Voor Jong en Oud.

De Slag bij Nieuwpoort. 2 Juli 1600.

Cecil, de duinen ingereden, brengt aldaar den vijand in verwarring.

Francis Vere,  ofschoon gewond uit den strijd gevoerd, was evenwel niet werkeloos gebleven. Hij was de bewegingen zijner troepen blijven gadeslaan en zond zijn broeder Horatio bevel het Engelsche voetvolk met de ruiters te vereenigen en den strijd te hernieuwen.

Nog eenigen tijd werd het gevecht woedend voortgezet. Van een gering voordeel door Maurits behaald, wist deze terstond partij te trekken. Hij gelastte een algemeenen aanval der ruiterij, die onder het roepen van victorie! victorie! op den vijand invloog. Die kreet was een kreet van hoop, niet van overwinning. Maar weldra zou hij dit zijn!

Op alle punten beginnen de Spanjaarden te wijken, aan alle kanten te vluchten.

De legerhoofden kunnen hen niet tot staan krijgen, maar ook zij zelven moeten hun behoud in de vlucht zoeken.

Zoo vluchtende komen ze aan de brug te Leffinghem, 's morgens met zooveel moed en trots overgetrokken, en diezelfde brug zou hun tot verderf geweest zijn, had een afdeeling troepen uit Ostende, die gedurende het gevecht haar moest bewaken, niet lafhartig de vlucht genomen.

Dan zou er waarschijnlijk van het leger niemand ontkomen zijn, want dat de vluchtende Spagnolen door de Hollanders werden nagezeten, is wel te denken. In de duinen werden dan ook nog een menigte vijanden doorstoken.

De infante Isabelle zal wel raar opgekeken hebben, toen zij in plaats van prins Maurits en zijn broeder als smeekelingen voor zich te zien, vernemen moest, dat haar leger totaal verslagen was. Zij had zich, zooals men pleegt te zeggen, verblijd met een doode musch.

Ja, zij zal niet erg op haar gemak geweest zijn, toen zij vernemen moest, dat vele van haar hooggeplaatste officieren gesneuveld en 700, onder welke Mendoza en Sapena, gevangen genomen waren; dat op het slagveld 5000 harer soldaten waren verslagen; dat de Aartshertog, haar gemaal, al zijn geschut kwijt was, ook de twee kanonnen, die hij denzelfden morgen op graaf Ernst veroverd had, benevens 500 vaandels.

Waar gehakt wordt, vallen spaanders.

Van onzen kant lagen er duizend dooden op 't slagveld en bijna evenveel waren des morgens reeds gevallen!

Onder de gesneuvelden waren ook veel officieren, maar geen bevelhebber van hoogen rang.

Nadat de vijand het slagveld ontruimd had en de zege verkregen was, steeg Maurits van het paard en bracht met tranen in de oogen zijn vurigen dank aan God, zeggende: „O Heere, wat zijn wij, arme menschen, dat Gij ons heden tot lof en eer van Uwen Naam, zulk een geluk schenkt; U zij lof en dank in eeuwigheid.

Hij was er van overtuigd, dat „een koning niet wordt behouden door een groot heir, een held niet 'gered door groote kracht, maar dat des Heeren oog is op degenen, die Hem vreezen, die op Zijne goedertierenheid hopen."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen