DE GELOOFSKENNIS IN ANTWOORD 21 VAN DE HEIDELBERGSE CATECHISMUS (14)

voeding en het onderwijs van de jeugd der gemeente, dan vrage men zich af of ook dit wel juist is. Wanneer in Psalm 78 (vs 5-8) Israels vaderen de opdracht krijgen hun kinderen te leren wat God in het verleden gedaan en geboden had, dan is dit onderwijs wel gericht op Gods historie met zijn volk, maar het doel is niet het doen verwerven van een historisch geloof, maar dat ook de kinderen hun vertrouwen op God zouden stellen. Het ware historisch kennen blijkt juist het vertrouwen op deze God der historie in te sluiten. Ook het leren, dat Jezus in zijn doopbevel noemt (Matth. 28 : 19) heeft deze betekenis. Het gaat in dit leren om het discipelschap en het leven naar Christus' geboden ^o.

Juist de Catechismus geeft als leerboek voor de jongeren der gemeente de geëigende vorm voor deze wijze van onderricht. Haar vraag-en antwoordmethode en haar praktische gerichtheid op het geloofsleven van de christen stempelen het onderricht als een opleiding tot de levende kennis van God in Christus door Zijn Woord. De vragen en antwoorden zijn er beslist niet om uit het hoofd te leren zonder meer, maar om ze te verstaan, om het gesprek tussen God en ons te leren voeren en zo werkelijk wijs te worden tot zaligheid.

Kohlbrugge geeft ons daarvan een treffend voorbeeld in zijn catechismusonderricht. Hij zegt bij zijn behandeling van Zondag 1: Dit boekje begint op deze wijze wel zeer eigenaardig. Het gaat eigenlijk dwars in tegen alle kennis en verstand van mensen. Want overal waar deze vraag en dit antwoord gehoord worden, klinkt de stem: „ja, mijn kind is nog dood, mijn kind verstaat er nog niets van. Mijn jongen, ja, ik houd veel van hem en ik hem hem lief, maar er is nog geen leven in hem . . . ! Het kind moet eerst levend gemaakt worden, en wanneer mijn kind is levend gemaakt, dan eerst mag het deze vraag en dit antwoord leren en opzeggen". Kohlbrugge antwoordt dan: Zo zou de duivel het wel graag willen hebben. Dat is de remonstrantse duivel, die de leer van de vrije wil voorstaat, dat is de duivel der wederdopers, dat is de pelagiaanse duivel, die allen willen helpen zonder middel. Dan even verder: Daarom kom ik, als van boven af, tot u, mijn kind en ik kom tot u, volwassene, met de vraag: „wat is uw enige troost in leven en in sterven? " De vraag wordt gesteld, opdat wij tot onszelf zouden inkeren en ernstig zouden overwegen: „wat vraagt die man daar? " Hij spreekt van troost, — wat is dat? Hij vraagt mij: wat is uw troost? Hij vraagt: wat is uw enige troost? ... de vraag stoot ons wakker; waar de vraag beweging brengt, daar brengt ze beweging ^^.

Dit onderricht van Kohlbrugge vanuit de Catechismus doet ons zien, wat het wil zeggen: onze jeugd onderwijzen in de christelijke religie.

Tenslotte willen wij nog op een tweetal punten wijzen. Allereerst is uit het bovenstaande duidelijk geworden, welke grote actualiteit de Catechismus

50 Vgl. Th. L. Haitjema, De Heidelbergse Catechismus, Wageningen, 1962, blz. 15 v.

5T H. r. Kohlbrugge, De eenvoudige Heidelberg er, Nijkerk, z.j., blz. 10 v.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen