Gedwongen kruisdrager

En zij presten een voorbijganger om zijn kruis te dragen, een zekere Simon van Cyrene, die van het land kwam, den vader van Alexander en Ru f us. Mk. 15 : 21.

A. C. Kortleve

De schare heeft een keuze gemaakt tussen Jezus en Barabbas. Dat was geen moeilijke keuze.

De soldaten hebben Jezus bespot als de Koning der Joden. Dat was geen verheffende vertoning.

Nu trekt de stoet door de straten van Jeruzalem, naar buiten, de stad uit. De terechtstelling vindt plaats buiten de muren, volgens Romeins gebruik. Trouwens, ook volgens Joods gebruik, buiten de legerplaats. Dat lees ik in Lev. 16. Op de Grote Verzoendag, eenmaal in het jaar, werd de bok van het zondoffer geslacht, en de zondebok buiten de legerplaats gebracht. Beladen met de vloek, met de zonden van het volk. Weggestuurd de woestijn in. Dat herken ik hier. Goede Vrijdag is Grote Verzoendag. Het Lam van God, dat de zonde der wereld wegdraagt, wordt weggeleid. De priesters lopen er bij. Het offer der verzoening gaat plaatsvinden. Maar nu eens en voorgoed.

Eveneens gebruikelijk is, dat de kruiselingen zelf het kruis dragen waaraan zij komen te hangen. Dat wil zeggen: de dwarsbalk ervan. Ook Jezus torst die zware last. Maar op een gegeven moment kan Hij niet meer. De voorafgaande nacht vraagt zijn tol. De strijd, de verhoren, de geseling, de bespotting hebben Hem afgemat. Hij kan niet verder. De stoet stagneert. Wie helpt?

Een Romeinse soldaat? Het verachte kruishout dragen zeker!

Een tempeldienaar? Je verontreinigen aan dat vloekhout zeker!

Toch had ik hier wel iemand verwacht, die te hulp zou komen. Eén minstens, die ooit gezegd had: 'Al zouden allen aanstoot aan U nemen, ik nooit! Zelfs al moest ik met U sterven!' Hij had het zwaard al getrokken in Gethsemané. Waar is hij nu? En die anderen dan, die alles verlaten hadden om Hem te volgen? Die al zo druk geweest waren om zich een troon te bemachtigen in het Koninkrijk der hemelen? Waar zijn ze?

Ach ja, beloften worden vaak zo snel gedaan. Grote woorden zo gemakkelijk gesproken. Soms over zaken, die ons vermogen verre te boven gaan. Hoe moet de Here daar over denken? Hij, wiens wezen het is trouw te zijn. Die doet wat Hij zegt. Het doet ons beschaamd de hand op de mond leggen.

Niemand is er, die het voor Hem opneemt. Niemand, die het van Hem afneemt. Een willekeurige voorbijganger wordt dan geprest om zijn kruis te dragen. Een zekere Simon. Afkomstig van Cyrene, in Noord-Afrika. Te horen aan zijn naam een Jood. In Cyrene was een aanzienlijke Joodse kolonie.

Was Simon alleen in Jeruzalem voor het feest? Dat was niet zo vreemd. Ook op de Pinksterdag waren de inwoners van de streken van Lybië bij Cyrene onder de hoorders (Hand. 2 : 10).

Was hij verhuisd naar Jeruzalem, om straks begraven te kunnen worden in de heilige aarde bij Jeruzalem? Zo waren er meer, er was zelfs een synagoge der Cyreneeërs (Hand. 6 : 9).

Hoe dat zij, toevallig kwam hij voorbij, en uitgerekend hij wordt gevorderd voor het karwei, waar niemand anders zin in heeft. Ook toen kwam het al voor, dat je Noordafrikanen laat doen wat je zelf liever niet doet.

Merkwaardig trouwens, dat Simon op dit uur al weer terug komt van het land. (Een eigen akker? Een familiebezit, dat hij was wezen inspecteren? Of ruimer: het platteland buiten de stad? ) Jeruzalem was al dagen in rep en roer om Jezus van Nazareth. Diezelfde morgen had de menigte al weer staan schreeuwen voor Pilatus: 'Kruisig Hem'. Vriend en vijand was er hevig bij betrokken.

Maar Simon was het onkruid gaan wieden op zijn akkertje. Of een ochtendwandeling gaan maken buiten de stad. Met Jezus wilde hij niets te maken hebben. Hij was geen vriend, hij was geen vijand. Gewoon iemand, die er niets mee te maken wilde hebben. We kennen ze wel. 'Alles goed en aardig, maar voor mij hoeft het niet.'

En opeens wordt hij er bij betrokken. Staat hij er midden in. Het zal je gebeuren! Dat genadige werk van de Heilige Geest, onnaspeurlijk en onwederstandelijk, gebeurt nog! Wie daar niet in gelooft en op hoopt, moet er vandaag nog mee ophouden. Reactie van Simon? Ik denk: verzet, protest. Hij moet geprést worden!

Woedend is hij. Allereerst op de soldaten. Maar vervolgens ook op Jezus. Waarom draagt Hij zijn eigen kruis niet? Waarom moet ik daar voor opdraaien?

Die reactie herkennen we toch? Opeens een zwaar kruis opgelegd krijgen, een kruis waar je helemaal niet om gevraagd hebt, roept verzet op. Woede. Gebalde vuist, ook in de richting van de hemel. 'Waarom heeft God het niet voorkomen? Waarom uitgerekend ik, en niet een ander? ' Wie zijn eigen hart kent, kijkt hier niet vreemd van op.

Het kruis is echter niet alleen symbool van zorgen, leed en verdriet, zoals ieder huisje zijn kruisje heeft. Daarmee zouden we in een te huiselijke sfeer blijven steken. Het kruis van Christus is het vloekhout. Teken van het recht-

vaardig oordeel van God over de zonde. Teken van de straf die een zondaar, die ieder mens heeft verdiend.

En dan zeg ik: zo hoort het. Zo is het goed. Jezus zónder kruis, en Simon er ónder. Want de enige, die dat kruis nou juist niet verdiend had, was Jezus! En Simon, wij, ik . .. wél.

Wordt dat herkend? Ach ja, 't is wel bekend. De woorden klinken vertrouwd. Verontrust het nog? Het evangelie van zonde en genade klinkt sinds jaar en dag. Klikt het ook op een goede dag?

Dat kruis ... Alsof God zegt: Til er maar eens aan. Voel de drukkende last. Ooit zo er onder gekomen? Wat moet je er mee?

Let op Simon. Hij maakt rechtsomkeert. Hij zet zijn wandeling niet voort in de richting die hij ging, in de richting van de stad. Nee, met het kruis op de schouder ... volgt hij nu Jezus. Hij draagt het achter Jezus aan (Luk. 23 : 26). En komt zo 'wiskundig zeker' op Golgotha terecht.

Wie een kruis te dragen heeft, leed, verdriet, kan dat alleen, als hij Jezus op de voet blijft volgen!

Wie zich door Gods Geest bewust werd van de vloek, moet en kan niet anders dan achter Jezus aan gaan.

Want aangekomen bij Golgotha... raken we het kwijt! Daar verwisselt het kruis opnieuw van eigenaar. Daar geeft Simon het af. Daar gaat Jezus er aan.

De vraag is gesteld: heeft Simon nu Jezus geholpen? Enerzijds wel. Daarom heeft Simon een blijvende plaats gekregen op één van de kruiswegstaties van de R.K. kerk. Anderzijds heeft Simon juist het hout aangedragen, waaraan de Heiland sterven moest. Jezus mocht niet halverwege bezwijken, uit zijn lijden verlost worden. Hij moest de lijdensbeker tot de op de laatste druppel drinken.

Gedwongen kruisdragen. Zo begon het. Simon onder het kruis. Jezus zonder. Hoewel Jezus het eigenlijke nooit heeft overgedaan, niet kón overdragen, aan wie dan ook.

Op Golgotha gaf Simon het kruis weer af, ging Jezus er aan.

Dat alles moet zo'n indruk nagelaten hebben, dat deze gedwongen kruisdrager later een vrijwillige kruisdrager is geworden, een discipel van de Heiland. Immers: hij wordt genoemd de vader van Alexander en Rufus. Die zonen zijn dus twee bekende namen geweest voor de lezers van het Markusevangelie. Leden van de eerste gemeente. Dat hele gezin is tot geloof gekomen. Ze zijn volgelingen van Jezus geworden.

Paulus laat in Rom. 16 : 13 de groeten overbrengen aan Rufus en zijn moeder. Ziet u de konsekwenties van dat kruisdragen, de vruchten van die ommekeer? Ook zijn kinderen hebben hun kruis. Hem dagelijks navolgende, Ieren dragen. Hem aanhangend met waarachtig geloof, vaste hoop en vurige liefde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen