Ridderbos, H.N. De belofte van het genadeverbond - pagina 11

historia revelationis (geschiedenis der openbaring). Het Oude Testament kent eigenlijk geen woord, dat met het Nieuwtestamentische begrip belofte (epangelia) correspondeert. In het Nieuwe Testament wordt het woord belofte op vele plaatsen gebruikt. Speciaal Lucas (in de Handelingen), Paulus en de schrijver van den brief aan de Hebreen bezigen het dikwijls en bij voorkeur. Heel het Nieuwe Testament door heeft het een centrale heilshistorische beteekenis, d.w.z. is het de aanduiding van de aan Abraham en in hem aan heel het volk Gods gedane goddelijke toezegging van heil en verlossing, waarvan de komst en het werk van den Messias het middelpunt en de voltooiing vormt. Daarbij dient men echter wel in het oog te houden, dat er een onderscheid bestaat tusschen de taal der Schrift en de taal der dogmatiek. De laatste is wetenschappelijk, d.w.z. zij streeft naar duidelijke begrenzing en vastheid. In het dogmatisch spraakgebruik is het daarom ongeoorloofd, tenzij met uitdrukkelijke vermelding, een bepaald begrip in meer dan één zin te gebruiken en de grenzen van dat begrip aldus te vervagen en te overschrijden. De taal der dogmatiek zoekt juist altijd naar scherpe omlijning en constantheid. Anders is de taal der Schrift. Zij is die van het leven, dat gecompliceerd is en altijd beweging en verandering vertoont. En die bewegelijkheid van het leven spiegelt zich af in de taal en de begrippen, die de Schrift gebruikt. Wie dat niet in het oog houdt en meent, dat men de beteekenis, die een bepaald begrip (bijv. belofte) op een bepaalde plaats heeft, over heel de linie kan doorvoeren, doet alsof de Schrift een dogmatisch handboek is en verwart zich al spoedig in tegenstrijdigheden. De taal der Schrift is zeer beslist vóór-wetenschappelijk en wie daarom in de discussie telkens weer uit de Schrift naar de dogmatiek overstapt of omgekeerd, zonder in het oog te houden, dat hij hier met twee afzonderlijke taalgebieden te doen heeft, brengt allerlei onheil aan, terwijl hij meent o zoo bijbelvast te zijn en niet zelden de pretentie voert, dat al wat hij zegt „op Gods Woord gegrond" is. Een enkel voorbeeld, ook uit de huidige dogmatische moeilijkheden, moge de bedoeling van het bovenstaande verduidelijken. Het woord Verbond wordt in de Schrift, in meer dan één zin gebruikt. Nu eens duidt het de relatie aan tusschen den Heere en gansch Israël, dan weer de bizondere verhouding tusschen den Heere en diegenen uit Israël, die zijn heil ook metterdaad ontvangen. Dat heet in de Schrift in beide gevallen eenvoudig „Verbond" en er wordt niet bij gezegd, dat het woord op de eene plaats een ruimere beteekenis heeft dan op de andere. Wil men nu den inhoud der Schrift dogmatisch gaan verwerken en in systeem brengen, dan is het noodig met dat onderscheid in beteekenis van het woord Verbond in de Schrift rekening te houden en moet men gaan onderscheiden tusschen: Verbond in engeren en ruimeren zin; of: inwendige en uitwendige zijde van het Verbond of iets dergelijks. Dat eischt eenvoudig het wetenschappelijk spraakgebruik, vooral wanneer er, zooals thans, strijd ontstaat over den inhoud en beteekenis van v/at volgens de Schrift „Verbond" heet. Merkwaardig is nu echter, hoe allerlei menschen, die aan de 7

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen