STAAT EN MAATSCHAPPIJ

Verdwaasd volk.
De Olympische spelen te Amsterdam, die nog wel niet officieel zijn geopend, maar toch reeds naar buiten veel vertoon maken, hebben alreede genoegzaam doen zien, waartoe de vergoding en de verdwazing van de sport leidt, bijzonderlijk wanneer de hartstochten van de deelnemers aan de wedstrijden en die van de bezoekers der spelen in beroering komen. Wat b.v. in het begin van deze maand in het stadion, in de hoofdstad des lands gebeurde, noemden zelfs de liberale bladen een schande voor de Olympische spelen en een zwarte bladzijde in het boek der 9de Olympiade.
Het is er dan ook verre van daan, dat met deze Olympiade een stap in de richting van de verbroedering der volken werd gedaan, integendeel, wat Amsterdam te zien gaf was een verscherping van den haat en de vijandschap tusschen de naties onderling. Er werd geslagen en gevochten tot bloedens toe. Men zag de spelers elkander grijpen en op de allerlaagste wijze elkander trappen om niet het onderspit te moeten delven, maar om als overwinnaar uit het strijdperk naar voren te treden.
Wat hier plaats vond, was de practijk van de theorie, die gewaagt van het feest van schoone en geschoolde lichaamskracht, van durf en ondernemingsgeest, van een wedstrijd, die de edele gevoelens van de menschheid moet opwekken. 
En zooals het in het worstelperk toeging, stond het ook bij de tienduizenden, die op de tribunes een plaats hadden weten te bemachtigen, na een wachttijd in het gelid — een avond, een nacht, een morgen — van vijftien uur lang.
Van de tribunes kwam gejuich en gefluit. Er werd gehuild en opgehitst. De spelenden werden door geschreeuw en gegil aangevuurd en opgejaagd om tot steeds grooter vijandelijkheden tegen elkander over te gaan.
Dit alles werd in het stadion gezien en gehoord. Het leek — naar ooggetuigen zeggen — of het verstand van de menschenmassa een oogenblik stilstond.
Was dit wel anders te verwachten?
Reeds van zichzelve worden de Olympische spelen, door een anti-Christelijken geest beheerscht, hoeveel te meer moet dan niet het heidensch karakter dier spelen zich openbaren, als bovendien nog de gemoederen van een verdwaasde menigte in beweging komen.
De geest van den tijd — en dit is het ontzettende — kent geen hooger genot en geen heerlijker ideaal dan zich overgeven aan den eeredienst van de sport. Voor dit afgodsbeeld knielt het volk, dat de Wet en de Getuigenis heeft verlaten, zich neer. Om de eere Gods bekommert men zich niet meer, het gaat eenig en alleen om de majesteit van den mensch.
Ook over de vraag, of met deze heidensche spelen de Dag des Heeren wordt ontheiligd, bekommert men zich niet. Naar 't oordeel van de sportmenschen is juist de Zondag de aangewezen dag. Op Zondag 4 Juni was Amsterdam in rep en roer.
De Olympische spelen hadden dien dag hun schandedag. En nu had men nog maar een voorproefje van hetgeen zoo aanstonds gebeuren zal, wanneer de officieele opening der Olympische spelen zal plaats hebben en de boksers en de worstelaars in het strijdperk zullen treden.
Verdwaasd volk, dat aan zulke vertooningen zijn hart heeft gegeven, want was dit niet het geval, dan zouden er geen tienduizenden hun penningen offeren om van de spelen getuigen te zijn en niet weer anderen — en dat zijn nog vele tienduizenden meer — na den uitslag van den wedstrijd naar de bladen grijpen om zich het eerste nieuws over den afloop der vechtpartijen te verschaffen. Verdwaasd volk, dat geen andere begeerte kent dan met hart en ziel in deze dingen mede te leven. De zielen der menschen worden verdorven. Er wordt roekeloos met God en godsdienst gespot. Moge tegen de Olympische spelen een krachtig getuigenis blijven opgaan.

Het revolutiegevaar.
De staking in de haven te Antwerpen, die het geheele bedrijf daar thans heeft stil gelegd, heeft opnieuw het bewijs geleverd hoe weinig de leiders der arbeidersorganisaties hun leden in de hand hebben, wanneer deze organisaties in een arbeidersconflict worden betrokken.
Ditmaal waren het twee Communisten, die bij de arbeiders rond gingen om hun mede te deelen, dat hun vakbond bevel had gegeven overal het werk te staken totdat de loonsverhooging van 10 francs per dag was verkregen geworden. Het bleek echter reeds dadelijk, dat de vakbond geen enkel bevel tot staking had gegeven en dat wat gebeurd was niet anders was dan een communistisch relletje. Toch staakten den daarop volgenden dag 10.000 havenarbeiders en legden 3000 bazen het werk neer. Het stakingsbevel der twee Communisten was trouw opgevolgd geworden.
Het opmerkelijke is nu, dat toen de Havenarbeidersbond onmiddellijk het bevel tot staking had tegengesproken en tot werkhervatting aanmaande, niemand daaraan gehoor gaf. De stakers volgden niet het advies van hunne besturen, maar schaarden zich onder communistische leiding. Een herhaling dus van hetgeen in Weenen had plaats gehad. Het conflict wordt door de Communisten uitgelokt; de Sociaal Democraten, die geen vertrouwen meer bij de arbeiders hebben, nemen de zaken maar in handen met het gevolg, dat de veiligheid van den Staat gevaar loopt. Hier worden de leiders geleid. Ook voor ons land, moet wat in Antwerpen gebeurde, tot groote voorzichtigheid manen. Het revolutiegevaar is altijd nog dreigende.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen