Paulus' verblijf in Arabië

A. Hilbers

'.... maar ik ging heen naar Arabië en keerde wederom naar Jeruzalem.' (Gal. 1 : 17)

In Gal. 1 maakt Paulus een notitie waar we niet overheen moeten lezen. De notitie over zijn verblijf in Arabië. 'Maar ik ben naar Arabië vertrokken.'

Deze mededeling staan ingeklemd tussen het bericht van zijn niet afreizen naar Jeruzalem (vs. 17) en zijn vertrek naar Jeruzalem, 3 jaren later. In het geding is zijn gang naar Jeruzalem. Het 'maar', dat zijn mededeling over het vertrek naar Arabië inluidt, heeft een bepaalde klankwaarde.

Ieder zou vermoeden dat Paulus direct na zijn bekering op weg naar Damascus en zijn opdracht om het Evangelie aan de heidenen (de volken) te verkondigen, naar Jeruzalem zou zijn gereisd. Dat zou vanzelfsprekend zijn geweest. Het officiële jodendom zit daar. En Paulus heeft onder de vertegenwoordigers daarvan vele goede relaties. Denk maar aan Gamaliel. Bovendien waren de voorvaderlijke inzettingen hem bijzonder geliefd. En verder waren daar degenen, die vóór hem apostelen waren. Daar was de moedergemeente. Heeft Paulus een bijzondere opdracht ontvangen in dienst van het Evangelie - dan moet hij toch in Jeruzalem de approbatie of de apostolische zegen meekrijgen. Hij moet toch met Petrus en de anderen spreken.

Neen, zegt hij. Ik ben niet te rade gegaan met vlees en bloed, ook ben ik niet geweest bij hen die voor mij apostelen waren. Maar ik ben naar Arabië vertrokken.

Lucas verzwijgt de reis van Paulus naar Arabië in Hand. 9. Hij vertelt dat Paulus na zijn bekering het Evangelie terstond in de synagoge in Damascus verkondigde. Hij moest evenwel de wijk nemen uit die stad omdat de Joden hem lagen legden. Toen is hij naar Jeruzalem gevlucht. Met andere woorden: Lucas slaat het verblijf van Paulus in Arabië over. Mogelijk heeft Paulus het hem niet verteld. Paulus hield dit geheim voor zich, hij achtte het niet nodig Lucas daarvan in kennis te stellen. Zo missen we de vermelding ervan in Hand. 9.

Maar dit geheim van Paulus is er toch uitgekomen. En wel in Gal. 1. Het moest eruit. Want Paulus had het nodig in de verdediging van zijn apostolaat. Deze brief is een felle verdediging van zijn apostolaat. En de boodschap die hij brengt hangt hier onmiddellijk mee samen. Hij is apostel geworden om te getuigen van het Evangelie onder de heidenen. Wie aan zijn roeping komt, komt aan zijn boodschap. Zijn roeping is van Boven, zijn boodschap evenzeer. Het Evangelie dat hij brengt is openbaring van Jezus Christus, zijn boodschap niet minder.

Waarom vertelt hij hier van zijn verblijf in Arabië?

Onder de Galaten circuleert het bericht dat Paulus een afhankelijke figuur is. Hij is geen apostel in de volle zin van het woord, hij heeft de Here Jezus niet eens persoonlijk gekend. Hij spreekt van openbaring, maar daar is geen sprake van. Hij is na zijn bekering naar Jeruzalem gereisd en hij heeft daar wat onderricht gekregen van mensen die hij ontmoette, hetzij uit het vroegere jodendom, hetzij van degenen die voor hem apostelen waren. En zo spreekt hij hier als een man die niet kan optreden met goddelijk gezag. Zijn boodschap komt niet van Boven. Hij preekt een wetsvrije Evangelie, maar wees er voorzichtig mee. Jullie Galaten zijn nog niet eens besneden ...

Tegen deze aantijgingen verdedigt Paulus zich. Het wetsvrije Evangelie dat hij brengt is openbaring van Jezus Christus en geen zaak van mensen, wie dan ook.

Hij heeft aan niemand opheldering gevraagd, toen hij geroepen werd tot apostel der volken.

Het is geen ogenblik (euthoos hou) bij hem opgekomen om een nader gesprek te hebben in Jeruzalem (vs. 16).

Toen het Gode behaagde Zijn Zoon in mij (en emoi) te openbaren . . . Dat is gebeurd op de weg naar Damascus. Toen overstraalde hem de openbaring van de grote Here Jezus Christus, Gods Zoon zozeer, dat hij onder zijn roeping niet meer uit kon. Hij zag dat Jezus de Messias was, van God gezonden, en dat Zijn Woord de boodschap was.

Deze Christus vervulde hem zozeer - in mij - dat de Schriften voor hem opengingen als nooit tevoren. Het was openbaring van Boven.

Hij heeft in Damascus dadelijk gepreekt. Dat liep verkeerd af. In de synagoge aldaar kwam hevig verzet tegen de prediking die Paulus bracht. Hij vluchtte de stad uit. Naar Arabië. Het land der Nabatenen, het land ten zuidoosten van Damascus, het tegenwoordige Jordanië, waar in die dagen Aretas, een familielid van Herodes, regeerde (2 Kor. 11:32).

En daar is Paulus ongeveer twee jaren gebleven. Daar is zijn aangezicht voorgoed naar de heidenwereld gewend. Niet naar Jeruzalem.

Wat heeft Paulus gedaan gedurende de twee jaren van zijn verblijf aldaar? Hij schrijft er niet over. Voor de hand ligt de gedachte dat hij met tentenmaken in zijn levensonderhoud voorzag. Ook zal hij het Evangelie gebracht hebben aan de Nabatenen. Men zie Na veertien jaren van dr. J. van Bruggen, blz. 145, noot 89: 'Om te beginnen begaf Paulus zich tot de prediking van het evangelie

in Arabië, Israels antipode.'

Daar zal hij de volle diepte van het evangelie ingedronken hebben: wetsvrij. Nabatenen-Ismaëlieten-wetsvrij evangelie.

'Want ik ben door de Wet voor de Wet gestorven om voor God te leven. Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik, maar Christus leeft in mij... Ik ontneem aan de genade Gods haar kracht niet: want indien er gerechtigheid door de Wet is dan is Christus tevergeefs gestorven (Gal. 2).

Wat Paulus daar verstaan heeft? Kort en goed gezegd: dat het Evangelie niet is naar de mens. Niet naar de wettische mens, niet naar de vrome mens. Het staat dwarsdraads op het mensenleven. Op het joodse leven, op het heidense leven.

Opvallend hoe vaak het woord 'mens' in Gal. 1 staat.

Vs. 1: Paulus, een apostel, niet vanwege mensen, noch door een mens.....

Vs. 11: .... dat het Evangelie niet is naar de mens.

Vs. 12: want ik heb het ook niet van een mens ontvangen of geleerd.

Vs. 16: .. . . ben ik geen ogenblik te rade gegaan met vlees en bloed

Wat is dan het Evangelie?

Dat zegt hij in vs. 4: .... en van de Here Jezus Christus, die Zichzelf gegeven heeft voor onze zonden, om ons te trekken uit de tegenwoordige boze wereld, naar de wU van onze God en Vader.

Het kruis der verzoening en de heiliging van ons leven door Jezus Christus. Rechtvaardiging en heiliging.

Hoe te verstaan? Door het geloof. Vanuit de belofte. Wetsvrij. Kan het niet anders? Neen: al zou er een engel uit de hemel komen om het anders te verkondigen, dan is die engel vervloekt. Tweemaal gebruikt Paulus hier het woord vervloekt. En hij zegt er nog bij: dit heb ik vroeger ook al gezegd (vs. 9).

Is Paulus dan helemaal niet in Jeruzalem geweest? Ja, na drie jaren. Toch was dat maar vluchtig. Twee weken voor een ontmoeting met Petrus. Ook Jacobus, de broer van de Here Jezus, heeft hij toen gesproken.

Neen, zegt hij: ik lieg niet. Hij zegt het onder ede. Zoveel is hem er aan gelegen dat men hem niet houdt voor een tweede-rangs-apostel, die de boodschap aan mensen zou hebben ontleend.

Ja, één ding nog. Ik heb nimmer gepreekt voor de gemeenten uit Judea. Ik ken die broeders en zusters echt niet. Maar ik heb wel van hen gehoord. Zij hebben God verheerlijkt dat die man die vroeger zijn wandel had in het jodendom, nu het evangelie verkondigt en het geloof dat hij eerst trachtte uit te roeien (vs. 23).

En om de lof voor God gaat het Paulus, daarom geen ander evangelie dan dit, dat naar de wil van onze God en Vader is, aan Wie de heerlijkheid zij in alle eeuwigheid! (vs. 5).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen