De oorlog.

We kunnen van den Balkan-oorlog spreken als van een religie-oorlog. Het geldt een gansche rij van Christenvolken die, ten getale van 10 millioen, gekneveld liggen onder de vuist van den fanatieken Turk, die niets liever doet dan Christenen vervolgen en Christenbloed vergieten. Om die volkeren te helpen trok men nu in Bulgarije, Servië, Griekenland en Montenegro het zwaard en trokken de Bulgaarsche legerscharen reeds uit naar Adrianopel.

Dezelfde Turk die eenmaal de pelgrims in Palestina beroofde en doodde, gaf in 1856 in eigen land aan de christenen staatsburgerlijke rechten en volkomen vrijheid van godsdienst, om tegelijk de Christenen te blijven ... vervolgen, zoodat de christenmoorden in de 19de eeuw niet ophielden! De bloedbaden in Syrië in 1860 zijn bekend en in Juni 1895—Febr. 1896 zijn in Armenië duizenden bij duizenden van de Christenen vermoord.

En terwijl 100.000 Christenen door de Turken zijn omgebracht zweeg héél het christelijk Europa! Alleen Gladstone dorst te spreken van „den grootmoordenaar op den troon te Stamboul".

Dat stilzwijgen van het Christelijk Europa bij zulke gruwelen door den Turk bedreven, is zoo pijnlijk. Is het dan alles koude, egoïstische belangen-politiek wat de Europeesche mogendheden bestuurt bij hun doen en laten?

Zeker, er zal bij de Balkan volken ook wel iets zijn aan te wijzen, dat niet in den haak is. Hun doen en laten zal ook wel niet van alle hebzucht of wraakgierigheid vrij zijn.

Maar de groote mogendheden die de bloedbaden door den volgeling van Mohammed ouder de Christenen aangericht kennen, kun­nen onmogelijk vrij uitgaan met hun van verre blijven.

Doch ziet, nu zijn Bulgarije, Servië, Griekenland en Montenegro opgesprongen, om samen den Turk aan te vliegen en het doet goed om te lezen de rede, die de koning van Bulgarije gehouden heeft toen de oorlog verklaard was.

Hij zei o.a. „In den loop van mijn 25-jarige regeering heb ik steeds naar het geluk en den roem van Bulgarije gestreefd. De Voorzienigheid heeft thans anders beslist en het oogenblik is gekomen, waarop het Bulgaarsche ras geroepen is om de weldaden van den vrede vaarwel te zeggen en de hulp van de wapenen in te roepen, tot verwezenlijking van een grootsch probleem.

Aan de andere zijde van het Rilo-en Rhodopegebergte wachten onze stam en geloofsgeuooten reeds 30 jaar op hun bevrijding. Zij zijn niet gelukkig en wij moeten hen redden. Alle pogingen, die, zoowel door. de Mogendheden als van de zijde der Bulgaarsche regeering, in het werk zijn gesteld om hun betere bestaansvoorwaarden te verzekeren, zijn tevergeefsch geweest. Het lijden van millioenen Christenen doet ons hart pijn en ik herinner aan de profetische woorden van den Tsaar, die den grondslag legde van de Vrijheid der Bulgaren: „ het heilige werk moet ten einde gevoerd worden".

Ons geduld is thans ten einde. Om de Christelijke bevolking in Turkije te helpen, blijft ons thans geen ander middel meer over dan het wapen-geweld.

Wij zien in, dat dit het eenige middel is, om het leven en de eigendommen der Christenen te beschermen.

De anarchie in de Turksche provincies bedreigt zelfs ons nationaal leven.

Na de bloedbaden te Istip en Kotcha, heeft de Turksche regeering, inplaats van aan de zwaarbeproefden voldoening te schenken, zooals wij gewenscht hebben, de mobilisatie van haar militaire strijdkracht bevolen!

Ons geduld werd daardoor op een zware proef gesteld.

De menschelijke en Christelijke gevoelens de heilige plicht om onze broeders, die met vernietiging bedreigd worden, te helpen, de eer en de waardigheid van Bulgarije hebben mij genoodzaakt de voor de verdediging van het vaste land gereed staande zonen onder de vaandels te roepen.

Onze taak is rechtvaardig, grootsch en heilig.

In het geloof aan de bescherming en den bijstand van de Almachtige, breng ik ter kennis van de Bulgaarsehe natie, dat de oorlog aan Turkije verklaard is, ter verdediging van menschelijke en Christelijke rechten.

Ik beveel het dappere Bulgaarsche leger den opmarsch te beginnen.

Met de legers van Bulgarije strijden voor hetzelfde doel en tegen denzelfden gemeenschappelijken vijand, de verbonden Balkanstaten Servië, Griekenland en Montenegro.

In dezen strijd van het Kruis tegen de Halve Maan, van vrijheid tegen tyrannie, bezitten wij de symphatieën van al degenen, die rechtvaardigheid en vooruitgang minnen.

Mogen de dappere Bulgaarsche soldaten, steunend op die sympathieën, de heldendaden van hun vaders en voorvaderen gedachtig zijn en moge de moed van hun Russische leeraren en bevrijders hen van zege tot zege voeren!

En thans voorwaarts...God zij met ons!"

Niemand zal durven ontkennen dat deze rede van den Bulgaarschen Vorst een kranig stuk is, dat het hart doet trillen.

Een religie-oorlog. En niemand kan zeggen wanneer en hoe het einde zal zijn.

Wat bloed zal er vloeien, wat tranen zullen er worden geschreid, wat rampen zullen er komen, wat verwoestingen aangericht!

En wat zal het einde zijn van dit werelddrama?

Maar de Heere regeert. Niets geschiedt er buiten Zijn wil. Ook dit wereld-gebeuren ligt vast in Zijn Raad, in begin, voortgang en einde.

Misschien dat aan veel gruwel en onrecht een einde kan worden gemaakt.

Misschien dat het Christelijk Europa ontwaakt en de Turk wordt beperkt in zijn fanatieken haat tegen het Kruis.

Misschien dat Christen-natiën in Macedonië tot vrijheid komen, met verbreking van de ketenen der Mohammedanen.

Misschien...

De Heere regeert. Hij besture deze zaak tot voordeel voor degenen, die Christus' naam belijden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen