Zielenacht.

Het zwarte duister van den nacht Is weder door de wondre pracht' Van 't zonnelicht verdreven.

De donli're nacht is weer voorbij, Verdreven door de zon, nu zij Zich weder heeft verheven.

Haar ipurperen, haar gouden gloed, Doet alles, alles wat z' ontmoet, in wond're schoonheid pralen, Vv'aardoor al wat het oog maar ^iet, Aanschouwd wordt, wijl 't den aanblik

Van blijde vreugd te stralen. biedt.

De nacht, de donk're nacht verdween. De zonne rees, die om mij heen, Al wat 'k aanschouw, doet blinken In wond're schoonheid en in pracht, En toch blijft in mijn ziel de klacht :

, , 't Is nacht, 't is nacht", weerklinken. „'t Is nacht, 't is nacht", zoo schreit en klaagt

Mijn ziele als de morgen daagt. Als alles om mij henen. Bestraald wqrdt door der zonne glans. Waardoor het nacht'lijk duister .gansch Verdreven is, veridwenen.

, , 't Is nacht, " zoo klaagt zij, „donk're nacht, "

„Geen enk'le lichtstraal, " klinkt haar kracht „Komt m' op mijn pad verblijden, Geen enk'le lichtstraal mag ik zien, Die hoop, verwachting mij komt biên, In 't rust'loos, bange strijden."

„'t Is nacht", zoo klaagt zij, wijl z' aanschouwt Haar schuld en zonden, opgebouwd Tot hemelhooge bergen. Haar schuld en zonden, keer op keer Bedreven, wijl zij telkens weer, Daarmee haar God moest tergen.

„'t is nacht", zoo klaagt zij, igansch vervuld Met smart, „omdat 'k door zond' en schuld, Van Hem ben afgeweken, Die steeds op mij terneder zag, Van Zijne liefde dag aan dag Opnieuw tot mij kwam spreken.

„'t Is nacht", zoo klaagt vol droefenis. Mijn ziele, „daar ik Hem nu mis. Dien 'k eertijds niet begeerde, Wien ik op alie mijne paan. Gedurig bij het voorwaarts gaan. Opnieuw den rug toekeerde."

„Hem mis ik", klinkt der ziele klacht, „Daarom alleen is 't nacht, een nacht Zoo bang, zoo vol van vreezen, " „En zal, " zoo klinkt 't vol droef geween, „Dat tot in alle eeuwigheên, Mijn deel, mijn lot dan wezen ? "

Daarom bij al die wond're pracht Der zonne, die den donk'ren nacht Verdreven heeft, klinkt 't klagen Van mijne ziel, dat zij versmacht Naar 't uur dat z' in den duist'ren nacht, Het morgenrood ziet dagen.

De morgen, ma den bangen nacht, De morgen, die in wond're pracht Het duister doet verdwijnen. Wanneer mijn ziele, gansch verblijd, • De Zonne der gerechtigheid, In 't duister ziet verschijnen.

De Zon des heils, wier wond're pracht. Het bange duister van den nacht Verdrijft, haar doet aanschouwen, Dat Christus Jezus hare schuld Betaald heeft, dat met vreugd vervuld. Op Hem rij kan vertrouwen.

Doch, dat nog missend, kan de pracht Der gouden zonne, die den nacht Verdreef, haar niet verblijden, Wordt nog haar bange klacht gehoord, Dat zij gedurig, ongestoord, Den morgen blijft verbeiden.

De morgen, die den nacht verdrijft, Tot in all' eeuwigheden blijft. Zien dagen, is haar smeeken. En daarom blijft haar bange klacht Steeds klinken, tot zij in den nacht Dien morgen aan ziet breken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen