DIE BIBEL UND WIR,

Ernst Haenchen, DIE BIBEL UND WIR, GesatMnelte Aufsatze, Zweiter Band, 424 S., Lw. DM 43.—, J. C. B. Mohr (Paul Siebeck), Tubingen, 1968.

Evenals de in 1965 door Haenchen uitgegeven bundel Qott und Mensoh staan ook deze verzamelde opstellen stuk voor stuk op hoog peil. Haenchen blijkt een veelzijdig geleerde te zijn, die op verschil­ lende terreinen van zijn blijk geeft. deskundigheid

De bundel bevat drie delen. Een vijftal artikelen zijn gewijd aan de vragen met betrekking tot de betekenis van het O.T. Ten dele zijn zij afkomstig uit de oorlogsjaren (Bekennende Kirche! Wilhelm Viseher!). Aan de hand van enkele concreto voorbeelden (Genesis 12, Esther) laat de auteur ons niet in het onzekere over zijn standpunt. De typologische exegese van Viseher en Hellbardt wijst hij radicaal af. Men kan dit begrijpen en toch grote bezwaren koesteren tegen de antwoorden die Haenchen zelf geeft. Wat Haenchen schrijft over de theologische betekenis van het boek Esther is ronduit teleurstellend. Op die manier verdwijnt de betekenis van dit boek voor de christelijke kerk uit de gezichtskring.

Van de artikelen gewijd aan nieuwtestamentische onderwerpen, noemen we in de eerste plaats een uitvoerig overzicht over nieuwere literatuur over de johanneïsehe brieven. Een zeer waardevol overzicht, waarin de schrijver uitvoerig ingaat op de inleidingsvragen en de bijbels-theologische achtergronden van deze brieven. Onmisbaar voor ieder die op wetenschappelijke wijze zich met deze brieven bezig houdt.

Geboeid heeft me ook een artikel: Historie und VerTcündigimg bei Markus und Lukas, waarin Haenchen aan de hand van de pericopen over de roeping der eerste discipelen en Jezus'prediking in Nazareth Iaat zien hoe elk van de evangelisten deze traditie-elementen plaatst in een eigen kader. De auteur komt daarin tot een gevaarlijke scheiding van historie en kerygma, zoals we dat bij velen aantreffen. Maar niettemin drukt hij ons met de neus op de problemen en toont wel overtuigend aan dat we met een vlotte harmoniseringspoging < 3e schriftgegevens niet alleen geweld aandoen, maar ook de rijkdom van de Schrift beknotten. Vooral de exegese van Lucas 4 en de lijnen naar

Hand. 28 bieden voor de prediking boeiende perspectieven.

In het opstel Historie und Geschichte in den JoJianneischen Passionsherichten heb ik toch wel vraagtekens gezet bij de exegese van Johannes 19 : 13. De auteur heeft me niet overtuigd van zijn zienswijze dat het Pilatus is die Jezus op de rechterstoel plaatst.

De twee opstellen over de Handelingen der Apostelen geven allerlei inzichten door die we ook aantroffen in Haenchcns grote commentaar op dit bijbelboek. Ook hier vinden we die sterke nadruk op de theologische werkzaamheid van Lucas, waarbij kerygma en historie op zeer gespannen voet met elkaar komen te staan. De auteur maakt m.i. ook een te radicale tegenstelling tussen Romeinen 9-11 en de visie op het volk Israël zoals we die in de Lucaanse geschriften aantreffen. Dat de accenten hier verschillend liggen zij volmondig toegegeven. Maar bij Haenchen dreigt een tegenstelling te ontstaan tussen l..ucas en Paulus die in de Schrift zelf geen grond heeft, maar toch wel berust op een bepaalde visie omtrent de ontwikkeling v de jonge christelijke gemeente.

Met een viertal fraaie opstellen over Sokrates, de Stoa, Epicurus en de Mystiek wordt deze bundel besloten. Wie op do hoogte wil bleven van de stand van zaken op het gebied van de exegese en de bijbelse tlieologie van het Nieuwe Testament vindt hier veel waardevolle gegevens. De uitgever gaf het werk op voorname en royale wijze uit.

Obr.

A.N.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen