Onze Belijdenis.

LXXVIII.

Is in de voorgaande artikelen gehandeld over den Persoon van den Middelaar, thans zijn we genaderd aan Zijn werk. Over dat werk van Christus ia het verschil van gevoelen niet minder groot dan over Zijn Persoon. Sommigen hebben geleerd en leeren nóg dat het werk van Christus in den grond der zaak in niets anders bestaat, dan in het geven van een voorbeeld. De eenige beteekenis en waarde van Zijn arbeid is volgens hen deze, dat Hg ons een exempel heeft nagelaten. Anderen hebben geleerd en leeren nog dat Christus het bewijs is dat God de menschen niet van Zich verwijderd wil houden. Was door de zondede menschheid van God pfgeweken, in Christus geeft God volgens hen, het bewijs dat Hij geen Rechter is dis de zonde straft, maar, weï; een Vader die niettegenstaande de meiischeu zich van Hem afkeerden, hen toch ala Zijn kinderen blijft beschouwen. Weer anderen hebben geleerd en leeren nog dat in Christus God mensch is geworden, opdat nu ook de mensch weer goddelgk zou kunnen worden. Volgens hen is God tot den mensch gekomen, opdat de mensch nu weer tot God zou kunnen gaan, en alzoo wordt het middelpunt van Christus' werk niet gezocht in Zijn dood, maar wel in Zijn komst naar deze wereld, m.a.w. in de vleeschwording des Woords. Weer and®ren hebben geleerd en leeren nog dat het w«rk van Christus wel 'n zekere betaling voor de zonde is geweest, zoodat Zijn dood wel de voorwaarde was, waarop God den mensch vergeving kon schenken, maar toch alleen in dien zin, dat Christus alléén de mogelgkheid der vergeving verwieif. Volgens hen is het dan ook niet waar dat Christus alles geleden heeft wat de msnschheid verdiend had te lijden, maar God zou met dat zware lijden van Christus genoegen hebben genomen en zou, met eerbied gesproken, maar net gedaan hebben alsof hei; voor de zonde der wereld voldoende was. Terwijl nog weer anderen geleerd hebben en nog leeren dat juist omgekeerd Christus niet veel te weinig, maar veel te veel heeft geleden ©n dat één enkele droppel bloed genoegzaam zou geweest zijn om de zonden der gansche wereld weg te nemen.

Is het eersfee gevoelen dat der Modernen, het tweede dat der Socinianen, dat vrijwel overeenkomt met dat der z.g.n. Groninger School, het derde dat der Ethischen, het vierde dat der Oude Remonstranten, het vijfde is dat der Roomschen ; maar zoowel het een als 't ander is met de Gereformeerde opvatting van het werk van Christus in strijd. Het begrip toch dat in al deze opvattingen  gemist wordt, of op onschriftuurlijke gronden daarin voorkomt is dat van verzoening door voldoening en dèt juist is het dat in de Gereformeerde beschouwing op den voorgrond treedt. De Gereformeerden leiden dan ook de verzoening niet alleen af uit Gods liefde, maar wel uit Gods absolute souvereiniteit. In bet werk van Christus hebben wij dan ook niet alleen te zien een openbaring vau Gods barmhartigheid en genade, maar ook en evenzeer een openbaring van Gods heilig en onkreukbaar recht. Trouwens daar is, ook al treden bepaalde eigenschappen meer op den voorgrond, geen enkele deugd in het Goddelgk Weajon die in het werk van den Middelaar Gods en der menschen geen afschijnsel heeft. Dat dient dan ook bg de beschouwing van het werk van Christus op den voorgrond te staan dat de Zoon het afsctüinsel van Gods heerlijkheid en het uitgedrukte beeld Zijner zelfstandigheid is. Niemand heeft ooit God gezien; de eeniggeboreu Zoon, die in den schoot des Vaders is, die heeft Hem ons verklaard [Joh. 1:18]. In het work van Christus blinkt dus uit de gansche volheid Gods; ook Zijne almacht; ook Zijn veelvuldige wijsheid, ook Zijn heiligheid en welke deugd van het Goddelijk Wezen gij verder ook nemen wilt. Maar de twee eigenschappen die in het werk van den Middelaar bijzonder naar voren treden, zijn eenerzijds Gods liefde en anderzijds Gods recht. En nu moeten we niet meenen dat die twee eigenschappen in het Goddelijk Weaen begrippen zijn die elkaar uitsluiten. Soms wordt dat zoo voorgesteld, dat de liefde Gods iets ia dat strgdt met Zijn recht en dat h«t recht Gods ietg is dat strijdt met Zijn liefde. Dat komt dan omdat men zich van de liefde Gode een voorstelling vormt op grond van onse menschelijke liefde en omdat men het recht.des Heeren vaak afmeet naar het recht dat in onze menschelijke sftamleving geldt. Maar we mogen nooit vergeten dat de liefde Gods oneindig ver verheven is boven de meest reine en onbaatzuchtige liefde die bij ons nietige schepselen en bovendien zondige men-Bchenkiuderen soms tot openbaring komt. En evenzoo moeten we bedenken dat het recht des Heeren veel meer onkreukbaar is dan het zuiverste recht dat hier op aarde, in deze zondige menschenwereld, gehandhaafd kan worden. Maar daarom mogen we ook zoo min de liefde als het recht des Heeren gronden op de gebrekgige begrippen die wij daarvan koesteren. Integendeel, niet Gods liefde op onze liefde gegrond en niet Gods recht op ons; recht gefundeerd; maar juist omgekeerd, | ons recht moet aan Gods recht ontleend worden en onze liefde moet ten allen tijde aan Gods liefde worden getoetst. En dit doende zullen we op grond van het Woord waarin God Zich geopenbaard heeft, bevinden dat liefde en recht in God geen tegenstellingen zijn die elkaar uitsluiten, maar dat zij geheel op hetzelfde neerkomen en in den grond der zaak in God volmaakt hetzelfde zijn. Gods liefde is hetïelfde als Gods recht en Gods recht hetzelfde als Gods liefde. Daarom is Zijn recht een liefde-rechten Zijn liefde is een rechtvaardige liefde. Maar als Gods liefde een rechtvaardige liefde is, dan spreekt het ook wel vanzelf dat zij de zonde niet ongestraft kon laten, dat zij het niet gedoogen kon dat haar goddelijke souvereiniteit toch straffeloos geschonden werd. En toen door de zonde de majesteit van die goddelijke liefde toch geschonden was, toen kön het niet anders of daar moest voldoening, daar moest genoegdoening zijn.

In de H. Schrift wordt dan ook op zoo menige bladzijde onmiskenbaar geleerd dat de hsihge liefde Gods, nadat zij door de sonde geschonden werd, zich openbaart als een strafeischende en wrekende gerechtigheid. Denk maar aan Psalm 7 : 12 : „God is een rechtvaardige Rechter en een God die ten allsn dage toornt, " Denk maar aan Habakuk 1 : 13: Gij zijt te rein van oogen dan dat Gij het kwade zoudt zien." Denk maar aan Nahum 1:2: Een ijverig God en een wreker is de Heere eu zeer grimmig, Een wreker is de Heere aan Zijne wederpartijders en Hij behoudt den toorn Zijnen vgand«n." Uit al deze uitspraken, di© met velen te vermeerderen zijn, blijkt duidelijk dat de Heere der Heirscharen verhoogd zal worden door het recht eu God, Die Heilige, geheiligd zal worden door, gerechtigheid."

Daar blijkt dus genoegdoening noodig te zijn. Maar deze genoegdoening kon door den mensch zelf niet worden verstrekt. Immers wat zal de mensch geven tot lossing zijner ziel [Mattheus 16:26]. Ja, als de Heere de ongerechtigheden gadeslaat, wie zal bestaan ? [Ps. 130 : 3]. Inplaats van minder, maken wij, zooals ook de Catechismus het ons leert, de schuld nog dagelijks meerder. Trouwens indien wig onszelven konden behouden, de genade in Christus ware overbodig geweest. „Indien de rechtvaardigheid door de Wet is, zoo is dan Christus te vergeefs gestorven." [Gal. 2 : 21]. En niet alleen dat de mensch zelf onmachtig is om den geëischten losprijs te voldoen, maar daar is ook niemand die het voor hem kan doen. Niemand van hen zal zijnen broeder immermeer kunnen verlossen; hij zal Gode Zijn rantsoen niet kunnen geven; want de verlossing hunner ziel is te kostelijk en zal in eeuwigheid ophouden [Ps, 49:8 en 9]. Geen mensch toch en zelfs geen engel uit den hemel zou voor Gods gramschap kunnen staan «n zou voor de hittigheid Zijns toorns kunnen bestaan [Nah. 1 vers 6]. Het is dan ook soo naar waarheid geteekend in Openb. 5 : 3 dat niemand in den hemel, noch op de aarde, noch onder de aarde, het boek dat zich in de rechterhand des Almachtigen bevindt, kan openen, noch hetzelve inzien.

Maar nu is dit het wonder van Gods rechtvaardige liefde, dat toen er van de zijde van het schepsel geen slachtoffer noch spgsoffer, geen brandoffer noch zondoffer te vinden was, waarin de Heere een welbehagen had, dat toen, naar de beschrijving van Psalm 40, de Zoon zich heeft aangemeld met de bekeHde woorden : toen zeide Ik, Zie Ik kom, in de rol des boeks is van mg geschreven. Ik heb lust, o mijn God om Uw welbehagen te doen en Uwe wet is in het midden Mijns ingewands. Ja, toen er niemand was die met zijn hart borg kon worden om tot God te genaken [ jerem. 30:21], j toen is daar een Heerscher uit het midden van Hem voortgekomen, toen heeft God als een vrucht van Zgn rechtvaardige liefde Zijnen Zoon gezonden om in deaelfde natuur waarin de ongehoorzaamheid begaan was, ook de straf dier ongehoorzaamheid te dragen. En zoo is Hg gekomen van wien Paulus in Rom. 3 : 25 getuigt: welken God voorgesteld heeft tot een verzoening door het geloof in Z^'n bloed, tot een betooning van Zijne rechtvaardigheid door de vergeving der zonden, die te voren geschied zijn onder de verdraagzaamheid Gods."

Daar ligt dan ook de eigenlijke beteekenis van 's Middelaars werk, dat Hij door Zgn Igden en sterven de straf der zonde heeft gedragen en bovendien door Zijn dadelgke gehoorzaamheid de Wet heeft vervuld en dat Hij alzoo een eeuwige gerechtigheid te weeg heeft gebracht. Vandaar dan ook dat juist op het lijden en sterven des Heeren alle nadruk moet gelegd worden. Neen, het was niet genoeg dat Hij mensch was geworden, zelfs niet dat Hij den menschen in alles, uitgenomen de zonde, gelijk was. Door de vleeschwording des Woords op zichzelf zou de verzoening en vereeniging tusschen God en mensch nooit tot stand zgn gekomen. Integendeel, het betaamde Hem alle gerechtigheid der Wet te vervullen [Matth. 3 : 15] en zelf door lijden geheiligd te worden [Hebr, 2 : 10]. Vandaar dat terwijl in de Evangeliën het leven van Jezus betrekkelijk kort wordt geschetst, ons juist van Zijn Iijden en sterven een zeer breede beschrgving wordt gegeven. En vandaar dat ook de apostolische prediking juist op het kruis op den dood en op het bloed van Christus allen nadruk legt. Denk maar aan Philip. 2 : 8, waar Paulus er op wijst hoe Christus Zichzelven juist daardoor heeft vernederd dat Hij de gestaltenis van een dienstknecht heeft aangenomen en dat Hij gehoorzaam geworden is tot den dood, ja tot den dood des kruises, Het is dan ook niet door de geboorte of door het leven, maar, volgens Rom. 5 : 10, door den dood Zijns Zoons dat Gods gemeente met Hem is verzoend!

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen