Huisgezin en School.

III.
Van het huisgezin naar de School.
Niet heeft het huisgezin dan afgedaan als werkplaats voor de opvoeding, als de School komt. Dat heeft nooit afgedaan. Daar leert het kind altijd nog, ook als het 16, 20 jaar is. Als het zelf volwassen, zelf getrouwd, zelf vader of moeder is geworden en het huis van vader en moeder er nog staat en de ouders nog leven, ook dan nog blijft het ouderlijk huis een plaats waar veel te leeren valt, waar nog een vormende, opvoedende kracht van uit gaat! Daarom hangt er ook zoo ontzettend veel van af hoe het huisgezin is en wat een kind in het huisgezin leert en ziet en mee krijgt! Wie voor reformatie van heel het leven ijvert, moet in de gezinnen beginnen; want als de bron goed is, is het water van de rivier ook goed, maar als de wortel rot is, is heel de boom ziek.
Bij den Doop gaat het dan ook om het gezinsleven, om God lief te hebben in Christus en onze kinderen tot Christus te leiden in den weg Gods!
Maar dan komt de tijd, dat het kind naar school moet. Ging het nu in het gezin om voeding — we schreven daarover in betrekking tot den vader, maar vooral wat de moeder aangaat — in de school niet alzoo. De voeding moet niet worden schoolvoeding, maar moet zijn en blijven (uitzonderingen daargelaten) een taak van het gezin, van de ouders. De voeding enz., te verleggen naar de school is onnatuurlijk en een ontwrichten van het huisgezin en van heel onze samenleving. Voedsel en kleeding en schoeisel blijven voor rekening van de ouders, die daarin een goddelijke taak hebben, geheel aanpassend aan het natuurlijk leven des menschen (want het echt natuurlijke is het goddelijke). Ook is daarom het betalen van schoolgeld roeping en plicht van de ouders, waarbij zij hebben te doen wat mogelijk is in den weg, dien God met hen houdt. Niet moet uit handen worden gegeven wat God van ons vraagt — waarbij Hij, die vraagt, ook Zelf wil geven, in den weg van „bid en werk".
Maar de vorming van den geest, het oefenen van het verstand, het spreken naar het harte van het kind komt op den bestemden tijd voor een groot deel voor rekening van de school, van onderwijzer of onderwijzeres.
Wel bleef vroeger dit onderwijs en deze opvoeding óók aan de ouders; voornamelijk van den vader. Scholen had men toen nog niet. Maar al spoedig bleek het onvoldoende in deze, wat meer nog klemde, naarmate de eischen des levens steeds zwaarder werden. Veel ouders missen de kundigheden; óók hebben ze geen tijd. De eischen voor het leven zijn zoo zwaar. De dagtaak neemt allen tijd in beslag. En het veld van onderwijs, dat met onze kinderen betreden en doorwandeld moet worden, is zoo breed en wijd. En daarom is de meest natuurlijke weg, dat er een plaats gevonden wordt waar een deel, een groot deel van de taak der ouders wordt overgenomen door anderen, die de kinderen onderwijzen in die kundigheden, welke de ouders zelf hun kroost zouden moeten leeren, indien ze daar niet de bekwaamheid en den tijd voor misten
Daarmede is de noodzakelijkheid en hét wezen van de school aangewezen. Want ja, er zijn wel ouders die hun kinderen zelf onderwijzen. Maar men weet wel hoe dat gewoonlijk gaat! Ook is er wel het onderwijs aan huis door onderwijzer of onderwijzeres. Maar dit blijft toch uitzondering en is steeds voor de ouders, maar vooral voor het kind, dat straks met anderen toch moet samen leven, aan groote bezwaren onderhevig.
De school is noodig; is onmisbaar.
(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen