Stichtelijke overdenking.

RUSTE.

Uit het leven onzer dagen stijgt omhoüsi eefi bange klacht over rustelooslieid. i3ns leven is immers zoo '^-•iik geworden. Niet alleen in dagen, v '"in een tijdelijke opeenhooping vai r-beid ons noopt schier onophoudel n liet werkgareel te loopen. Er heeischt een doorgaande spanning. Voor velen' is liet leven een onophoudelijk jachten en drijven. Van den vroegen morgen tot den laten avond. Nooit zijn ze onder de zweep des drijvers uit. Ondanks de inkrimping van den arbeidstijd en trots de werkschuwheid — die verontrustende verschijnselen van onzen steeds kranker wordenden tijd — is er geen rust te bespeuren. Altijd weer zoeken wij vruchteloos, wat naar liet zeggen der wijzen onzer dagen, alleen onze samenleving redding kan brengen. Nergens is rust. We zoeken ze tevergeefs-In 't - vulkcieiilcvcn. Wo speuren ze evenmin in ons maatschap pelijk leven. Wij vinden ze eigenlijk niet meer, gelijk weleer, in ons huiselijk leven. Evenmin ontwaren wij ze in het persoonlijk leven der menschenkinderen.

Ons leven in heel zijn samenstel is in gistende spanning en in spannende Kisting.

De echte rust wordt er in gemist. En het is alsof de wijze uit de oudheid recht had, toen hij het leven teekende als een. rusteloos vervlieten, waarin niets blijvends wordt gevonden Zoo zien het ook de kinderen van onzen tijd. De rusteloosheid kweekt levensmoeheid. Velen voelen immers het leven als een last, als een vloek en niet als een zegen. En zij zoeken in den dood de rust, die het leven hun niet schonk, die ze nergens vonden en waar toch de ziel in schreiend heimwee naar uitging.

Arme mensch ! Wat het leven hem niet bood, zal ook de dood hem niet schenken. - .

Wie zich vragensmoede wierp in de armen van den dood, zal opwaken tot eeuwige rusteloosheid !

Toch is een ander ontwaken mogelijk. Lees het maar in den tekst. Uit dat woord stroomt ons immers toe de zoete melody van een rust, die Qod de Heere heeft weggelegd en nu bewaart voor Zijn kinderen.

Een rust dus n a dit leven !

Niet allen stemmen dit toe. Zij meenen, dat onze tekst van iets gewaagt, dat hier reeds in dit leven wordt genoten. Vgn de rust, die een ziel smaakt wanneer zij hier vrede mag vinden in Christus' bloed.

Wanneer wij als een door onweder voortgedrevene, radeloos over onze zonde en schuld, reddeloos bij het brandend heimwee naar verlossing uit onze ellende, die wij voor God moesten beweenen, door 's Heeren wondere genade, als een schuchtere, als een niet durvende en toch moetende, heen-Mokt worden naar Sions Borg, en ons door Hem mogen laten zaligen, o, dan is er langer of korter wijle vrede in de ziel. En in dien vrede wordt ruste gesmaakt, heerlijk, zalig, onbeschrijfelijk. Zoo gij er iets van mocht ondervinden, zult gij het moeten toestemmen.

Doch het is slechts voorsmaak.

Het zijn maar enkele druiven uit Kanaan ons in de levenswoestenij geboden ter verkwikking en bemoediging en volharding in den strijd tegen zonde en vleesch.

Niet de volle weelde van het land der belofte, waar Qods Gemeente heen reist. Niet de volkomen ruste.

Die wacht de pelgrims aan de overzijde 'O'an de doodsjordaan.

Dat is de eeuwige, ongebroken, onverstoorde rust.

Het oorspronkelijk tekstwoord zegt, dat zoo duidelijk. Want het spreekt van de sabbath die voor'Gods'volk *

is weggelegd. Wij moeten dat woord verklaren in

verband met Gods sabbath. Immers, even voor onzen tekst zegt de apostel, dat God op den zevenden

Jclg' van al Zi'm vv i^i Kwii iit-ct-t" scixrat.

Na den arbeid dus de rust !

Zoo ook voor Gods kinderen. Na hun strijd met zonde en wereld en satan en het vleesch, na die bange worsteling ten bloede toe, waarvan de doodskamp het einde is, wacht hun de sabbath. Niet, als verdienste, maar

krachtens Gods loutere genade. Een bedeeling licht dan voor hen aan, waarin zij zich ongestoord zullen verlustigen in God, in Hem zullen rusten en in dit rusten in God Hem

eeuwig zullen dienen. Dat is de ruste, waarop de tekst oogt, een rusten in zaligheid na een

leven vol moeite en strijd. Dat is de profetie van dit woord van God. Zal ze ook uw deel zijn ?

Voor wie is die ruste bestemd ? Onze tekst zegt het zoo kort en krachtig : „Voor het volk Gods."

Ja, er blijft een ruste over voor dat zoo vaak bespotte, aangevochten, verachte, verguisde, gesmade, arme en ellendige volk ; voor het volk van God, dat hier in deze wereld nimmer rust heeft.

Dat volk gaat ten hemel in en erft koninkrijken. Het zal de wereld overwinnen en ingaan in de Koningsstad.

De ruste is dus uitsluitend voor dat volk, welks God de Heere is.

Het komt er nu maar op aan, dat wij tot dat volk mogen behooren.

Hebben wij zekerheid ? Of zoo niet, staan wij naar die' zekerheid ?

Of is het nog nacht in de ziel en moeten wij bekennen niet Gods volk te zijn ?

O, dat ons deze vragen de eenzaamheid mochten indrijven • om het met God uit te worstelen !

Dit is zoo troostrijk : God maakt Zijn volk van hen, die niet Gods volk zijn en Hij ontfermt zich over Lo-Ruchama.

Gods volk is een volk door den Heiligen Geest.

Wij moeten wederomgeboren zijn. |^

Men behoort immers tot een volk in den echten zin alleen door geboorte !

Het is maar de vraag of wij zijn wederomgeboren. Indien niet, smeekt God om die genade, aanhoudend, want de Heere wil er om gevraagd zijn.

Daar is meer. Een volk wordt gekend aan zijn taal. Het accent moge verschillen, de taal is eender.

Gods kinderen, hetzij meer of minder verzekerd, hebben een e taal.

Zij klagen over hun zonde. Zij stamelen : O, God, wees mij, zondaar, genadig. Zij spreken : door genade ben ik, wat ik ben.

Ze roepen uit tot den levenden God, van Wien zij, ondanks alles, niet los kunnen komen.

Is dit er bij u ?

Daar is nog meer. Een volk, als het in echten zin zich als zoodanig openbaart, zoekt beschutting bij den, koning.

Gods volk heeft een Koning, van Israels God gegeven. Een goedertieren Koning. Een Koning, Die nooit wegzendt, wie in zelfverfoeiing en zelfveroordeeling en berouw zich aan Hem overgeeft met de bede om beschut-

Toets u aaii deze dingeiï" en antwoord :

Wat is u Sions Koning ?

Een aanstoot, een ergernis ? Ach, dat ge u loerdet bekeeren en gansch verslagen voor Hem u neerbuigen met de bede : genade en geeii recht.

Maar zoo Hij uw verlustiging werd, o, waag het met Hem ; belijd • Hem als de Losser en laat Hem uw zaak beslechten.

Dan vindt ge verkwikking. En weet ge, hoe wel God het voor de Zijnen om Christus' wille soms maakt', als zij door de doodsjordaan moeten, om ten volle de ruste deelachtig te worden ?

Het is een joodsch gebruik, dat zoodra de zon ter kimme is gedaald, de huisvader de zevenarmige sabbathslamp ontsteekt. Dan staat de arbeid stil en is de sabbathsruste begonnen. Dit is een treffend beeld van wat God vaak doet. Als de avond des levens voor Zijn kinderen daalt en het donker wordt, doet God het brekend oog opvangen een lichtstraal van de sabbathslamp, die Hij voor hen ontstoken heeft. Dan daalt reeds hier de ruste over hen neder en is het licht ten tijde des avonds. En zoo leidt God dan Zijn kinderen over in de eeuwige ruste, die voor hen is weggelegd in Kanaan, in de Koningsstad, waarin Gods volk mag liggen aan het harte Qods, Die om Christus' wille hun Vader is, om in dat rusten Hem eeuwig te danken. Die deze zaligheid wrocht.

Hoogeveen.

R. BARTLEMA.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen