Het toenemend aantal echtscheidingen.

De statistiek wijst een ontzaglijke toename van echtscheidingen aan. Menig huwelijk wordt na weinige jaren weer ontbonden. Zelfs zonder dat de daartoe wettelijke verplichtingen werden in acht genomen. 
Al meer en meer begint de leer van de zoogenaamde vrije liefde veld te winnen. Het huwelijk moest niet meer wezen dan een overeenkomst, die met beider goedvinden ook elk oogenblik weer ontbonden moet kunnen worden, zoo leert men. Daarom meent men ook, dat de wetgever spoedig maatregelen moet nemen om de echtscheidingen te vergemakkelijken.
Ook dit droeve verschijnsel van onzen tijd is maar niet een op zichzelf staand feit. Het raderwerk van het wereldgebeuren loopt wonderlijk in elkander. Het veldwinnen van de communistische gedachte kan ook hier veel verklaring schenken. Het communisme beseft ten zeerste, dat juist 't huwelijksleven met het daarmee gepaard gaande gezinsleven een sta-in-den-weg vormt voor het communistisch beginsel.
In het gezinsleven openbaart zich toch een sterke solidariteit. De vader, die in 't zweet zijns aanschijns zijn brood eet, getroost zich gaarne de uiterste krachtsinspanning, wanneer hij weet, dat de vruchten van zijn arbeid ten goede komen, niet maar aan het geheel van de gemeenschap, maar aan de vrouw, die hem lief is en de kinderen, die hem dierbaar zijn. En ook de vrouw, die met smart hare kinderen voortbrengt, zwoegt en slaaft voor haren man en voor hare kinderen, die haar vleesch en haar bloed mogen heeten. Alleszins verklaarbaar is dan ook de drang van elk ouderpaar om voor hun eigen kinderen in het maatschappelijke leven een zoo goed mogelijke positie te veroveren. Ook het erfrecht spreekt het uit, dat de bloedverwanten recht hebben op de nalatenschap der gestorvenen. Als vader en moeder gestorven zijn, gaat het bezit over op hunne kinderen. Reeds slokt de Staat een deel van de erfenis op in den vorm van successierechten. Het communisme zou niets liever willen, dan dat de Staat eenvoudig het erfrecht maar zou afschaffen. Alle bezit kome aan den Staat, en — zoo leeraart het communisme — alle ongelijkheid is uit de wereld weg!
Indien ooit hef erfrecht in zijn geheel werd verkracht, zou daarmee de prikkel zijn vernietigd voor elk ouderpaar om nog iets op te sparen. Waartoe iets achter laten, als de Staat het toch komt op te eischen?
Maar nog radicaler middel zou de opheffing van het huwelijk zélf wezen. Weg met het huwelijk — zoo leert men — en daarvoor kome in de plaats de vrije liefde. De kinderen, die uit deze losse verbintenissen geboren worden, moeten op Platonische wijze door den Staat maar worden opgevoed. De band tusschen ouders en kinderen wordt daardoor zoo los als maar mogelijk is en daarmee is ook de zucht om wat voor het kroost achter te laten geheel uitgebluscht.
Maar nu gevoelt ge toch wel, dat het huwelijksleven den communisten dwars zit. Bedenkt daarom, lezers, dat in het politieke leven niet alleen uw kerk en uw school, maar ook uw huwelijk op het spel staan. Brengt nimmer mannen op het kussen, die het huwelijk aanranden.
De gevolgen van de vrije gedachte komen hier en daar reeds te voorschijn op de verschrikkelijkste wijze. 't Leidt tot schrikkelijke demoralisatie, zoowel van man als van vrouw. , En het kan niet anders of de gruwel van het Malthusianisme laat zich daarbij gelden in al zijn kracht. 
De Heere beware ons voor de verdere schrikkelijke doorwerking van deze gruwelijke beginselen. Hij opene de oogen van velen, om ons te laten zien, dat het maar niet gaat om de verbetering van stoffelijke belangen, maar om de aanranding van hetgeen ons lief en heilig is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen