Staat en Maatschappij.

De gelegenheid bestaat nog.
Het heeft ons leed gedaan, dat wij in het laatste nummer van „de Gereformeerde Kerk" met geen woord gewag zagen gemaakt van hetgeen wij onder het opschrift „Eer is teer" schreven in ons blad van 8 Mei. Ds. Lingbeek heeft een goede gelegenheid laten voorbij gaan om in de eerste plaats aan te toonen, dat wij het mis hadden, toen wij neerschreven, dat ds. Lingbeek, door te verklaren: „dat bij de Roomsche Christenen schoone en lieflijke dingen gevonden worden" en „dat in Rome's Kerk dingen geschieden tot Gods eere", den Reitsumschen predikant in bewondering zagen voor Rome's Kerk, of wel, zijne beschuldiging van onjuist citeeren aan ons adres in te trekken. En in de tweede plaats om zijn spijt te betuigen over het bekladden van de eer en goeden naam van den heer Duymaer van Twist. Dat ds. Lingbeek zich niet gehaast heeft om een en ander in het reine te brengen, heeft ons, gelijk wij hierboven schreven, leed gedaan. Van den hoofdredacteur van "de Gereformeerde Kerk" hadden wij dit mogen verwachten. Of is ds. Lingbeek reeds zoo verpolitiekt, dat het er bij hem niet op aankomt hoe hij zijn tegenstander behandelt? Wij hopen nog altijd, dat wij, wat dit laatste betreft, mis tasten, en dat ds. Lingbeek open en rond zal verklaren verkeerd te hebben gehandeld.

Een dacapo.
In een van de laatste nummers van „De Vrijheid", het orgaan van den Vrijheidsbond, wijst een van de redacteuren van het weekblad op de groote Kamerverkiezing, welke in België onlangs op een Zondag is gehouden. Hier, te lande — zoo zegt hij — moet het natuurlijk op een werkdag „waarop velen — werkers buiten de gemeente hunner inwoning, huismoeders, enz. — zeer moeilijk kunnen gaan stemmen". Waarom — zoo vraagt de schrijver van het artikel— kan het ook niet in Nederland op een Zondag ? De Roomsch Katholieken zullen daartegen geen bedenking maken. Het eenige eerlijke antwoord, dat naar het oordeel van „De Vrijheid" op de vraag kan gegeven worden, is dat in Nederland de één-kwartsminderheid regeert over de driekwarts-meerderheid. En aan de overheersching van die één-kwartsminderheid moet maar een einde komen. Het moet met de dwaasheid van de Protestantsch Christelijke partijen, van het opleggen van hunne beschouwingen over Zondagsheiliging aan andersdenkenden, nu maar finaal uit zijn.
Uit dit artikel in „De Vrijheid" blijkt van de gezindheid, welke bij de Vrijzinnigen ten aanzien van den Zondag bestaat en ook geeft het te verstaan wat ons volk te wachten staat als de linkerzijde — want met den Vrijheidsbond zijn ook de andere linkerpartijen het roerend eens — weer iets in de leiding van 's Lands zaken te zeggen krijgen. Dan wordt ook bij ons de dag van de stemming op een Zondag gesteld. Wij vestigen op dit schrijven in „De Vrijheid" eens expresselijk de aandacht, om te doen uitkomen welk gevaarlijk spel men bij deze stembus speelt om voor versnippering van stemmen de linkerzijde bij de verkiezing op 1 Juli een kans op de overwinning te geven. De dissidenten in de politiek, dat zijn zij, die zich hebben afgescheiden en een eigen weg bewandelen, zullen dan oorzaak worden dat een nieuwen aanval op de christelijke grondslagen van ons volksleven wordt gedaan. Wanneer niet bijtijds nog dit gevaar wordt ingezien en men niet terugkeert van den verkeerden weg, dan zal 1925 een dacapo (herhaling) worden van 1905, toen ook door het onverantwoordelijk optreden van een aantal predikanten de linkerzijde tot, de overwinning werd gebracht. Maar dan zal de laatste dwaling erger zijn dan de eerste. Ons christenvolk zij gewaarschuwd tegen de groote gevaren, welke ook ditmaal dreigen en hunne aandacht zij gevestigd op de groote belangen, welke bij de aanstaande verkiezingen ook voor de handhaving der christelijke beginselen, op het spel staan.

Ietwat wonderlijk.
Het moet de aandacht trekken, dat in het orgaan van de Staatkundig Gereformeerden met geen woord gerept wordt over het feit, dat de geheele A.R. Kamerfractie haar stem uitbracht tegen het millioen voor de Olympische Spelen en ook dat met geen syllabe wordt gewaagd van de principiëele redevoeringen, welke bij die gelegenheid in de Tweede Kamer werden gehouden door dr. Scheurer en prof. Visscher. Wij onzerzijds — en wij wezen daarop reeds in een vorig artikel — willen gaarne hulde brengen aan het optreden van ds. Kersten. Dat dit optreden van de Staatkundig Gereformeerden ons eenigszins bevreemdt, vindt zijn aanleiding hierin, dat toen bij de verkiezingen in het jaar 1922, ds. Kersten en zijn vrienden, voor zoover zij zich vóór dit jaar onder de A.R. banier schaarden, bezwaar maakten om de candidaten der A.R. partij verder te steunen, zij dit deden op grond van de omstandigheid, dat de Antirevolutionairen — naar zij zeiden — ontrouw waren geworden aan hunne beginselen. Kwamen zij echter van de dwaling huns weegs terug, dan — en dit zou natuurlijk in den logischen gedachtengang van deze mannen hebben gelegen — dan zou een optrekken onder één vaandel weer mogelijk worden. Dezelfde beginselen, welke de Antirevolutionairen voorstonden, waren toch ook die van de Staatkundig Gereformeerden. Er was nu een schoone aanleiding voor de Staatkundig Gereformeerden, om hun blijdschap uit te spreken dat de Antirevolutionairen, ter zake van de Olympiade, weer krachtig en fier hunne beginselen hadden ontplooid. Maar daarvan vernemen wij niets. Het is wel wat wonderlijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen