Rondblik buiten de Grenzen

Het is altijd een ietwat (hachelijk ondernemen geweest, om zich, met betrekking tot de Internationale politiek, aan bepaalde voorspellingen te wagen. Wel bewijst de historie steeds duidelijker, dat wie wind zaait, storm oogsten moet, maar overigens : de toekomst is en blijft in nevelen gehuld. Nu misschien meer dan ooit. Eiken dag kunnen zich omstandigheden voordoen die het politiek aspect grondig wijzigen, en uitgesproken verwachtingen gansch en al logenstraffen.
In de verschillende redevoeringen, welke bij de jongste jaarwisseling zijn uitgesproken, hebben de staatshoofden zich over hetgeen het komende jaar zou kunnen brengen, dan ook niet dan voorzichtig uitgesproken.
Dat de nieuwe Engelsche Koning in zijn nieuwjaarsrede nog geen opzienbarende dingen zou zeggen, zal zeker niemand verwonderen. Hij verklaarde, alles in het werk te zullen stellen om het wederkeerig vertrouwen en de genegenheid te versterken, waarop zoo gelukkig de betrekkingen tusschen den vorst en de volkeren van het rijk berusten. En overigens herhaalde hij de woorden, door wijlen Koning George ter gelegenheid van diens jubileum uitgesproken: „Mijn echtgenoote en ik, wij wijden ons aan uw dienst, dat God ons geleide en ons de kracht geve den weg, welke voor ons ligt, te volgen”.
Zijn gewoonte getrouw, was de Fransche premier nogal optimistisch. Hy constateerde, dat Frankrijk weer is opgeleefd en het bloed weer vlugger door het verjongde lichaam stroomt. Frankrijk heeft het geloof in zichzelf herkregen en het gemeenschappelijk werk kan — aldus Blum — nog slechts geschaad worden door onverwachte onvoorzichtigheden of blind egoisme. „Men moet evenwel niet ongeduldig zijn, rijkdommen moeten nog geschapen worden". De Fransche minister-president zal met den binnenlandschen toestand van zijn land wel beter op de hoogte zijn dan wij hier in Nederland. Desondanks lijkt het ons toe, dat aan Blum's optimistisch oordeel een zekere al dan niet opzettelijke oppervlakkigheid niet vreemd is. Op internationaal gebied zeide Blum geen andere vijanden te hebben dan zij, die den vrede willen verstoren! Wat meer houvast bood de nieuwjaarsrede van den Franschen ambassadeur te Berlijn. Hij zeide, dat Frankrijk niet voornemens is om Duitschland te vernederen, te omcirkelen, te onderdrukken of een kruistocht tegen dat land te leiden, maar het omgekeerde eveneens te zullen verhinderen. „Frankrijk wenscht in vrede en harmonie met Duitschland te leven en het terug te brengen in den kring van groote mogendheden op de plaats, die het toekomt, n.l. een der voornaamste plaatsen”.
De ambassadeur, Poncet, deed dan ook voor de organisatie van den vrede, een beroep op de actieve medewerking van Duitschland. Dat lijken ons sympathieke en verstandige woorden. Al zijn het dan ook „slechts" woorden.
De nieuwjaarsrede van Adolf Hitler leverde weinig nieuws op; weinig concreets evenzeer. Mogen we den Duitschen Führer gelooven, dan zal zijn land „steeds meer een bolwerk zijn van de Europeesche beschaving tegenover het Bolsjewisme, dat de vijand is van het menschdom. Door het succes van het groote werk van nationaal herstel wordt Duitschland tevens een veilige waarborg voor den Europeeschen vrede". De zelfingenomenheid, waarmede Hitler over eigen werk sprak, was overigens weinig in overeenstemming met de dankbaarheid en de ootmoed, waarmede hij den zegen van den Almachtige zeide af te smeeken. Hitler twijfelde er overigens niet aan of dien zegen zou hem ook in den komenden tijd niet verlaten.
En ongeveer tegelijkertijd gaf de Aartsbisschop van Canterbury uiting aan de hoop, dat Engeland „de schande gespaard zal blijven eenigerlei aanmoediging te geven aan een verkeerd vooroordeel, dat sommige landen, o.a. Duitschland, er toe gebracht heeft, de Joden te vervolgen”.
Laten we verder onzen blik rondgaan over de berichten, welke ons van buiten de grenzen toereiken, dan is het nog steeds de Spaansche burgeroorlog, die de aandacht blijft trekken. Althans : het internationale probleem dat door den broederkrijg in Spanje geschapen werd. Engeland en Frankrijk blijven in de weer om de andere landen van directe inmenging terug te houden, respectievelijk terug te roepen. Ook Duitschland en Rusland zouden voor een volkomen isoleering van de strijdende partijen gevoelen. Als ze elkander maar vertrouwden. En als we de officieele berichten dan nog gelooven mogen. Van een buitenlandsche bemiddeling met het doel aan den strijd een einde te maken, schijnt niets terecht te komen. Generaal Franco heeft nu officieel te kennen gegeven, dat hij alle bemiddeling categorisch afwijst. Hij wenscht geen overeenkomsten aan te gaan met hen „wier internationale actie naar de ruïne van Spanje leidt”.
Op welk een uitgebreide schaal in Spanje oorlog wordt gevoerd, wordt nog weer eens duidelijk door het bericht, dat een Amerikaansche makelaarsfflrma dezer dagen voor 2.270.000 dollar aan vliegtuigen en vliegtuigmotoren aan de Spaansche regeering leverde. Hij verkreeg voor deze leverantie de vereischte vergunning van de regeering. De regeering van de Vereenigde Staten schijnt echter wel bang te zijn, dat deze wapenleverantie een beetje eigenaardiger indruk naar buiten maakt, want zij heeft Parijs, Londen en Berlijn medegedeeld, dat en waarom ze de gevraagde vergunning ditmaal niet kon weigeren. Ze heeft dergelijke leveranties nooit aangemoedigd, maar ja, het betreft hier een particuliere handelstransactie......
Meer nog dan de strijd aan de Spaansche fronten wordt thans de aandacht bepaald bij de onrust, welke in de Spaansche wateren heerscht. Het is daar thans allesbehalve veilig. De regeeringsvloot onderzocht een Duitsch schip, en hield, behalve scheepstuig, een Spaanschen passagier na het onderzoek achter. Dat kon Duitschland natuurlijk niet op zich laten zitten. Een Duitsch stoomschip legde beslag op de Spaansche „Aragon" en sommeerde de regeering van Valencia om den gearresteerden passagier vrij te laten. Daarop is een weigerend antwoord gekomen. Er wordt nu zoo'n beetje geharreward over de vraag, of het Duitsche schip al dan niet binnen de territoriale wateren voer. Wat uit deze kwestie voortkomt is niet te zeggen. Vermoedelijk zal Duitschland zich ten aanzien van Spanje wel wat kalm houden. Temeer waar Italië nu officieel verklaard en schriftelijk bevestigd heeft dat „de Spaansche integriteit wat Italië aangaat onder alle omstandigheden intact en ongewijziigd zal blijven". Ook al is men geneigd om aan deze en dergelijke verklaringen, al dan niet officieel bevestigd, weinig waarde te hechten, dan nog zal men gevoelen dat Duitschland door de houding van Italië tot eenige voorzichtigheid gedwongen wordt.
Dat Duitschland overigens gauw op zijn teentjes getrapt is, hebben we in Nederland ondervonden, door de houding welke de Duitsche bladen tegenover Nederland aannamen bij het dusgenaamde „vlag-incident” !.....
 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen