MEDITATIE

Het Paaschfeest was ophanden voor Israël. Met dankbaarheid gedacht dan het volk aan den jubelenden uittocht uit het diensthuis van Egypte. Terwijl geheel Egypteland in dienzelfden nacht in diepen rouw werd gedompeld is het volk Israël genadiglijk verschoond geworden door den slaanden Engel. En waarom ging deze Engel des doods de woningen der Israëlieten sparend voorbij? Naar het bevel des Heeren was er te voren in hun huizen een éénjarig lam geslacht en het bloed daarvan gestreken aan de deurposten. En wanneer de Engel het bloed zag ging hij voorbij. Het lam was genomen in de plaats van den eerstgeborene. De dood van het lam was het leven voor den Israëliet. Het schuldloos lam gaf het leven voor den schuldigen Israëliet. Dit sparend voorbijgaan terwille van het bloed van het lam is het heenwijzen naar het diepe heilgeheim Gods, waardoor de zondaar vrij mag uitgaan voor eeuwig en het ware Paaschlam Zijn bloed ter verzoening doet vloeien. Het geheel eenige Paaschfeest nu, waarop het Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt, zou geslacht worden, was ophanden. Reeds is het Lam, dat God alleen behagen kan, gevangen en gebonden en zie, nu wordt het gesteld naast den zondaar, naast Barabbas. En Barabbas wordt vrij gelaten, terwijl Christus heengeleid wordt naar Golgotha om gekruisigd te worden. Dit plaatsvervangend sterven heeft Jezus zelf gewild. Hij heeft vleesch en bloed uit de maagd Maria aangenomen, opdat Hij zich in volkomen gehoorzaamheid aan den wille Gods ten offer zou kunnen aanbieden voor de zonde van Zijn volk.
Maar o, met welk een bitter lijden ging die ruiling met het rechtmatig lot des zondaars gepaard.
Openlijk had Pilatus getuigd, dat hij geen schuld in Hem gevonden had. Maar de zwakke landvoogd is bevreesd om den Joden te mishagen. Hij zint op allerlei middelen om de Joden te voldoen en Jezus toch los te laten. Hij hoopt, dat de verbolgen gemoederen er mee bevredigd zullen zijn, dat Jezus na een kastijding zal worden losgelaten. Doch de haatdragende Joden gaan er niet op in. Jezus voelt het, dat deze bloeddorstigen niet zullen rusten, voor zij hun prooi gansch in hun macht hebben en Zijn bloed zien stroomen.
Ondertusschen komt er een menigte van het straatpubliek, lieden uit de achterbuurten, naar het rechthuis om van Pilatus te begeeren, dat hij hun als naar gewoonte op het Paaschfeest één zal loslaten naar hun eigen keuze.
Het is een welkome gelegenheid voor Pilatus om een poging te doen voor Jezus' loslating. Gretig wordt het aangegrepen om uit de moeilijkheid met Jezus te komen. Hij zal de kans voor Jezus zoo gunstig mogelijk stellen en Hem plaatsen naast een welbekend gevangene, Barabbas, een moordenaar, een berucht oproermaker, die bij gelegenheid van een oproer een doodslag had begaan. En nu is zijn voorslag spoedig gedaan: „Welken wilt gij, dat ik u zal loslaten, Barabbas of Jezus die genaamd wordt Christus?"
Grievend voor den Heere Jezus. Openlijk is Zijn onschuld betuigd en Hij wordt niet losgelaten door den rechter, maar gesteld naast een oproermaker, een moordenaar, en dit moet Hij nog als een gunst aanvaarden. Hij, die vlekkeloos heilig was en kon zeggen: „Wie van ulieden overtuigt Mij van zonde?" wordt op één lijn gesteld met een gevaarlijk en verachtelijk mensch als Barabbas, een man, wiens handen met bloed zijn bevlekt. Jezus, die gekomen is om Zijn schapen het eeuwige leven te geven naast één, die de hand uitstrekt naar het leven van den naaste. Jezus mag nu met Barabbas dingen naar de volksgunst. Hij, die der wereld het leven geeft, mag vragen om de gunst van den volkswil. Met eigen oog ziet Hij de overpriesters en schriftgeleerden als slangen schuifelen door de joelende menigte om deze op te hitsen tegen Hem en gunstig te stemmen voor Barabbas. De felle haat gloeit uit hun oogen. Slangenvenijn is op hun lippen. Die vrome, godsdienstige, deftige mannen doen afschuwelijk Satanswerk; ze eischen het bloed van den rechtvaardige. Hoe zal Jezus' reine ziel gehuiverd hebben in die oogenblikken, waarin de beslissing zou vallen en de doodelijke, satanische haat der Joden in zijn afschuwelijkheid openbaar werd. En Hij wist, wat in den mensch was. Hij peilde de diepte van gruwelijken haat jegens Hem. Welk een zielesmart heeft Zijn ziele doorsneden, toen de joelende menigte losbarstte: „Weg met dezen en laat ons Barabbas los!"
Drie jaren was Hij onder hen werkzaam geweest door prediking en wonderwerken om den Joden te bewijzen, dat Hij was de beloofde aan de vaderen, de Messias, de Zone des levenden Gods, en Barabbas, een moordenaar, wordt gekozen boven Hem. Voorwaar, Hij is gekomen tot het Zijne, maar de Zijnen hebben Hem niet aangenomen.
In zijn verlegenheid door den onverwachten uitslag stamelt Pilatus nog: „Wat zal ik dan doen met Jezus, die genaamd wordt Christus?" maar een onzinnig geworden menigte schreeuwt: „Laat Hem gekruisigd worden!" En Pilatus is geëindigd met toe te geven, dat hun eisch geschieden zoude. Hoe minachtend wordt soms over dien zwakkeling Pilatus gesproken die begon met betuiging van Jezus' onschuld en, hoewel met poging tot tegenstreven, eindigde met Jezus te geeselen en te laten kruisigen. De waarschuwing, die God hem nog doet toekomen door den droom van zijn vrouw, heeft hij gesmoord.
Doch deze Pilatus-houding tegenover Jezus wordt nog zooveel gevonden. Christus niet geheel willen verwerpen en toch de vriendschap met de wereld vasthouden. O, weet het, dat het Woord Gods vermanend van de Pilatus-houding zegt: Wie een vriend der wereld wil zijn, wordt een vijand Gods gesteld. Neen, gij wilt geen vijand Gods zijn door eigen bewuste keuze. Gij eindigt met uw plaats te gaan bezetten, die gij niet wilt. Judas wilde Jezus en het geld. Hij eindigde met slaaf te worden van het geld. Herodes hoorde Johannes gaarne en hij deed zelfs vele dingen om zijn verontrust geweten te sussen, maar ondanks Johannes vermaning ging hij voort in zijn zonde en het einde was, dat hij Johannes liet ombrengen. Wie niet vóór Christus is, die is tegen Hem, wie met Hem niet vergadert, die verstrooit. Dat gij de onberouwelijke keuze moogt doen zooals Mozes, die liever koos met het volk van God smadelijk behandeld te worden dan voor een tijd de genieting der zonde te hebben, want hij zag op de vergelding des loons.
Met afschuw kunnen wij vervuld zijn jegens die schriftgeleerden en overpriesters, die de schare opruiden om Jezus' bloed te eischen. Laat niemand haastelijk steenen opnemen om ze op dezen te werpen. De Joden hebben Jezus voornamelijk verworpen, omdat Hij als het licht van hun werken getuigde, dat ze boos waren. Ze wilden niet ontdekt worden aan hun verloren staat en gevoerd op den weg ten leven. De duisternis was hun liever dan het licht. Vandaar hun Christus-verwerping. Maar, hoe menigmaal kiest zelfs de begenadigde ziel niet tégen Christus en vóór de zonde. Naar den inwendigen mensch is er wel een vermaak in de wet Gods, maar het volbrengen is er zoo zelden. En wat is dat anders dan „Weg met dezen en laat Barabbas los!" Dan wordt Barabbas, de mensch der zonde, vrijgelaten en de geest van Christus geboeid. Het vleesch onderwerpt zich der wet Gods niet. Beschamend wordt het schuldig hoofd gebogen, want wat woelde in het hart der Joden, werkt ook in het begenadigde hart, dat soms jammeriijk tegen Christus en voor Barabbas stemt.
Doch in dit tweetal Jezus—Barabbas, waarvan de rechtvaardige gekruisigd wordt en de moordenaar vrijuit mag gaan, ligt voor het geloof van Gods volk ook een heerlijke vertroosting, door de heenwijzing naar een ander tweetal: Jezus en de zondaren. God heeft die beiden voor Zijn rechterstoel gesteld. En de ongerechtigheden laat God op Jezus aanloopen. Ja, Hij wordt tot zonde gemaakt, de straf komt op Hem neer. O, wonder van Gods vrederaad en genade. De zondaar, Barabbas, de moordenaar, die des doods schuldig is, mag vrijuit gaan en Jezus sterft in zijn plaats den smadelijken dood des kruises.
Barabbas, die in den kerker zucht, krijgt de tijding van vrijlating. Onbegrijpelijk en toch waar.
Heeft die wondere vrijmaking uwer ziel reeds plaats gegrepen? Kunt gij reeds zingen van verhooring door God uit uw roepen bij angsten der hel en knelling van de banden des doods? Is het leven u geschonken, terwijl ge u zelf geheel verloren moest schatten? Dat is de verlossing van den zondaar om de zoen- en kruisverdienste van Christus.
Wij weten niet of Barabbas eenige uren na zijn vrijlating op Golgotha is geweest om het lijden te aanschouwen van Hem, die in zijn plaats onschuldig aan het kruis werd genageld. Wat zal er dan door zijn ziel zijn gegaan. Die kruisdood met al zijn verschrikkingen behoorde op hem te worden toegepast. De dood van Jezus was zijn leven.
O, kind des Heeren, die de verlossing uit den eeuwigen dood ervaren hebt en uit genade de hope op het eeuwige leven hebt ontvangen. Ga staan aan den voet van het kruis en laat in uw ziel met diepe ontroering overdacht worden, hoe Hij Zijn gezegend lichaam aan het kruis heeft laten nagelen, dat Hij uw vervloeking op zich heeft geladen, opdat Hij u vervullen zou met Zijn zegening; dat Hij zich vernederd heeft tot in de allerdiepste versmaadheid en angst der hel met lichaam en ziel aan het hout des kruises, toen Hij met luider stemme uitriep: „Mijn God, mijn God, waarom hebt Gij mij verlaten", opdat gij tot God genomen en nimmermeer van Hem zoudt verlaten worden.
Indien gij dit gelooven moogt, zal Christus u dierbaar zijn.
Genemuiden.                                                    A. LUTEIJN

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen