Staat en Maatschappij.

De vrouwelijke rechter.
Het heeft maar weinig gescheeld of het initiatief-voorstel van den Vrijzinnig-Democratischen afgevaardigde, den heer Marchant, bedoelende om de benoeming van de vrouw tot een rechterlijk ambt mogelijk te maken, zou de vorige week in de Tweede Kamer zijn aangenomen.
Tegenover de 39 tegenstanders van het voorstel stonden 35 voorstemmers.
Het valt te betreuren, dat evenals bij het bioscoop-ontwerp, het een aantal Roomsch-Katholieken waren, die tot verslechtering der regeling medewerkten, ditmaal nog een drietal Christelijk Historischen hun stem aan het voorstel-Marchant gaven.
Dat de benoembaarheid van de vrouw tot een rechterlijk ambt niet alleen op principiëele gronden niet te aanvaarden was, maar dat tegen eene benoeming van de vrouw ook overwegingen van anderen aard gelden, is van Antirevolutionaire zijde op duidelijke en verdienstelijke wijze in het licht gesteld.
In het bijzonder werd de aandacht gevestigd op art. 166 der Grondwet, welk artikel inhoudt, dat de leden van de rechterlijke macht, met rechtspraak belast, voor hun leven worden aangesteld.
Een vrouw, die als ongehuwde het rechterlijk ambt aanvaardde, zooi dus, zoo zij in het huwelijk trad, en geen ontslag vroeg, in haar ambt moeten gehandhaafd blijven.
Wel bepaalt het genoemde artikel van de Grondwet, dat de rechters kunnen worden afgezet of ontslagen door een uitspraak van den Hoogen Raad, in de gevallen, bij de wet aangewezen ; maar wanneer men overweegt, hoe over huwelijk of huwelijksverhoudingen in den tegenwoordigen tijd wordt gedacht, dan zal het duidelijk zijn, dat in de wetgeving, zou dit op het oogenblik niet het geval zijn, dan zeker later, het huwelijk van de vrouwelijke rechter wel nimmer als een reden van afzetting of ontslag zou worden aanvaard.
De gehuwde vrouw zou dus in functie kunnen blijven.
Reeds om die reden was het voorstel-Marchant verwerpelijk.
Daarom kon geen enkel Antirevolutionair zijn stem aan eene regeliiig geven, waarbij het instituut van de vrouwelijke rechter werd ingevoerd.
Het is jammer, dat bij de Christelijk Historischen éénheid van gevoelen werd gemist.

Nu overal aanpakken!
In de Toelichtinig tot het Wetsvoorstel tot wijziging van de Kieswet, de Provinciale wet en de Gemeentewet, welk voorstel de evenredige vertegenwoordiging ook voor de Eerste Kamer mogelijk wil maken, heeft de Minister een becijfering gegeven van de samenstelling naar die evenredigheid op grondslag van de bestaande samenstelling der Staten-colleges.
Hij komt dan tot dit resultaat : Antirevolutionairen 9 ; Christelijk Historischen 4 ; Roomsch Katholieken 15, Vrijheidsbond 7 of 8, Vrijzinnig Democraten 3, S.D.A.P. 11 of 12. Dus 28 rechts en 22 Iinks.
Deze cijfers zijn welsprekend. Zij maken het groot belang van de Statenstembus zoo duidelijk mogelijk. Wij moeten al onze krachten inspannen om te zorgen, dat de te groote meerderheid rechts, niet in een minderheid omslaat.
In den zomer van 1922 is er hard gewerkt. Thans moet het niet minder krachtig geschieden. ("De Stand.")

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen