De torenbouw van Babel en Het Internationalisme.

Alle lezers weten wel van de geschiedenis van den toren van Babel. De gansche aarde was nog van eenerlei spraak en eenerlei woorden. Doch ziet, daar trekken ze naar de lage vlakten van Sinear, om aldaar woonplaatsen te vinden. Een boos plan begint te rijpen in het brein der menschheid. Bang om uit elkaar te worden verdreven en over de aarde te worden verstrooid, oppert men het plan om een toren te bouwen, welks opperste in den hemel zou zijn.
Leem was er in overvloed om steenen te bakken, en er waren menigten van lijmputten, die de asphalt leverden om de steenen aan elkander te lijmen.
Uit de woorden in het vierde vers van het elfde hoofdstuk van het boek Genesis, waar ons dit alles zoo duidelijk beschreven wordt, blijkt duidelijk, dat we hier te doen hebben met een geweldige concentreerende werking van den menschelijken geest. Daar toch lezen we: „Laat ons een naam voor ons maken, opdat we niet misschien over de aarde verstrooid worden". Van een vervullen van de aarde, gelijk in de scheppings ordinantie lag opgesloten, wilde de menschheid volstrekt niet weten. Neen, de menschheid maakt zich opnieuw op om met een machtige eenheid bij vernieuwing den strijd aan te binden tegen den Almachtige.
Maar, als de eindige schepping in botsing komt met den oneindigen Schepper, dan kan het niet anders, of het moet leiden tot een eeuwige verdelging van het werk Zijner handen. God lof, het raadsplan des Heeren zal echter nooit mislukken.
De Heere kwam neder om te zien de stad en den toren, dien de kinderen der menschen bouwden, zoo lezen wij, en Hij zeide: Zie zij zijn eenerlei volk en van eenerlei spraak en dit is, dat zij beginnen te maken. Maar nu, zou hun niet afgesneden worden, al wat zij bedacht hebben te maken. Komaan, laat ons nedervaren en laat ons hunne spraak aldaar verwarren, opdat een iegelijk de sprake zijns naasten niet hoore.
Tot hiertoe spraken alle menschen nog ééne taal. Ongetwijfeld een blijk van Gods algemeene genade. Of is het geen wonder, dat die geestelijke verstoring, die de gansche schepping had aangegrepen, nog niet was doorgedrongen tot die ééne taal. Maar nu grijpt de Heere in in het leven van die zich zoo machtig concentreerende menschheid. Hij verwarde hunne sprake. Naar de verschillende talen valt de eenheid der menschen nu uit elkander. Hier staan wij voor een ingrijpend wonder. We hebben hier maar niet te doen met een vergroeiing of vervorming der taal langs den weg van geleidelijkheid, maar met de plotselinge wording van talen, die schijnbaar niets meer met elkander gemeen hebben.
Van nu afaan komen de volkeren op in het cultureele leven met een eigen taal. Allen, die dezelfde taal spreken, voelen zich tot elkander aangetrokken. Die de taal van het volk des lands niet kent, wordt een vreemde geacht. Door allerlei omstandigheden wijzigt zich de volksaard. Historie, klimaat, ligging, enz., maakt het eene volk weer anders dan het andere. Elk volk jaagt zijn eigen doel na. Straks heeft elk volk zijn eigen kunst en wetenschap, zijn literatuur, zelfs zijn eigen goden en priesters.
In plaats van een eenheid te vormen, gaan de volkeren der aarde om allerlei oorzaak elkander beoorlogen en bestrijden. Van een eenheid der volkeren is thans geen sprake meer, dan alleen op het terrein der bijzondere genade. Aan den voet van het kruis vormen arme zondaren uit alle volkeren der aarde opnieuw weer een eenheid. Van die geestelijke eenheid door het kruis van Christus willen echter de volkeren der aarde niet weten. Wel grijpt men naar de vleeschelijke eenheid, de geestelijke roeping echter verzakend. Vandaar dat we eigenlijk de geschiedenis van den torenbouw van Babel zich telkens weer zien repeteeren.
Kwam dat machtige zondige eenheidsbeginsel weer niet opduiken in dat machtige wereldrijk van Babel, hetwelk de nakomelingen van Sem overweldigen wilde?
Heeft datzelfde beginsel niet een hoofdrol gespeeld in al die wereldrijken? Heeft het niet in het Romeinsche rijk geworsteld tegen het Evangelie van het kruis? Trad het echter ooit duidelijker aan het licht dan in onzen tijd? En zegt niet Gods Woord, dat het zich straks, eer het einde aller dingen daar is, nogmaals zal openbaren in al zijn woede en kracht?
Reeds verschijnen hier en daar o, zulke bedenkelijke symptomen. De socialistische en communistische arbeiders der wereld droomen van idealen, waardoor alle grenzen tusschen de volkeren wegvallen. Acht toch de poging om het Esperanto, of welke andere wereldtaal, te verbreiden, voor niet zoo onschuldig. De moeilijkheid van de taal grenzen moet immers voor het groote doel worden opgeheven. Daarom luidt de strijdkreet: Proletariërs der wereld, vereenigt u.
Tot vóór vijftig jaar leek zoo iets beslist onmogelijk. Hoe zou men ze ooit over het rond der aarde in een korten tijd kunnen bereiken! Welke organiseerende machten zouden in staat wezen om van de vier winden der aarde de anti-christelijke wereldmachten op te roepen tot den strijd! Hoewel er nog vele moeilijkheden zijn te overwinnen, voor dat vraagstuk deinst men niet langer meer terug. De grootste afstanden worden door auto en vliegtuig o zoo gemakkelijk gereduceerd. Men vliegt van de oude naar de nieuwe wereld. Van Nederland naar Indië en Australië. En niemand, die gelooft, dat hiermee het hoogtepunt in de ontwikkeling van het vliegwezen is bereikt. En denk dan eens aan den invloed van de radio. Werd de opruiende taal vanuit Rusland in het Maleisch niet door de aethergolven uitgegoten over Java? Een enkele raddraaier is in staat om zijn giftige theorieën over de aarde te verbreiden. Doch genoeg! Het wacht alles op den grooten anti-christelijken wereldorganisator, die in­derdaad als één machtige phalanx de volkeren der aarde zal aanvoeren in den krijg tegen God en het Lam. Wij voor ons zien dan ook in het machtige streven van het internationalisme van onzen tijd niets anders dan een grijpen naar de vleeschelijke eenheidsgedachte, waarin de menschheid alleen zichzelven zoekt en niet meer vraagt naar de eere Gods. Men wil het ingrijpen Gods in de wereldgeschiedenis der menschheid ongedaan trachten te maken.
We gaan dan ook een verschrikkelijke worsteling tegemoet. Een strijd van de valsche wereldeenheid onder een valsche leuze van vrijheid, gelijkheid en broederschap, met de geestelijke eenheid, die alleen door arme zondaren wordt gevonden in den Christus van Golgotha. En sla nu het boek der Openbaring maar op, en ge vindt de aankondiging van de eindzegepraal van het geslachte Lam.
O, meen dus nimmer, dat straks allen zich zullen scharen rondom de banier van het kruis en rond de belijdenis onzer Vaderen. Er wordt in Gods getuigenis een massale afval voorspeld. En toch, wanhoop niet. Aan het eind van den strijd zullen alle anti-christelijke wereldmachten vernietigd worden en de duivel zal in de hel geworpen worden en met hem allen, die zich door zijne valsche eenheidsleus hebben laten verleiden.
Zullen we dan nu maar met de armen over elkander terneder zitten? Neen, de Schrift roept het ons toe: Laat er geen stilzwijgen bij u wezen, maar een getuigen van Hem, die het licht der wereld is, opdat er nog velen mogen worden getrokken uit den nacht der zonde tot de heerlijkheid van dat wondervolle schijnsel der genade, tot Hem bekeerd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen