WEGEN EN KRUISPUNTEN IN DE DOG­MATIEK

E.J. Beker/J.M. Hasselaar, WEGEN EN KRUISPUNTEN IN DE DOG­MATIEK, 5, Kerk en toekomst, 317 blz., ƒ 59, - , J.H. Kok, Kampen 1990.

Dit is het vijfde en laatste deel van de dogmatiek van Beker en Hasselaar. Met de schrijvers zijn we blij, dat het tot deze afronding heeft kunnen komen, daar beide auteurs oud beginnen te worden en prof. Hasselaar lange tijd zeer ernstig ziek is geweest. Het is dan ook daaraan te wijten, dat zijn bijdrage beperkt is gebleven. Zij bestaat uit het derde deel van dit boek, waarvan we de indruk hebben, dat het een bundeling is van zelfstandige, reeds voor handen zijnde studies over de ecclesiologie bij Barth en Noordmans. Mij trof in het 'Woord vooraf', dat men opnieuw de lijn uitstippelt, waarlangs men wil gaan. Men duidt deze aan als 'de progressieve ontwikkeling van de gereformeerde traditie', die dan geconcretiseerd wordt in de namen van Bavinck, Gunning, Hoedemaker, Kohlbrugge, Barth, Noordmans, Miskotte en Van Ruler. Dat is wel een roemrijk voorgeslacht. Toch is bij mij de vraag opgekomen, of er inhoudelijk ook recht aan gedaan is. Dat geldt zeker wel Gunning, Barth, Noordmans en Miskotte. Minder echter Bavinck en nog minder Hoedemaker en Kohlbrugge, die ik dan ook in de lijst van geciteerde literatuur niet terugvond. Toch lees ik er uit, dat de auteurs bewust (naar ik vermoed meer dan vroeger) in de lijn van de gereformeerde traditie willen gaan. Ik voel er althans een diepe overtuiging achter, als zij schrijven, dat zij 'de gezondmaking van de kerk op haar weg naar de toekomst' alleen dan verwachten, wanneer 'men zich gemeenschappelijk en eendrachtig buigt voor het profetisch en apostolisch getuigenis van de Schrift als het levenwekkende Woord van de levende God...' Dat is een duidelijke belijdenis, waarmee ik het van harte eens ben. Gaan wij nu in het boek na, hoe en in welke mate de gereformeerde traditie inhoudelijk aan de orde komt, dan valt het niet mee. Wat men voor 'gereformeerde traditie' houdt, is nog steeds hoofdzakelijk ontleend aan Heppe. En dat is toch wel een verschraling. En evenzeer geldt dit ten opzichte van Calvijn, van wie een weergave wordt gegeven wat betreft zijn visie op de christelijke hoop. Trouwens, dat is m.i. de zwakte van deze hele dogmatiek geweest, dat de gereformeerde traditie zelf niet onderzocht is en vrijwel alles uit de tweede hand (Heppe, Barth) is ontvangen. Dogmatische-theologisch wreekt zich dit gegeven in dit boek vooral op het punt van de verhouding tussen kerk en koninkrijk. De schrijvers gaan daarbij voortdurend uit van het schema van Barth (Noordmans), waarin de eschatologische afstand en spanning tussen beide dominant is. Maar die afstand is

er nu juist niet in de klassieke gereformeerde theologie. Daarin is het koninkrijk Gods (van Christus) veel meer de geestelijke-soteriologische kern van de (onzichtbare) kerk.

G.

C.G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen