Stichtelijke overdenking.

Mozes' keuze.

De mensch wordt telkens voor een keuze geplaatst, een keuze tusschen rechts of links, tusschen licht of duisternis, tusschen leven of dood, tusschen God of Satan, tusschen Christus of Belial.

Voor die keuze stond eenmaal ook Mozes, de man Gods. En door het geloof — zegt Paulus — heeft hij de goede keuze gedaan. Immers hij koos rechts boven links, hij koos het licht boven de duisternis, hij koos het leven boven den dood, hij koos God boven den Satan, hij koos Christus boven Belial.

O, meen niet dat deze keuze voor Mozes zoo heel gemakkelijk zal geweest zijn. Immers het was een geloofskeuze, en waar het geloof werkzaam wordt, daar openbaart zich altoos strijd, niet zelden een heftige strijd. En niet het minst zal dat het geval geweest zijn op den leeftijd waarin Mozes tot de goede keuze gekomen is. Immers toen hij weigerde een zoon van Farao's dochter genaamd te worden, was hij groot geworden, d. w. z. hij had den jongelingsleeftijd bereikt. En juist op dien leeftijd zal het leven als zoon van Farao's dochter hem wel het meest aantrekkelijk hebben toegeschenen.

Zeker, het jonge leven is ook het beste om den Heere te dienen. Gedenk aan uwen Schepper in de dagen uwer jongelingschap, zegt de Prediker. Maar daar is schier geen woord waar de mensch van nature meer tegen gekant is dan dat. Als men jong is den Heere dienen? Neen, juist andersom, zegt het natuurlijk hart van den zondaar. Als men jong is de wereld dienen, vooral als daar zoo ruimschoots de gelegenheid voor is. En die gelegenheid bestond immers voor Mozes. Als zoon van Farao's dochter kon hij zoo ten volle genieten, kon hij zich als baden in het schijngenot dat deze wereld hem bood. De begeerlijkheid der oogen en de grootschheid des levens zullen ook het hart van Mozes wel eens hebben aangetrokken. Wanneer hij zich daaraan had willen laven zou zeker niets hem geweigerd zijn. En hij was, zou menigeen misschien denken, toch ook maar eens jong. Waarom, dan in dat jonge leven niet wat vréugde geschept? Waarom zich dan niet laten afdrijven met den stroom van de begeerlijkheden der jonkheid, die daar aan het hof van Farao zulk een machtig bruisende was?

Waarom niet? Omdat daar in het hart van Mozes iets was, dat hem de begeerlijkheden der jonkheid deed vlieden.

Daar leefde in zijn ziel iets van het waarachtig geloof en daardoor heeft hij het zoonschap van Farao's dochter versmaad en heeft hij daar iets anders voor in de plaats gekozen, iets dat eigenlijk juist het tegenovergestelde daarvan was.

Ja, Mozes versmaadde de kroon en hij verkoos het kruis; hij versmaadde den weg van voorspoed en vreugde en koos daarvoor een weg waarop allerlei tegenspoed hem zou wachten en allerlei smarten zijn deel zouden zijn. Hij verkoos liever met het volk van God kwalijk behandeld te worden dan voor een tijd de genieting der zonde te hebben.

Door de kracht des geloofs kwam hij — ook al zou die keuze eerst later openbaar worden — voor zichzelf tot de overtuiging en tot het besluit dat het volk des Heeren het volk was waarmee hij zou optrekken. Maar als hij met het volk Gods optrok, dan moest hij er maar op rekenen dat van de zijde der wereld smaad en hoon, laster en verguizing zijn deel zouden zijn.

Dat is immers altijd zoo geweest. Het woord van den Heiland tot Zijne discipelen vinden we in de gansche geschiedenis bevestigd: „in de wereld zult gij verdrukking hebben." Veel wederwaardigheên, veel rampen zijn des vromen lot. Hoe zou het ook anders kunnen, niet waar ? De discipel is toch niet meerder dan zijn meester. En nu kennen we den smaad dien men den Meester heeft aangedaan. Maar hoe zou het dan mogelijk wezen dat de weg Zijner discipelen hier in deze wereld een weg op rozen zou zijn? Het volk Gods wordt in deze wereld kwalijk behandeld. Zeker, de Egyptische tichelovens zijn er niet meer; de tijden zijn ook te dien opzichte zoo veelszins veranderd, maar al is de vorm gewijzigd, de verdrukkingen en de smaadheden zelf zijn er niet minder op geworden. O, als velen maar eens dorsten en konden, hoe zouden zij gehoor geven aan de inspraak huns harten: Komt en laat ons hen uitroeien, dat zij geen volk meer zijn, dat aan den naam van Israel niet meer gedacht worde.

Aan smaad en verachting van de zijde der wereld ontbreekt het de Kerk des Heeren ook in onze dagen niet.

Maar nu koos Mozes den smaad boven de eere; hij werd liever kwalijk behandeld met het volk van God, dan dat hij met de wereld de genieting der zonde zou hebben. Hij was liever in zijns Bondsgods woning een dorpelwachter, dan gewend aan d'ijdle vreugd' in 's boozen tent.

En die keuze van Mozes is waarlijk' geen slechte geweest. Immers welgelukzalig is het volk, welks God de Heere is, het volk dat Hij zich ten erve uitverkoor. Hoe smadelijk Gods kinderen dan ook vaak door de wereld behandeld worden, de Heere dóet alle dingen medewerken ten goede, dengenen die naar Zijn voornemen geroepen zijn. De lichte verdrukking, die zeer haast voorbijgaat, werkt hun een gansch zeer uitnemend eeuwig gewicht der heerlijkheid.

Ja de heerlijkheid van Gods kinderen zal een eeuwige heerlijkheid zijn. En dat tegenover de genieting der zonde die nooit anders kan wezen dan voor een tijd. Of is het niet zoo? Kunnen de vleeschelijke begeerten maar niet hoogstens zeventig of tachtig jaar bevredigd worden! En hoe dikwijls worden zij zelfs nog ver binnen de grenzen van dit aardsche leven beperkt. Maar ook al zouden we tot het laatste oogenblik toe de genietingen dezer wereld kunnen behouden, gij stemt het mij toe, dat het dan nog niet anders is dan voor een zeer korte spanne tijds. Vandaar dat Mozes al de genieting der zonde, al de schatten van Egypte minder achtte dan de versmaadheid van Christus.

O wat een dwaze keus is dat in het oog van de wereld, meer rijkdom te zien in smaad dan in eere, meer heerlijkheid te zien in lijden dan in genot. Maar de wereld oordeelt nu eenmaal over geestelijke dingen als een blinde over de kleuren. De wereld. mist juist dat oog hetwelk Mozes bezat. Immers was Mozes met vleesch en bloed te rade gegaan, dan zou ook hij niet verder gezien hebben dan de wereld ziet. Maar nu had God hem gegeven het oog des geloofs en door datzelfde geloof, dat hem de eer der wereld deed versmaden en dat hem de versmaadheid van Christus deed kiezen, zag hij op de vergelding des loons.

Het geloofsoog van Mozes deed hem zien dat er eenmaal een rechtvaardige vergelding zou zijn, dat er een stoel des gerichts was, waarvoor ook hij eenmaal gedagvaard zou worden. Daar zou de naam: zoon van Farao's dochter, hem niet baten, maar zou een andere adelbrief getoond moeten worden. Daar zouden al de schatten der wereld niet bij machte zijn om ook maar een vonk van Gods eeuwigen toorn uit te blusschen.

Vergelding des loons zal er ziijn. De Heere zal een iegelijk vergelden naar zijn doen. En dat loon zal voor den onbekeerde en halsstarrige niet anders wezen dan de eeuwige straf; een eeuwig verstooten worden van voor het aangezicht des Heeren en van de heerlijkheid Zijner sterkte. O wat zullen de zoons van Farao's dochter zich dan beklagen dat zij de schatten van Egypte hebben nagejaagd en dat zij hun vermaak in de genieting der zonde hebben gehad.

Maar ook voor de rechtvaardigen zal er wezen een vergelding des loons, voor alle degenen die door Gods genade tot de goede keuze gekomen zijn. Ook voor hen zal er loon zijn, genadéioon o zeker, maar dan toch loon, want hun loon is groot in den hemel. Ja, dat loon zal zooveel grooter en zooveel rijker zijn dan wat gaiisch de wereld ons kan geven. Immers wat baat het een mensch, zoo hij de gansche wereld gewint en hij zijner ziele schade lijdt?

En daarom gelukkig als er van datzelfde vuur des geloofs, dat Mozes bezielde, ook op het altaar onzer ziel een vonk gevonden mag worden. Dan komt wel de Satan weer telkens om, de schatten van Egypte ons in al haar bekoorlijkheid voor te stellen, zeggende: al deze dingen zal ik u geven indien gij nedervallende mij zult aanbidden. En wanneer het geloof, ook al is het er wel, dan niet werkzaam is, als de vonk dan onder de asch bedolven ligt, dan hebben wij, eer wij het vaak weten, voor de genieting der zonde een voet val gedaan. Maar als het geloof daarentegen ook in onze ziel werkzaam mag zijn, dan achten we alle dingen schade en drek om de uitnemendheid van de kennis van Christus. En al worden wij dan door de wereld gehaat en gesmaad, zalig zijn we als de menschen ons smaden en liegende alle kwaad van ons spreken om Christus' wil. Immers in plaats van een aardsche kroon wacht ons dan straks de onverwelkelijke kroon der heerlijkheid; in plaats van de schatten van Egypte zullen dan straks de schatten van het hemelsche Kanaan ons geschonken worden; in plaats van de genieting der zonde voor een tijd zullen wij dan straks deelen in de verzadiging der vreugde bij Gods aangezicht, in de liefelijkheden die er in de rechterhand des Allerhoogsten eeuwiglyk zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen