VERONTRUS­TING EN VERANTWOORDELIJKHEID

G. C. Berkouwer, VERONTRUS­TING EN VERANTWOORDELIJKHEID, 192 blz., f 9.75, üitg. Mvj J. H. Kok, Kampen, 1969.

De schrijver van dit boek is een man van groot gezag en wat hij schrijft is waard om nauwkeurig te worden overwogen. Dat geldt ook van wat nu van de pers kwam.

Als geheel liet het mij onvoldaan. Misschien omdat ik ervan verwachtte, wat in < 3e titel niet ligt besloten? Ik meen van niet. Maar het is mij wat eenzijdig gericht. Ik ben niet erg gelukkig met de ontwikkeling, die zich in het Gereformeerde kerkelijke en geestelijke leven voltrekt; gereformeerd genomen in confessionele zin en geestelijk in de ruimste zin van dit woord. De schrijver, erkennende als een onloochenbaar feit dat allerlei verandering van inzicht dwars door verschillende kerken heengaat, richt zich veel meer tot en tegen de z.g. verontrusten (Aalders, Arntzen, Schelhaas) dan dat hij - althans hier - wijst op en waarschuwt voor „de dwalingen van deze tijd".

Dat wil niet zeggen, dat we hier met een polemisch geschrift te maken hebben. In een rustig, evenwichtig betoog geeft de schrijver eigen visie op het probleem van de verontrusting. Begrijpen we elkaar nog wel? En het is niet verantwoord aan het alarm van de verontrusting geen aandacht te schenken, maar het is nodig te weten op welke weg wij wandelen.

De auteur wijdt een hoofdstuk aan de verontrusting in de Heilige Schrift. Inderdaad zijn vele voorbeelden te noemen van een heilzame verontrusting. Terecht wijst de schrijver erop, dat alle verontrusting in de kerk alleen legitiem kan zijn, wanneer zij iets van de profetisch-apostolische verontrusting weerspiegelt en zich aan haar normativiteit onderwerpt.

In Verborgen kettery? herinnert de schrijver o.a. aan Rahner, die spreekt van de haeresie in „dosering", meermalen nog in een zekere vaagheid of ook onbewustheid. In verdachtmaking trof mij wat Rogier zegt over een invasie van waarheidsfanatisme, van een epidemie van achterdocht. De schr. heeft geen ongelijk.

Na Conservatief of progressief? en Defeiisief of offensief? volgen drie hoofdstukken over verontrusting en verandering (Schriftgezag, de belijdenis, de wetenschap). „In de evidente tijdgebondenheid moet gezocht worden naar de zin van alle woorden, naar de motieven in

allerlei Paulus-woorden, naar de openbaring in de tegenstelling Adam en Christus." Niet toevallig is er een discussie op gang gekomen over de z.g. scopus van de belijdenis, de gerichtheid en de daaruit blijkende thematiek der confessie. Menig woord van Kuyper en Bavinck treft ons hier.

Telkens treft de lezer de vermaning tot voorzichtigheid. Voorzichtiger zullen we moeten omspringen met de begrippen eenvoud en duidelijkheid en met een voor de gemeente direct toegankelijke simpliciteit, die buiten alle discussie staat. De gemeente - zo luidt het elders - moet geleid tot de eenvoud des harten, die een toewijding is aan Christus, maar deze eenvoud is geen alibi voor geestelijke traagheid, doch stimulans tot voortdurend en aandachtig luisteren naar de stem van het Woord.

De ernst, waarmee de auteur zijn uiteenzettingen geeft, zal moeten gehonoreerd in toegewijde belangstelling voor het onderzoek der Schriften, in een vermeerderde belangstelling naar een echt gereformeerde visie op de problemen van deze tijd. Maar mijn aanvankelijke visie is gebleven: toch wel eenzijdig.

U.

Bt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen