Rondblik buiten de Grenzen

Er wordt nog steeds gevochten in Spanje. Franco vordert ; veroverde Santander en is nu op weg naar Gyon. Voor wat de eigenlijke krijgsverrichtingen betreft, kunnen we voor deze week met deze vermelding volstaan.
De belangstelling gaat echter niet in de eerste plaats uit naar den Spaanschen krijg op zichzelf, als wel naar wat zich daar omheen afspeelt. Dat de Italiaansche pers nog harder juichte toen Santander ingenomen werd, dan de Franco-troepen zelf, herinnert er nog eens aan, dat er bij het bloedig gebeuren in Spanje ook nog andere dan Spaansche belangen betrokken zijn
En dan doen zich nog weer telkens incidenten voor, waardoor het belangstellende buitenland herhaaldelijk genoodzaakt wordt zich met den Spaanschen oorlog in te laten.
Men herinnert zich nog wel het onopgehelderde bombardement van de Duitsche kruiser „Leipzig". Nu is weer een Engelsch oorlogsschip, „De Havock", door een geheimzinnige duikboot aangevallen. Ondanks alle navorschingen, ondanks de werkzaamheden der internationale controlecommissie ook (!), is men er nog niet in geslaagd om den brutalen zeerover te ontmaskeren. Het schijnt trouwens wel vast te staan dat men met meer dan één duikboot te doen heeft, want ook in de Aegeïsche Zee vonden aanvallen plaats. En behalve „de Havock" ondervonden ook schepen van andere dan Engelsche nationaliteit er hinder van. Valencia en Franco ontkennen al bij voorbaat iets van de aanvallen af te weten. Moskou geeft Italië er de schuld van en deed den Italiaanschen minister van buitenlandsche zaken zelfs een officieele protest-nota toekomen. Doch een paar dagen na de gebeurtenis met „de Havock" moest een Valencia-duikboot, die aan den bovenkant beschadigd was, een Fransche haven binnenloopen om hersteld te worden. Eén van de onbekenden ? Zoek maar uit !
Londen wil nu een conferentie beleggen om het zaakje grondig te onderzoeken. Er zou een Europeesch front tegen deze zee-aanvallen moeten worden georganiseerd. Tezamen met Parijs zond Londen een uitnoodiging aan de landen rond de Middellandsche en de Zwarte Zee, alsmede aan Moskou en Berlijn. Nederland, hoewel toch ook belanghebbende bij een vlotten doortocht in de oude wereldzee, werd niet uitgenoodigd. We weten echter niet, of onze regeering daar veel aan zal missen. Het is tegenwoordig, helaas, de gewone gang van zaken, dat internationale conferenties reeds tijdens de voorbereidingen tot mislukking gedoemd worden, en, voorzoover ze doorgang kunnen vinden, met geen enkel practisch resultaat voor den dag kunnen komen. Op z'n gunstigst worden de problemen, welke ter conferentie besproken zouden worden, nog een poosje „hangende" gehouden. We ontkennen niet dat dat, in de tegenwoordige situatie, ook reeds als een betrekkelijk practisch resultaat kan worden aangemerkt
Het laat zich aanzien, dat de samenspreking, waartoe Londen nu weer het initiatief genomen heeft, het er niet beter zal afbrengen. Aanvankelijk voelde Italië er al heelemaal niets voor. Mussolini begon echter over deelname te denken, toen vaststond dat de conferentie niet in Geneve (dat akelige Volkenbondscentrum) gehouden zou worden, en nu Moskou zich vermeten heeft om te Rome tegen de duikboot-aanvallen te protesteeren, zijn de Italiaansche bladen zelfs verontwaardigd dat Rusland de komende conferentie daardoor poogt te torpedeeren. Zoo is de bereidheid van Italië om aan de (Vrijdag a.s. in Nyon te houden) conferentie deel te nemen, gegroeid. Maar de kans op het vinden van een eendrachtelijke gedragslijn blijft o.i. uitermate klein.

Inzake de strijd in 't verre Oosten zijn het ook de gebeurtenissen, welke er rondom die de meeste aandacht trekken. De Japanners ontschepen steeds meer troepen en materiaal. Zij schijnen van plan, de zaak grondig aan te pakken. Met minder kunnen ze echter óok niet toe, waar de Chineezen in dapperheid niets tekort schieten en duchtig tegenweer bieden. In Japansche bataljons zou muiterij ontstaan zijn, maar aangezien deze berichten uit het oorlogskamp komen, kunnen we er even weinig waarde aan hechten als aan het nieuwtje van het Japansche persagentschap, dat er ernstige oneenigheid zou zijn in de Nanking-regeering met betrekking tot de houding tegen Japan.
Van 't geen officieel openbaar wordt, wordt men niet veel wijzer. De Chineesche regeering heeft den Volkenbond middels een nota in kennis gesteld met de situatie en de verzekering gegeven, dat zij tot een vreedzame regeling van de „incidenten" met Japan bereid is. De mogendheden schijnen te denken : „dan moet China maar zien, dat het zulk een regeling treft". Men is niet van plan om zich in den strijd te mengen. Te Sjanghai werd de Britsche ambassadeur „per ongeluk" door Japansche kogels geraakt en vier Chineesche vliegers bombardeerden „bij vergissing" een Amerikaansch schip, de „President Hoover". John Buil noch Uncle Sam zijn echter zoo heet gebakerd als de hooge oomes van hel Derde Rijk, die in zoo'n geval directe genoegdoening eischen.
Overigens doen geruchten de ronde over een nauwer verbond tusschen Rusland en China. Tegelijkertijd wordt over een hechter contact tusschen Duitschland en Japan gesproken. Het was trouwens wel bekend, dat tusschen de genoemde landen bepaalde relaties bestaan. De regeering der Vereenigde Staten spreekt zich niet uit. Verwacht kan worden, dat Amerika meer sympathie voor China dan voor Japan gevoelt. Al was het alleen maar uit concurrentie-overwegingen. Intusschen wordt door dergelijke berichten 't wederzijdsche wantrouwen voedsel gegeven. En met dat doel worden ze dan ook waarschijnlijk vooral verspreid

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen