ONE LORD, ONE SPIRIT, ONE BODY

Peter Hoeken, ONE LORD, ONE SPIRIT, ONE BODY, The Ecumeni­ cal Grace of the Charismatic Move-

ment, 132 p, £ 3, 95, Paternoster Press, Exeter 1987.

Na een hoofdstuk over de oorsprong van de charismatische beweging en een uiteenzetting over de betekenis en de inhoud van de vernieuwing door de Geest volgt een uitvoerige behandeling van de vraag wat deze vernieuwing door de Geest betekent voor de eenwording van de kerken en de oecumene.

Wat Hoeken schrijft over het werk van de Geest in lofprijzing, vruchten, gaven, gemeenteopbouw en zending is nuchter en bewogen, en wat het belangrijkste is: de auteur laat de Schrift spreken. De ernst van zijn betoog, de indringende wijze waarop hij schrijft over de gaven van de Geest, zonder te vervallen in spiritualisme, moeten iedere lezer veel te zeggen hebben.

Ook in het hoofdstuk over kerkvernieuwing staan goede dingen. Hoeken plaatst zijn lezers voor de vraag of ze bereid zijn hun kerkelijke tradities en patronen ondergeschikt te maken aan een opnieuw luisteren naar wat de Geest in de Schrift tot de gemeenten zegt.

Tegelijk ligt hier ook mijn probleem met dit boekje. De auteur zoekt een weg tussen wat hij noemt de extremen van denominationalisme en non-denominationalisme: de laatsten zouden de kerkelijke traditie van zich af willen schudden, de eersten houden vast aan overgeleverde structuren en patronen. In dat kader komt dan de tegenstelling tussen Rome en de Reformatie, of zoals Hoeken schrijft: de Evangelicalen naar voren. Ongetwijfeld maakt de schrijver hier een aantal treffende opmerkingen. Maar het dilemma wat hij aangeeft miskent m.i. het eigenlijke probleem. Het gaat niet om het al of niet honoreren van de traditie, maar om de verhouding tussen de Schrift en de traditio van de kerk. De auteur komt uit bij een integraal oecumenisme, waarbij de kerken van elkaar kunnen leren en eikaars tradities moeten aanvaarden, zij het niet kritiekloos.

Daarmee is Hoeken in de lijn van het oecumenisme-decreet van Vaticanum II. Maar verdraagt een charismatische vernieuwing zich bv. met een pauselijke hiërarchie? Om nog maar niet te spreken over het dogma van de onfeilbaarheid? Zeker, de auteur is niet kritiekloos ten aanzien van zijn eigen kerk. En terecht wijst hij op ontsporingen bij de Evangelicalen en Reformatorische christenen. Maar de eigenlijke tegenstelling tussen Rome en Reformatie komt m.i. te weinig naar voren. Niettemin, er staan vele passages in dit boekje van een r.k. auteur die een protestant met vreugde en verwondering zal lezen. Ik denk aan de christocentrische toon die het boekje ademt. Maar ekklesiologisch blijven er vragen.

Ede

A.N.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen