Feuilleton.

Mogen wij de Herv. Kerk veriaten?

Een antwoord op deze vraag gegeven door ds. A. VAN VEELO, destijds  1881 Ned. Herv. predikant te Waarder, later (1887 tot 1910) predikant bij de Geref. Kerk te Rotterdam. 

13)

Talrijk zijn de bewijzen, dat de godzaligen van dien tijd goed en bloed, vrijheid en leven hebben opgeofferd, om de Kerk ; nog in de Kerk te herstellen. Getuige hiervan een Petrus Waldus, die met zijne volgelingen (in 1160) smaad, vervolging en verdrukking moesten ondergaan, en toch zich niet van de Kerk afscheidden, ofschoon Paus Alexander 111 hem en zijne aanhangers in eene kerkvergadering te Tours gehouden, in den ban heeft gedaan. Ook kunnen wij noemen Johannes Wiclef, Johannes Hus, Hieronymus van Praag, Johannes Gerson, Rudolf Agricola, Hieronymus Savonarola en meer anderen, die allen levende proeven hebben gegeven, dat zij de Kerk weder wenschten te herstellen. En bij de groote en gezegende kerkhervorming dacht niemand der Hervormers aan eene besliste scheiding; ' noch Ulrich Zwingli te Zurich, noch Maarten Luther te Wittenberg hadden deze op het oog. In de Zwitsersche Kerk kwam volstrekt geene scheiding, maar alleeni eene hervorming in de leer en den dienst des Heeren. En wat Luther aangaat, hij is te Wittenberg blijven prediken, en wel daar, waar in dien tijd de mis nog bediend en de biecht-afgenomen werd. Langs dezen weg heeft het Gode behaagd. Zijn volk van het Roomsche dwangjuk te verlossen.

Uit het een en ander blijkt dus, dat de godzaligen van vroegeren tijd ons zijn voorgegaan, om niet door separatie scheuringen te verwekken, .maar ze veeleer te herstellen of te heelen.

b. De nuttige uitspraken van beroemde godgeleerden zullen ons tevens dit gedrag bevestigen. Hoort slechts wat de godzalige Brake! zegt in zijn Redelijke Godsdienst, Ie deel, bladz. 594 : „Het is niet genoeg om zich bij de Kerk te voegen, eenigen tijd daar bij te blijven, en daarna zich van dezelve af te scheiden. Maar men moet zich nooit van dezelve afscheuren en die verlaten, onder voorwendsels van - de verdorvenheid der Kerk, om eenerzuiv^e op te richten ; want de Heere heeft nooit zulk werk gezegend. ' Daar zijn ten allen tijde, zoo in de eerste • Kerk, vóór de overheersching derzelve door ' den anti-christ, als daarna van den tijd der ! reformatie af, zoodanigen geweest, die zich onder dat voorwendsel van de Kerk af­scheurden. Doch de Heere heeft er altijd in geblazen, en zij zijn van-zelve gesmolten, als de eerste aanleiders gestorven waren. Doch door het rechtvaardig oordeel Gods zijn zij zelden gekomen tot het gezicht van hunne dwalingen en belijdenis derzelven, en hebben zelden zich wederom gevoegd tot de Kerk ; maar aan hunne hoofdigheid over gegeven zijnde, hebben zij zich op zich zelven gehouden als menschen zonder godsdienst, of zij zijn tot ketterijen vervallen." Wij wenschen, dat onze waarde lezers ook het volgende zullen lezen, 'en wij twijfelen niet of de besliste taal van vader Brakel zal hen zeker tegen de scheiding doen afschrikken.

In de verklaring van Zondag 21, Heidelb. Catechismus van J. v. d. Kemp lezen wij : „Ziet gij, dat de Kerk zeer verdorven is, scheidt u er toch niet af, zoo lang er nog de waarheid en de godzaligen zijn, en zoolang de Heere « zich nog niet heeft afgescheiden." — En in Zondag 30 zegt hij : „Hoe verdorven de Kerk ook zij, ja, dat zelfs - , goddeloozen in Gods huis en aan het Avondmaal worden toegelaten, scheidt u echter niet af, want gij hebt haar helpen bederven. Ergert gij u, omdat de opzieners toelaten, die gij voor goddeloozen houdt ? Men mag zich ook aan u ergeren, dat gij die menschen niet eerst aanspreekt en aanbrengt, gelijk uw plicht is, volgens Matth. 18 vers 15—17 en 1 Kor. 1 vers 11. En zoo zal immers Gods toorn over u, uwen plicht doende niet ontsteken ? Wint gij niet met uwen plicht te doen , treur dan, maar loop niet weg, dat nog minder voordeel doet; het scheuren van eene Kerk, daar nog waarheid en godzaligheid is, is ook kwaad en verwekt Gods toorn. (Zie Spr. 24 vers 21 •; Judas vers 19). De gemeente te Korinthe was zeer verdorven. Paulus echter gaat de scheuring tegen. (1 Kor. 11 vers 17—30)."

Ook spreekt de nu zalige van der Groe in zijn „Toetssteen der ware en valsche genade", 2e deel, blz. 882—883 : „Voorwaar, al wie zijne, onsterfelijke ziel liefheeft, en den satan geene plaats wil geven, moet gansch ernstig van ons vermaand zijn in den Naam van den Heere Jezus Christus,  den Oversten Rechter van levenden en dooden, dat hij alle soort van separatisten toch^ wilde teekenen ; en zich zorgvuldig hoeden voor hun licht, vroomheid, gemeenschap en konventikelwerk ; want deze vier haat de Heere ook, , en zij zijn Zijner ziele een gruwel. (Spr. 6 vers 16). Indien sommigen nog eenige heilige tranen overgehouden hebben over Jozefs droevige verbreking en over de vervallen muren en wegen van Sion, laten zij dan komen en die uitstorten voor het aangezicht des Heeren, midden in Zijne Kerk, en laten zij toch eenige vergelding doen aan het huis van hunne arme moeder alwaar zij ingewonnen en geboren zijn. " Verder zegt hij : „Welgelukzalig zal het volk zijn, dat op Jeruzalems puinhoopen nog klagelijk zal zitten weenen, wanneer anderen met de snelle hooggebulte kemelerjj zullen optrekken naar Egypte, waar de staaven en' stokken des Evangelies ras veranderen in, slangen en basiliskussen." 

(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen