GEREFORMEERDE GELOOFSLEER

De vier Evangeliën. Er is natuurlijk maar één Evangelie. En dat is de blijde boodschap, bevattende het Messiaansche heil, door God onder het Oude Verbond beloofd, waarvan het Oude Testament vol is, en dat in Jezus Christus vervulling en openbaring heeft verkregen. Zóó komt het, dat het eenerzijds heet „het Evangelie Gods", dat van God uitgaat (Rom. 1 vers 1 ; 15 vers 16 enz.) en anderzijds „het Evangelie van Jezus Christus", omdat Hij de inhoud, de brenger, de vervuiler is. Van dat Evangelie Gods aangaande den Zoon van God, door den Vader in de wereld gezonden als den Messias en Zaligmaker, hebben we nu, naar Gods wonder bestel, door vier Evangelisten een beschrijving ontvangen, met één Christusbeschouwing, maar van verschillenden opzet en met het oog op verschillenda menschen (Joden-Christenen, Heiden-Chrlstenen en niet-Christenen) geschreven.
Waarom we vier beschrijvingen van dat Evangelie hebben en waarom juist - deze vier, die in onzen Bijbel bewaard zijn ? Het antwoord meet zijn : omdat God het zóó gewild heeft en niet anders. Want er waren veel meer beschrijvingen van 't Evangelie (Lukas 1 vers 1), maar de Heere heeft alles doen verloren gaan en heeft ons deze vier bewaard. Dat is „de bijzondere zorge Gods", welke gaat over het ontstaan van de Heilige Schriften en óók over de canoniseering of bewaring van de bijbelboeken (zooals Artikel 3 Ned. Gel. Belijdenis dan ook opmerkt).
De oudste Christelijke gemeente had de boeken van het Oude Testament, sinds de tweede helft van de eerste eeuw hebben we gekregen de boeken van het Nieuwe Testament en sinds de eerste helft van de 2de eeuw zijn de vier Evangeliën algemeen ingevoerd. Aan het eind van de tweede eeuw stond het viertal vast. Irenaeus (leerling van Polycarpus) gest. 190, zegt: „dat dit van den aanvang af door God zoo bedoeld was". En zoo stond het Evangelie als „de blijde boodschap van de verlossing in Christus" (Pil. 1 vers 27) in viervoudige gestalte iii het midden van 's Heeren Kerk, om uitgedragen te worden tot aan de uiterste einden der aarde. (Petrus : Jodenzending ; Paulus : Heidenzending ; v/aarbij Petrus ten slotte gebracht is, waar hij eerst niet wilde zijn : Joh. 21 vers 18).
Door den Zendingsarbeid breidde de Kerk van Christus zich uit : Jeruzalem, Antiochië, Efeze, Rome enz. Zoo kwam er meer en meer behoefte en begeerte iiaar „een ordelijk verhaal van de dingen die onder ons volkomen zekerheid hebben", de dingen aangaande Jezus Christus, den Zoon van God, in Wien het eeuwige leven is voor een iegelijk die gelooft en buiten Wien de eeuwige dood de erfenis der ongeloovigen en ongehoorzamen is. Toen het eerste geslacht van oor-en ooggetuigen wegviel en de Kerk des Heeren uitgeplant werd onder alle volkeren, werd de behoefte aan een ordelijk verhaal en vaststaande beschrijving des te grooter (Lukas 1 vers 1).
In 112 wist de Stadhouder Plinius niet, wat hij doen moest met het groot aantal Christenen in Klein-Azië. In 180 is Klein-Azië de meest belangrijke Christelijke provincie der tweede eeuw. Daarna werd Rome het middelpunt van de wordende Katholieke of algemeene Christelijke Kerk. Het Westen neemt de leiding van het Oosten over. Zoo gaat de lijn van Jeruzalem over Antiochië, naar Efeze, en daarna naar Rome.
Het eerste Evangelie in onzen Bijbel is naar de beschrijving van Mattheus en ontstaat in Palestina. Het sluit zich aan bij het Oude Testament en is bestemd voor de Christenen uit de Joden en ook om de Joden, die nog niet geloofden, te overtuigen, dat Christus de Beloofde der Vaderen is. In Hem is alles „naar de Schriften", die stuk voor stuk in Hem zijn vervuld. Als de Joden de Schriften onderzoeken (niet met een „deksel" op het aangezicht) zullen ze moeten erkennen : Deze is de Christus. Hij is uit het zaad van Abraham, Hij is Davids Zeen, enz.
Het is een aansluiten aan het Oude Testament en misschien is daarom het Evangelie van Mattheus ook als eerste Evangelie (niet het oudste zijnde) in den Canon geplaatst. Jezus is de beloofde Koning!
Marcus schreef na Petrus' dood in Rome en gaf aan de heiden-Christenen in Italië het Evangelie. Jezus, Gods Zoon, is de machtige, de sterke, de Heiland.
Lucas, de metgezel en vriend van Paulus, schreef waarschijnlijk in Griekenland, te Corinthe, met het oog op niet-Joodsche lezers. De Heidenen zullen komen tot Zijn heil.
Johannes wordt door de kerkelijke traditie te Efeze, de hoofdstad der Romeinsche provincie Azië, geplaatst. Hij predikt Gods Zoon, die mensch geworden is. Het eeuwige Woord is vleesch geworden.
De Evangelist Mattheus wordt wel voorgesteld onder de gedaante van een leeuw (Jezus, de Leeuw uit Juda's stam) ; Marcus als mensch (de mensch Christus Jezus) ; Lucas als rund (rund als offerdier ; het priesterlijke van den Heere Jezus) ; Johannes als adelaar (de verhevene, die opvaart in de eeuwigheid. Joh. 1 vers 1).
Hieronymus neemt de volgorde weer anders en zegt: Mattheus is de mensch (geslachtsregister van Jezus) ; Marcus is de leeuw (hij begint met het woord van den roepende in de woestijn, wat dan op den leeuw wijst, die in de woestijn huist) ; Lucas is het rund en Johannes de adelaar.
De opvatting van Hieronymus (die de Vulgata bezorgde) is in de Middeleeuwsche kunst de gangbare geworden. (1. mensch. — 2. leeuw. — 3. rund — 4. adelaar) Ezech. 1 vers 8—10.
Op den kansel en op, den lezenaar rust de Bijbel meermalen op een vliegenden adelaar : het symbool van Johannes, dragende de logos, het Woord, dat alom gepredikt moet worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen