STAAT EN MAATSCHAPPIJ

Een der meest noodlottige gevolgen van de wereldcrisis is ongetwijfeld de geesel der werkloosheid, die in steeds toenemende mate ook ons volk blijft teisteren.
Dat de regeering in het bijzonder aan dat kwaad haar aandacht schenkt, is alleszins begrijpelijk.
De werkloosheid is toch niet alleen een ramp voor de Overheidskassen, die jaarlijks meer dan 200 millioen gulden in den vorm van steun moeten beschikbaar stellen, maar zij is niet minder een ramp voor de betrokkenen zelf.
Wat de Regeering met werkverschaffing, werkverruimlng, contingenteering van invoer van goederen tot instandhouding der bedrijven, en andere dergelijke maatregelen meer ter bestrijding der werkloosheid tracht te bereiken, kan eenige verademing geven, maar al deze maatregelen zullen op den duur het vraagstuk der werkloosheid niet tot oplossing kunnen brengen.
Het vraagstuk wordt zelfs nog ingewikkelder, doordat telkens nieuwe groepen van werknemers uit den arbeid moeten uitgeschakeld worden, zoowel tengevolge van een streng doorgevoerde mechanisatie en rationalisatie in de verschillende bedrijven, wat voor deze bedrijven noodzakelijk is om met hun producten op de wereldmarkt te kunnen concurreeren, als om tot de gewenschte ordening bij de overbezetting van handel en nijverheid te geraken, teneinde het bedrijfsleven voor verdere inzinking te behoeden.
De mechanisiatie en de rationalisatie in de bedrijven, benevens de drang naar ordening, zullen naar het oordeel der deskundigen, er niet toe kunnen leiden, dat zelfs, wanneer de crisis zou zijn voorbij gegaan en de welvaart weer krachtig zou opbloeien, het bedrijfsleven in dat geval het groot aantal werkloozen zal kunnen opnemen. Vandaar dat nu reeds naar maatregelen moet worden omgezien, om de werkloosheid, zooveel als maar eenigszins mogelijk is, in te perken. Als een dezer maatregelen nu wordt aangewezen : emigratie.
Het Christelijk Sociaal Dagblad voor Nederland herinnert er aan, hoe in de tachtiger jaren der vorige eeuw duizenden Nederlanders naar overzeesche gebieden vertrokken zijn om daar een nieuw vaderland te zoeken en te vinden. In die jaren hebben velen hunner in Noord-Amerika en Canada niet alleen een levensbestaan, maar zelfs ruime middelen tot levensonderhoud gevonden. De vraag rijst thans, nu de werkloosheid zoo lang aanhoudt en in zoo breeden kring slachtoffers maakt, of wellicht door emigratie van een aantal crisisslachtoffers niet uitkomst te krijgen zou zijn. Helaas moet echter worden opgemerkt, dat de mogelijkheden in deze richting tegenwoordig veel geringer zijn dan 40 tot 50 jaar terug. De oude emigratielanden, met name de Vereenigde Staten van N.-Amerika, hebben hun verzadigingspunt bereikt; zij tobben zelf met het werkloosheidsvraagstuk en houden hun grenzen vrijwel „potdicht".
Maar als dan het „Verre Westen" geen redding geeft, zijn er dan geen andere emigratiemogelijkheden aanwezig ?
Op deze vraag geeft de Stichting Landverhuizing Nederland een antwoord. Deze Stichting onderhoudt nauwe relaties onder meer met de Nederlandsch-Zuid-Afrikaansche Vereeniging. Van haar vertegenwoordiger in Zuid-Afrika ontving laatstgenoemde Vereeniging onlangs een rapport, waaruit bleek, dat in den laatsten tijd in toenemende mate Engelsche ondernemingen fabrieken in de Unie van Zuid-Afrika hebben gevestigd, waardoor dit land zich meer en meer tot een industriestaat schijnt op te werken. De vraag nu wordt door de Nederlandsch-Zuid-Afrikaansche Vereeniging en de Stichting Landverhuizing Nederland gesteld, of in verband met de groote moeilijkheden, welke Nederlandsche exporteurs ondervinden bij hun afzet naar de Unie van Zuid-Afrika, het geen aanbeveling zou verdienen om nader te doen onderzoeken of er voor Nederlandsche werkgevers geen aanleiding zou bestaan nevenbedrijven in dat land te stichten.
De R.K. Werkgever, die van deze dingen melding maakt, schrijft, dat langs dien weg voor ons land het voordeel zou kunnen ontstaan, dat Nederlandsche arbeiders, die nu hier te lande werkloos zijn, wederom in het bedrijfsleven zouden kunnen worden opgenomen.
Dat in deze richting reeds stappen zijn gedaan, daarvan maakte de Regeering onlangs melding, toen zij schreef, dat zij er zich in verheugde, dat, mede dank zij de werkzaamheden van de Nederlandsch-Zuid-Afrikaansche Vereeniging en de Stichting Landverhuizing Nederland, in den loop van 1935 eenige honderden Nederlanders naar Zuid-Afrika zijn getrokken, die daar loonenden arbeid hebben gevonden. De Stichting Landverhuizing Nederland — alzoo de Regeering — die belangstellenden omtrent emigratiemogelijkheden inlicht, ontvangt een subsidie uit 's Rijks schatkist.
Daarnaast is de vraag te overwegen, of ook in Nederlandsch-Indië niet een gebied ware te vinden voor kolonisatie, voor Nederlanders geschikt. Een dergelijk gebied zou misschien in N.-Guinea vinden zijn. De Regeering, die over een en ander haar oordeel werd gevraagd, is intusschen van meening, dat van emigratie op eenigszins beteekenende schaal van Nederlandsche werkkrachten naar Nederlandsch-Indië onder de hui­dige omstandigheden geen heil is te verwachten. Het overleg met de Indische Regeering — aldus de Regeering — is echter over dit onderwerp nog gaande.
Hoe dit alles inmiddels ook zij, de huidige stand der werkloosheid in ons land moet er toe nopen, dat geen enkel middel onbenut wordt gelaten, om het groote kwaad der werkloosheid te doen verminderen.
De Regeering zal daarom ook aan de emigratie haar blijvende aandacht hebben te schenken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen