Uit de Pers.

De Feestdagen.

Over de Feestdagen schrijft Docent de Bruin in „de Wekker" van Vrijdag 18 Aug. j.l.: De algemeene christelijke feestdagen zijn' niet van goddelijke inzetting. Gods Woord, dat ook hier de maatstaf moet zijn, zwijgt er van en leert ons slechts éen rustdag per week, éen dag den Heere heilig, waarvan de Heere zegt in het 4de gebod; „zes dagen zult gij arbeiden en al uw werk doen, maar de zevende dag is de Sabbath des Heeren, dan zult gij geen werk doen".

Alleen de Zondag moet naar Gods onfeilbaar Woord geheiligd; de andere dagen kent de Schrift niet. Wie dus op een feestdag reist of arbeidt bezondigt zich niet tegen Gods Wet, want waar geen wet is, is geen overtreding en een wet of gebod aangaande de feestdagen is er in de Schrift niet.

De feestdagen zijn dan ook menschelijke inzettingen. De Christelijke Kerk in de eerste eeuwen onzer christelijke jaartelling vond het gepast en nuttig om de groote heilsfeiten op bizondere dagen in het jaar te gedenken. Op zichzelven is daar niets tegen. Integendeel veel pleit er voor. Men kreeg zoodoende een kerkelijk jaar, dat met Kerstmis de geboorte gedacht, met Paschen de opstanding en zeven weken later de uitstorting des Heiligen Geestes. De kerk stelde reeds vroeg het Paaschfeest in, als navolging van het Joodsche paaschfeest.

Waarschijnlijk dagteekent het reeds uit den Apostolischen tijd en heeft de eerste Christengemeente te Jeruzalem, wanneer de Joden op den 14den Nisan de uittocht uit Egypte gedachten, dien dag gevierd als opstandingsfeest van Christus.

In de tweede eeuw werd het reeds te Rome gevierd, maar niet op den 14 van Nisan, maar op den daaropvolgenden Zondag; terwijl de kerk in het Oosten den 14den Nisan als datum voor het paaschfeest behield om het gelijktijdig met de Joden te vieren. Hieruit ontstond strijd tusschen 't Westen en 't Oosten. Om dit geschil bij te leggen begaf zich Polycarpus, de grijze bisschop van Smyrna, naar Anicetus den bisschop van Rome. Zij konden het niet eens worden, doch scheidden niet dan nadat zij elkander den broederkus gegeven en met elkaar het H. Avondmaal gebruikt hadden. Aan het einde der 2de eeuw beval bisschop Victor van Rome, dat de Westersche gewooonte van Paaschfeest vieren, n 1. op Zondag na 14 Nisan gevolgd moest worden, waardoor de strijd weer heftig ontbrandde en eerst in 325 werd op het concilie van Nicea in dien zin beslist dat Paschen op Zondag zou gevierd worden en wel op den eersten Zondag na de eerste volle maan, na dag en nacht evening (21 Maart). Het Pinksterfeest werd eerst bij den aanvang der 4de eeuw algemeen gevierd. In dien tijd werd door de kerk de bepaling gemaakt: „allen behooren den Pinksterdag te vieren; die deze viering verwaarloost, moet als de insteller eener nieuwe ketterij aangemerkt worden".

Ook het Hemelvaartsfeest werd niet van af de Apostolische eeuw gevierd. Eerst in het laatst der 4de eeuw werd het ingevoerd,

Toen het Pinksterfeest op een bepaalden dag, (n.l. 7 weken na paschen) gevierd werd, ging men ook allengs een bepaalden dag voor het Hemelvaartsfeest vast stellen. Eerst in den tijd van Augustinus (gest. 430) wordt er melding van gemaakt.

Evenzoo is het Kerstfeest eerst in de 4de eeuw opgekomen. Te Rome werd het voor 't eerst gevierd tusschen 352 en 386 en uit een homilie van Chrysosthomus, den 25sten December 386 voor de gemeente te Antiochië gehouden, blijkt, dat het daar 10 jaren te voren nog onbekend was.

Ons Schoolwezen.

In „de School met den Bijbel" — die intusschen van redactie-en formaat veranderd is en nu 1 X per week in boekvorm uitkomt — schiijft de heer van Wijlen van Rotterdam over ons schoolwezen èn bepleit dat er meer organisatie moet komen.

„Er is organisatie noodig. Een gezond samenstel van organen", zegt hij. Twee punten roepen bizonder om organisatie ; rechtspraak on opleiding en dan lezen we daaromtrent:

„Wij hebben nu reeds een hoogere rechtspraak. Maar het gebrek is: die heeft maar twee steenen op haar keur: de eene spreekt van het ongestoorde leven, de andere van den bitteren dood van handhaving of ontslag. Dat is gebrekkig recht. En de geest van een volk, van een kring, die bij recht recht leeft, roept om rijker differentiëering. En die moet opkomen uit het leven der scholen. Dat is beter dan dat zij van rijkswege wordt opgelegd. En dat dreigt, als wij ons niet door de rijping van onze organisatie en door de doorwerking van ons eigen beginsel in de praktijk mondig maken.

Een tweede noodstand is die, waarin onze opleiding verkeert. Wij zitten nog als in het Far West, wij lijken nog de squatters van vóór 60 jaar. Ieder, die lust heeft, paalt er zijn gebied af en voert er zijn bedrijf. In gezelschap van vieren en vijven.

Het is de tijd der oude vrijheid, toen er nog geen staande legers waren, in de dagen der vrije werving. Men drilt zijn bende en presenteert ze bij den werver. En krijgt zijn premie.

Onze scholen staan er bij. Zij zien het werk aan en wachten maar. Ook als vandaag of morgen de boel in 't honderd loopt. — De opleiding vraagt om organisatie der scholen.

Er zijn nog meer dingen, die er om roepen. de subsidieregeling, het meer uitgebreid lager onderwijs, de , aansluiting der scholen, het bewaarschoolwezen, het leerplan en de boekenlijst.

Niet dat een organisatie het leven kan geven. Maar zij kan het leven richting en uiting en wisseling geven, opdat de krachten niet smoren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen