Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Rondblik buiten de Grenzen

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Rondblik buiten de Grenzen

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

„Het zou gevaarlijk zijn, den indruk in de wereld te wekken, dat, wat er ook moge gebeuren, de Britsche regeering tot geen enkele actie zou overgaan". Aldus antwoordde minister Eden op een vraag van het Lagerhuislid, Attlee, met betrekking tot het standpunt der Engelsche regeering t.a.v. het Middellandsche Zee-vraagstuk en de kwestie der niet-inmenglng.
Deze waarschuwing was niet overbodig. Men is langzamerhand algemeen tot de conclusie gekomen dat er inderdaad heel wat gebeuren kan voor Engeland actief optreedt. Dit behoeft nog geen verwijt te beteekenen. De positie van Engeland is niet zoo machtig meer als deze b. v. vóór den oorlog was. En daaruit hebben anderen voor zichzelf consequenties getrokken.
Zeker, Engeland speelt in het concert der internationale diplomatie nóg de eerste viool. Maar de mede-muzikanten laten hem stiekum alleen spelen. Ze kiezen voor eigen instrument zélf geluidsterkte en tempo, of sluiten zich aan bij hen die 't meeste lawaai kunnen maken. Duitschland verstoorde het samenspel door op eigen houtje „fortissimo" de groote trom te roeren en Italië bracht op zijn trompet een afgrijselijke krijgsmarsoh ten gehoore, zonder zich iets van de booze blikken des eersten violists aan te trekken.
Is het wonder, dat Engeland zich weinig op zijn gemak voelt ? Toch kan en wil het niet van zijn plaats wegloopen, omdat dan het terrein heelemaal door de trommelslagers en trompetters zou worden ingenomen.
Neem nu de geschiedenis-zonder-end : de nietinmengingskwestie van Spanje. Wat heeft Engeland daarvoor en daarmede al niet te verduren gehad. Het compromis-voorstel schijnt al even weinig kans op slagen te hebben dan alle besluiten, die daaraan vooraf gingen. Rusland wil in geen geval aan Franco het recht van oorlogvoerende toegekend zien en Italië en Duitschland willen dat persé wel. Wordt Franco daardoor in een gunstiger positie gebracht, dan willen Rome en Berlijn blijkbaar ook nog wel eens praten over de kwestie der terugtrekking van vrijwilligers uit Spanje. Maar Moskou zou dan ook de Marokkanen uit Spanje willen terugroepen. Al die onderhandelingen zullen, dus wel weer op niets uitloopen.
Von Ribbentrop geeft nu de schuld van het mislukken aan Rusland. „Wij, Duitschers" — zoo zeide de Duitsche ambassadeur — „weten sedert lang dat er zonder Sovjet-Rusland geen burger-oorlog in Spanje zou zijn". Alsof er ook geen andere internationale invloeden zouden zijn aan te wijzen.
Intusschen laat men het rustig aan Engeland over om het initiatief tot verder overleg te nemen. Eden heeft al te verstaan gegeven, dat het hem net zoo lief zou zijn als de „Londensche commissie" ergens anders haar zetel zou kiezen. Maar in dit treurspel is geen enkele mogendheid er op gesteld om de leiding op zich te nemen.....

Nu Italië, om de beeldspraak van straks nog even vast te houden, met zooveel succes de krijgstrompet gestoken heeft en later zelfs een overwinningslied kon doen weerklinken, schijnt Engeland geneigd om te vergeten hoe leelijk die Italiaansche klanken de andere muzikanten in de ooren hebben geklonken. Met andere woorden : Londen schijnt zich bij den Abbessijnschen toestand te zullen neerleggen en nieuwe toenadering tot Rome te gaan zoeken. In een persoonlijk schrijven aan Mussolini, heeft de Engelsche premier Neville Chamberlain op verbetering van de betrekking tusschen beide landen aangedrongen. Deze geste bewijst al wel, dat men Eden's waarschuwing niet al te zwaar moet opvatten. Want het beteekent toch iets, dat de eerste minister van het Vereenigd Koninkrijk de pen opneemt om een verzoeningsgezind briefje naar Mussolini te schrijven, inplaats van af te wachten tot de Italiaansche dictator eerst eens los komt ?
Bovendien heeft Chamberlain een langdurig onderhoud gehad met den Italiaanschen ambassadeur te Londen, Grandi. 't Gesprek zal wel geloopen hebben over de kwesties waaromtrent Attlee vragen stelde. Italië en Engeland kunnen elkaar hierin wederzijds van dienst zijn. Als Italië zich rustig wil houden in de Middellandsche Zee en het daar andere landen (en vooral Engeland !) niet lastig maakt, kan Italië generaal Franco in Spanje een beetje helpen. Mits daaruit geen internationale moeilijkheden voortvloeien. Zoo zijn er zaken te doen.
En nu wil Italië „het lied van den arbeid" in Abessynië doen weerklinken. De eerste groep van 400 kolonisten zal binnenkort naar O.-Afrika. gezonden worden. Die daar geschikt zijn voor de kolonisatie zullen er — zoo wordt beloofd — eigen landerijen krijgen, waarvan de grootte van 30 tot 50 H.A. wisselt. Italië wil dit werk systematisch voortzetten.

Een sensationeel bericht in „Het Volk" maakte melding van plannen, welke in Zuid-Duitschland zouden worden voorbereid om een inval in Zuid-Oostenrijk te doen, teneinde de macht in Oostenrijk te verzetten en de nationaal-socialisten aldaar aan bet bewind te brengen. Dit zullen wel looze geruchten zijn. Feit is, dat de verhouding Duitschland—Oostenrijk opnieuw de aandacht trekt. Zoo veroorzaakte een aantal Oostenrijksche vrouwen, die aan een Zangersfeest te Breslau, waar ook Hitler tegenwoordig was, een incident. Zij drongen door de afzettingen heen en riepen : „Führer, red ons". Een weinig-beteekenend voorval ? Misschien. In ieder geval : een symptoom.

De toestand in Noord-China wordt er niet duidelijker op. Er zijn reeds eenige veldslagen geleverd, terwijl Nanking manhaftige verklaringen over haar onwrikbaarheid rondzendt. Intusschen heeft Nanking Noord-China niet in de hand. Te Peking hadden de Japanners het al heel makkelijk, doordat een groot deel der Chineezen partij koos voor de Japanners en de andere Chineesche troepen noodzaakte om te vertrekken. In de betreffende provincies van Noord-China werd een onafhankelijke regeering gevormd, die evenals de regeering van Mandsjoekwo den tusschenschakel vormt tusschen het Japansche bestuur en de Chineesche bevolking.
Als Japan Noord-China maar van de Centrale regeering zal hebben losgeweekt, zal het zijn voornaamste bedoeling wel verwezenlijkt hebben

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 5 augustus 1937

De Waarheidsvriend | 10 Pagina's

Rondblik buiten de Grenzen

Bekijk de hele uitgave van donderdag 5 augustus 1937

De Waarheidsvriend | 10 Pagina's