De verbondsleer der Christelijke Gereformeerde Kerk in Nederland - pagina 9

HOOFDSTUK I. Een stukje geschiedenis. In het eeuwjaar der Afscheiding 1934 is de Christelijke Gereformeerde Kerk in Nederland niet zonder meer ingegaan op den voorslag der Geref. Kerken (Synode 1933) om saam te spreken „over hetgeen ons gescheiden houdt en over de wijze, waarop de door God gewilde kerkelijke eenheid zou kunnen worden verkregen". De Synode der Chr. Geref. Kerk heeft op het verzoek der Geref. Kerken afwijzend geantwoord en daarbij gewezen op een kerkrechtelijk, een confessioneel en een praclisch bezwaar tegen de voorgestelde saamspreking. Volgens de Chr. Geref. Kerk is samenspreking dan pas mogelijk, geoorloofd en vruchtbaar „wanneer de principieele redenen der verdeeldheid zijn weggenomen". Blijven de principieele verschillen, dan is samenspreking niet alleen onvoorzichtig, maar ook zeer beslist gevaarlijk. Het beeld van de twee bouwers, de een op den rots en de ander zoo maar op den grond zonder deugdelijk fundament, is ook hier van toepassing. Officieele samenspreking over zulk een aangelegenheid is immers geen zaak van koophandel, geen praten om het met loven en bieden, met geven en nemen samen eens te worden. Zal er zulk een saamspreking plaats hebben, dan moet de grond er voor deugen. Vooral van de zijde van de Geref. Kerken is altijd en altijd weer gesproken over de zondige verdeeldheid en als in één adem werd er dan dikwijls bijgevoegd, dat de Chr. Geref. Kerk niet alleen niet wilde vereenigen, maar zelfs niet eens saam wilde spreken over wat deze kerken gescheiden houdt. Zulk een weigering was toch wel heel onredelijk en onverantwoordelijk. Zóo is het wel te begrijpen dat op deze wijze bij duizenden en duizenden de indruk werd gewekt of versterkt: de Gereformeerden zuchten onder de verdeeldheid en snakken naar eenheid, de Chr. Geref. brs. daarentegen willen er niet van weten. Er waren er zelfs in de Chr. Geref. Kerk, die dit ook zoo langzamerhand begormen te gelooven. Zeker, van Geref. zijde werd veel gesproken over „zondige verdeeldheid" veel meer dan van Chr. Geref. kant. Maar waarom? Omdat men, in alle bescheidenheid gezegd, van Chr. Geref. zijde meer oog had voor de zondige oorzaak der gedeeldheid. Zondige gedeeldheid komt nooit zoo maar plotseling uit de lucht vallen. Zij heeft een zondige oorzaak, en deze moet eerst worden weggenomen, zal er vaa echte eenheid sprake kunnen zijn. De afwijzing van het verzoek tot saamspreking bedoelde dan ook allerminst alle discussie af te snijden. Juist de in den loop der jaren gevoerde polemiek had duidelijk getoond, dat een deugdelijke grond voor samenspreking nog gelegd moest worden. De discussie moet worden voortgezet om onder 's Heeren zegen dat grondleggend werk te verrichten. De Chr. Geref. Synode wees daarom ook n'et af zonder meer, maar maakte aan de Geref. Kerken haar bezwaren kenbaar en aanvaardde in 1937 een Rapport, waarin een breeder omschrijving werd gegeven van de gronden, waarop het antwoord aan de Geref. Kerken rustte. Meermalen komen we op dit Rapport terug. In dit Rapport is het niet voor de eerste maal, dat van Chr. G«ref. zijde gewezen is op en geprotesteerd tegen de Neo-Geref. verbondsleer, die wij niet anders zien kunnen dan in strijd met Schrift en Belijdenis. Laat slechts de geschiedenis spreken. Reeds voor 1892 waren er bezwaarden. Laat niemand dit een 50 jaar later vergeten. In hun bezwaarschrift, dat zij 7 Juni 1892 ter Synode brachten, werd o.m. gezegd: „ . . . .eindelijk is hot ons een overwegend bezwaar roor Gereformeerd te erkennen, wat door voorgangers der Doleerende Kerken is uitgesproken en geleerd omtrent wedergeboorte en den Heiligen Doop".

1

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen