MANKE MURK

Met toestemming: uitgever J. H. Kok te Kampen
Hierin vond hij den eenigen grond zijner hope, die hem vrede gaf bij de gedachte aan het naderend Godsgericht. Doch Juist, omdat dit zulk een teere zaak gold, welke alleen in 't verborgen beslist kon worden tusschen God en de ziel, — daarom huiverde hij er voor, te spreken over het heengaan van anderen, die evenals hij den naam van zondaar droegen en alleen door genade konden behouden worden.
Natuurlijk, het sterven van den dominé werd vandaag het groote onderwerp van het gesprek bij het koopgrage publiek, en wat zou hij den menschen daarvan zeggen ? Zou hij met de velen zich verliezen in allerlei tijdelijke dingen, welke met dit heengaan verband hielden, of zou hij, krachtens de roeping van zijn leven, deze gelegenheid aangrijpen, om: te spreken van de noodzakelijkheid der bekeering en den eisch van met God verzoend te worden ?
Daar behoorde moed toe, vooral voor hem, die eertijds naar dit alles niet vroeg en alleen leefde voor het heden. Omdat de meerderheid daar niet van gediend was en de meeste menschen leefden naar het goeddunken van hun eigen hart, alleen vragend naar het brood der aarde, afgewisseld met vroolijk spel of genot.
Niet velen hebben geweten welk een strijd dien morgen door hem op zijn wagen gestreden werd, maar toen deze onder het rijden eindelijk tot een beslissing kwam, doordat hij in het gebed de kracht vroeg om getrouwheid en wijsheid voor de levenstaak van dezen dag, toen was het aan de uitdrukking van heel zijn wezen merkbaar, dat manke Murk een overwinning had behaald en nog aan andere dingen dacht, dan enkel aan handel en koopmanschap. En als straks de gewone begroetingen en alledaagsche gesprekken weer aanvangen, ditmaal dan met dat bijzondere nieuwtje, dat de dominé plotseling gestorven was, zonder van iemand te hebben afscheid genomen, dan zou hij, al naar het vóórkwam, den menschen zeggen, dat dit gevaar allen dreigt en dat niemand den dag noch de ure zijns doods kent ; en dat ook niet één van allen de zijnen volgen kan op dien eenzamen weg door de poort van den dood. Maar dat het juist daarom voor allen noodig was Hém te kennen, die ook in het donkere dal der schaduwen des doods een stok en een staf wilde zijn voor hen, die op Hem bouwden, en die daarom het sterven licht maken kon.
En zoo zou deze dag een prediking kunnen worden van leven en eeuwigheidslicht.

ELFDE HOOFDSTUK.
Sober en eenvoudig, zooals hij zélf in zijn geheele leven geweest was, en gelijk ook past bij den dood, waar immers alle menschelijke grootheid en heerlijkheid wegvalt, maar juist daardoor treffend, de droeve plechtigheid, had de begrafenis van den predikant plaats. Toen men zich van den eersten schrik door dat plotseling heengaan een weinig had hersteld, en de aangekomen familieleden inmiddels van een en ander op de hoogte waren gebracht, vonden deze in de schrijftafel in het studeervertrek een verzegelden brief met het opschrift: „Mijn laatste wil". Blijkbaar had deze daar nog niet lang gelegen. Of de ontslapen leeraar wellicht zijn einde had voelen naderen öf een onverklaarbaar voorgevoel hem had gezegd, dat hij in zijn laatste ure niet in de gelegenheid zou zijn ten opzichte van zijn heengaan zijn wil te openbaren, dat bleef een onopgelost raadsel, doch in volkomen kalmte waren zijn schikkingen gemaakt. Het gebeurt immers meer, dat toekomstige gebeurtenissen zich op eenigerlei wijze vooruit aandienen, waardoor men in meerdere of mindere mate op hun komst wordt voorbereid ? Had misschien iets dergelijks ook den dominé de laatste dagen bezig gehouden ? In ieder geval wist Betje te vertellen, dat hij urenlang op zijn eentje kon zitten denken in zijn studeervertrek of voorkamer of tuin, waarbij zijn gedachten soms heel ver weg schenen te zijn, zoodat zij hem meermalen voor het een of ander had moeten roepen en het wel leek, alsof hij haar dan niet begreep. Zij had dit toen evenwel aan zijn grooten lust tot studie toegeschreven. En geleerde menschen, die veel in boeken zaten, konden immers zoo vreemd zijn. Achteraf beschouwd, kreeg dit alles na een gansch andere beteekenis en maakte zulks het vermoeden zeer waarschijnlijk, dat hij zijn einde had voelen naderen, waardoor hij dan blijkbaar tot het schrijven van zijn laatste begeerten was overgegaan.
Aarzelend had de familie dien beteekenisvollen brief opgenomen en van de eene hand in de andere overgegeven. Zou men hem wel openen ? Leek het niet heiligschennis, het zegel, dat het hier aan 't papier toevertrouwde teere geheim zorgvuldig voor het oog van vreemden verborgen hield, open te breken en in dit geheim in te dringen ? Maar was dit dan niet de bedoeling van hem geweest, die met vaste hand dit opschrift op het couvert geschreven had en welks beteekenis men dus wéten moest, eer men verder kon gaan ? Zoo werd dan in tegenwoordigheid van al de familieleden, benevens van den meester, die immers in alles de vertrouweling van den dominé was geweest, heel voorzichtig dat belangrijk document geopend. En daar stond het voor aller oog, wat de leeraar wilde, dat na zijn verscheiden met hem zélf en het zijne ge­daan zou worden.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen