hij even lekker moet gaan zitten en zijn ogen dicht mag doen. Hier en daar vertoont Muis inmiddels wat slijtageplekken. We hebben een kopie van Muis aangeschaft, maar die wil Jorrik niet. Dat is Muis niet. Dat is Rikki.

Gelukkig zijn we de knuffel nooit kwijtgeraakt. Als dat wel zou gebeuren, hebben we vermoedelijk een probleem.

Het effect dat Muis op hem heeft, houdt een keer op natuurlijk. Maar het is beter om niet zover vooruit te kijken.”

Turen naar de wasmachine

Wie: Willemieke de Leede-Bakker (25) uit Sliedrecht

Wat: Beer

„Rond mijn 5e kreeg ik deze berenknuffel van mijn vader, nadat ik een eerdere was kwijtgeraakt. De knuffel ging in mijn kindertijd overal met me mee en was echt mijn maatje. Een naam had ik niet voor hem, het was gewoon beer. Ik kan me niet herinneren dat ik hem ooit ben kwijtgeraakt. Wel weet ik nog dat ik het maar niets vond als hij in de wasmachine moest. Dan zat ik ervoor te wachten tot hij klaar was. Kreeg ik ’m dan weer terug, dan vond ik hem zo vreemd ruiken. Z’n eigen geurtje was weg.

Omdat ik altijd zat te kroelen met een van de oortjes, is dat er regelmatig afgevallen. Een vriendin van mijn oudste zus vond het leuk om het er weer aan te naaien. Als zij langskwam, had ze dus altijd wat te doen. Nu is dat ene oortje er definitief af, maar al het andere zit er nog aan.

Ik heb beer heel lang bij me gehouden. Ik gebruikte hem om in slaap te komen, tot en met de middelbare school. Ook daarna bleef hij nog bij mij in bed liggen. Vaak legde ik hem onder mijn hoofd als ik ging slapen.

Anderhalf jaar geleden ben ik getrouwd. Mijn man zei: Laat dat beest maar thuis, het is leuk geweest. Maar de eerste nacht in ons nieuwe huis kon ik niet in slaap komen. Mijn man vroeg: Zal ik anders je knuffelbeer even voor je halen? Een anekdote waar mijn moeder nog steeds hard om moet lachen.

Nu gebruik ik hem niet meer, maar ik heb hem nog wel. Hij ligt bij ons in de kast. Je hebt er toch een soort band mee. Mijn man snapt daar niets van, die vindt het maar een stom ding. Verklaren kan ik het ook niet waarom een versleten knuffel speciaal blijft. Waarschijnlijk is het de herinnering.”

“We gaan Woef inlijsten”

Wie: Jacolien de Witte (17) uit Staphorst

Wat: Woef

„Direct na mijn geboorte kreeg ik van mijn moeder een knuffel. Het was een hond. Zodra ik kon praten, noemde ik die Woef. Ze werd mijn beste vriend. Ik wilde haar het liefst overal mee naartoe nemen, maar dat mocht niet van mijn moeder. Alleen als ik naar bed ging, ziek was, een stuk moest rijden of echt pijn had mocht ik haar hebben.

Ik raakte erg aan Woef gehecht, zonder haar kon ik niet slapen. Ooit ben ik haar kwijtgeraakt, tijdens een boswandeling. Ik weet daar niets meer van, maar het zal ongetwijfeld een behoorlijk drama zijn geweest. De volgende ochtend is mijn moeder zo vroeg mogelijk teruggegaan naar het bos om Woef te zoeken. Gelukkig lag ze nog op een boomstronk. Bij mijn knuffel vond ik troost als ik verdrietig was. Als ik huilde, veegde ik mijn tranen met haar af. En ik praatte tegen haar, vertelde haar leuke verhaaltjes en stortte mijn hart bij haar uit.

Ik knuffelde zo veel met Woef dat ze helemaal kapot ging. Mijn moeder heeft haar meerdere keren opgelapt. Op een gegeven moment lukte dat niet meer.

Mijn moeder heeft toen twee nieuwe hondjes gekocht die er precies hetzelfde uitzagen. Maar ik gebruikte ze niet. Woef was en bleef voor mij de enige knuffel.

Pas toen ik 11 was –ik zat in groep 8, denk ik– besloot ik dat het te kinderachtig werd om met een knuffel te slapen en ben ik er geleidelijk aan mee gestopt. Woef was toen al helemaal kapot.

Nu bewaar ik haar als herinnering. Ze lag altijd in mijn slaapkamer, maar mijn moeder wil haar gaan inlijsten. Dat vind ik een mooi idee: het is toch jarenlang mijn vriendinnetje geweest.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen