Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Feuilleton.

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Feuilleton.

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

OMBRA.

VAN STERVEN EN LEVEN.

VAN STERVEN EN LEVEN. Een waar verhaal door JAN VELTMAN. 59)

Ze had even gedut nu, hoelang wist se niet, maar *t had haar verkwikt en ze voelde zieh best in staat, om ook den naderenden nacht bij hem te waken, mits de oudste meisjes beurtelings bg haar bleven.

Om tien uur 's avonds kwam de dokter nog even en gaf goeden raad voor moge-Igke gebeurtenissen en verschqnselen, en Ombra zorgde terstond, dat al 't noodige gereed was. Ze was zóó vol zorg met den zieke, dat ze aan niets anders dacht, en alleen maar zuchtend haar hart verhief tot den Heere, want het was haar, of Hg altijd bij haar was, en naast haar stond aan 't ziekbed. 

Daarom was 't zoo stil in haar, en wachtte ze als een kind, dat zgn oogeu onafgewend houdt op de handen van den vader, om te zien, wat hg doen zal, maar er zeker van is, dat vader 't goed zal doen, of zóó, of zóó.

En te middernacht zag ze, voelde ze 't doodzweet van haar geliefden Wgnand; ze zag zgn laatste levensechrede.

Te middernacht zag ze den doodsnik — zag ze den laatsten levensvezel krampend scheuren, — zag ze zgn hoofd buigen....

„Heere!...."

De kinderen ook hadden 't gezien, en gevoeld het geweld, aan haar vader gepleegd. Moeders angstroep, vol mededoogen, vol nijpenden weedom weerklonk in haar zielen en ze kermden.

, 0, moeder! moeder!" Én de vrouw look de oogen van haar Wgnand, en kuste hem, en groote tranen parelden uit haar oogen, en om haar lippen was als 't lachen der engelen, en ze zei:

„Kinderen, vader is bij Jezus." Én de kinderen schreiden, «n de oudste zei:

„Moeder! wg gaan ook naar Jezus!" „Ja, kinderen, wg ook, wg volgen — wg wachten, waken, weenen, tot Jesus komt." Al de kinderen kwamen bg moeder en weenden met haar.

En de buren kwamen, en de dokter kwam, en allen stonden om den gestorvene en bleven van verre staan, omdat ze wisten, niets meer gemeen te hebben met hem. Zg allen waren nu hier, en hij was in een verre wereld, die geen gemeenschap kent met deze aarde.

Maar voor Ombra, als zg door 't huis ging, was Wgnand nog hier, en als zg de oogen sloot, was hg voor den troon des Lams.

En dat bleef zoo, tot hg uitgedragen werd; altgd was hg bg haar, want tusschen het aardsche hier en het hemelsche daar was voor haar slechts één schrede. En daarvan was haar ziel zóó vol, dat het ten boorde overliep in de harten harer kinderen.

't Was een groote begrafenis, waarvan de predikant de leiding had. Alle naastbestaanden waren onder den geweldigen indruk van dit plotseling verscheiden. 

Ombra's vader was de kalmste of onaandoenlijkste van allen. Tante Betje, die met haar man was meegekomen, en nog de pijn van 't verlies harer dochter voelde, toonde buitensporige zielsberoering I 

Oom Johannes was zeer bezorgd geweest over Ombra, vreezend dat de slag haar al te zeer zou treffen. Nu stond hij verbaasd over haren, zoo den Christen passenden, gematigden rouw. Hg zat naast den predikant, en zg samen hielden een fluistergesprek over Ombra's zeldzame kalmte. Want, hoewel met altgd betraand gelaat, sprak ze over Wijnands verzekerdheid, en over de groote vertroosting der hoop, dat ook zg eeuwig zou zijn waar hg nu leefde, en waarvan ze slechts door een enkele schrede verwgderd was.

„De storm zal nog wel losbreken I" fluisterde de predikant, en zijn buurman zei, dat hg dat ook vreesde.

Oom en tante waren er met paarden rijtuig en bleven nog een paar uren, nadat al de anderen reeds vertrokken waren. Oom vertelde van Willem, die predikant was, en Ombra betuigde haar spijt, dat ze alleen maar meisjes had. Indien de Heere haar ook een zoon had gegeven, zou ze hem gaarne geven voor de zending onder de heidenen.

Vóór het vertrek van oom en tante ouden ze nog samen den avondmaaltgd nuttigen; Ombra had het hierop vooral toegelegd, omdat ze dan oom nog eens zouden hooren bidden.

En zij smaakte dat genot. Maar nu heel anders dan voorheen. Want nu voerde dat gebed haar niet van de aarde naar den troon Gods, doch was 't of God aan haar zgde kwam hier in haar woning, als de Rechter en Steun der weduwen, als de Vader der weezen. O, dat was haar zoo heerlijk, want hoewel ze nu haar man had in den hemel, had ze haar jonge kinderen op aarde, en dat haar al hunkerde naar 't eeuwig daar, zij koos toch om haar kinderen, het tijdelgk hier. En toen ze oom en tante bij 't afscheid de hand reikte, zei ze:

„Ik hoop, dat de Heere mij en de kinderen dicht bg oom en tante brengt." Oom hoopte dat ook en tante zei:„Kind, kom maar zoo gauw als je kunt, "

Zwager Willem was zoo vriendelgk, met haar te overleggen, of zgn beide jongste kinderen al of niet weer bij haai terug zouden komen, en zg zei: „Laat ze nu nog eerst een poosje bij mg ; 'k mis er anders zooveel tegelgk"* (Wordt vervolgd)

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 16 januari 1920

De Waarheidsvriend | 4 Pagina's

Feuilleton.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 16 januari 1920

De Waarheidsvriend | 4 Pagina's