Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Rondblik buiten de Grenzen

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Rondblik buiten de Grenzen

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Het verdrag tuisschen Duitschland, Italië en Japan, het zoogenaamde anti-komintern-verdrag, is Zaterdag officieel geteekend. De berichten dienaangaande waren vorige week reeds zoo positief, dat we toen reeds veilig 't een en ander bonden zeggen over de motieven welke Miissolini bewogen hebben zich alsnog bij zijn vrienden, in hun „strijd tegen het internationale communisme" aan te sluiten. Het was, op grond van hetgeen we toen schreven, te voorzien dat met name Engeland weinig over de totstandkoming van dezen driebond te sproken zou zijn. De reactie van de Engelsche pers is dan ook allesbehalve vriendelijk. Men kan maar heel moeilijk gelooven, dat de drie imperialistische mogendheden met hun samenwerking niets anders dan zuiver vrede-lievende bedoelingen hebben. Het is dan ook een drietal, dat er een eigenaardige manier op nahoudt om den vrede te bestendigen en het communisme te bestrijden. Als Italië Abessynië inpikt geschiedt dat omdat het zich door het rijk van den Negus bedreigd voelt, en wanneer Japan behoefte heeft aan expansie in China, werpt het zich plotseling op als beschermer van „de geliefde zuster"' tegen het communisme. En het Derde Rijk dat zoo ongeveer alles en allen wat niet nationaal-socialistisch is en denkt, als communistisch beschouwt, is als strijder tegen het internationaal „commmunisme" al een heel gevaarlijk element voor de internationale politiek.
Daar komt nog iets bij. Italië, Duitschland en Japan zijn geen van drieën, tevreden met het stukske grond, dat zij op den aardbodem bezetten. Zij voelen zich allen tekort gedaan en in het nauw gedreven. En als één kat in 't nauw reeds gekke sprongen kan maken, wat voor gevaarlijke capriolen kunnen dan niet drie van zulke zwaargeprangde diertjes maken, wanneer zij in elkaar bondgenooten weten ?
Het ziet er niet naar uit, dat de sombere voorspellingen ten aanzien van het resultaat der Brusselsche conferentie gedaan gelogenstraft zullen worden. De Belgische minister van buitenlandsche zaken heeft een goede openingsspeech gehouden en het ontbrak den Chineeschen vertegenwoordiger uiteraard niet aan krachtige argumenten om het goed-recht van zijn bedreigd vaderland te bepleiten. China wenscht geen vrede tot elken prijs, en de prijs welke het moet betalen om met zijn buurman in vrede te leven was inderdaad erg boog. Maar om dat te constateeren was geen conferentie noodig. Deze samenspreking zou alleen zin hebben gehad, wanneer invloedrijke Staten inderdaad voornemens waren geweest om het aangevallen rijk de helpende hand te bieden. Roosevelt's „bazuinstoot"' tegen het internationaal barbarisme kon optimisten doen hopen, dat de Vereenigde Staten werkelijk plannen in deze richting koesterden. Maar de vertegenwoordiger van Amerika is eigenlijk alleen naar Brussel gekomen om te vertellen, dat dit optimisme ongegrond was.
Wat de z.g. negenmogendheden-conferentie verder voor nieuws zal brengen is op 't oogenblik nog een raadsel. Men voelt wel, dat er van onderhandelingen over het Japansch-Chineesche conflict al heel weinig terecht komt als een der partijen, in casu Japan, zelfs niet vertegenwoordigd is. Punt 1 van het programma der negenmogendhedenconferentie is dan ook: probeeren om Japan alsnog tot deelname te bewegen. Maar Japan glimlacht beleefd en weigert te komen. Het wil met den Volkenbond en al zijn commissies en conferenties niets, maar dan ook niets te maken hebben. „Wij zijn ook geen Volkenbondslid, zeide de Amerikaansche afgevaardigde, en wij zijn toch óók naar Brussel gekomen." Maar Japan zal wel denken : wij zijn nu eenmaal Amerika niet.
Laat de conferentie Japan en China maar uitnoodigen om zich rechtstreeks met elkaar in verbinding te stellen, zoo stelde de Italiaansche woordvoerder laconiek voor. Dat is het eenige wat zij doen kan.

Het wordt rondom Spanje opvallend stil. De onderhandelingen zijn vastgeloopen, en ieder gaat zijns weegs. Is dus alle moeite, welke met name Engeland zich getroost heeft om de Spaansche kwestie te regelen, vergeefs geweest ? Is het den Italiaanschen dictator gelukt om ook hierin zijn Bin door te drijven ? Het schijnt zoo. Want ondanks alle berichten over „symbolische terugtrekking" van vrijwilligers uit Spanje hebben we er nog niets van gehoord, dat Italiaansche soldaten vanuit Spanje naar hun vaderland zijn teruggekeerd. Wel ging het gerucht, dat Bruno Mussolini, de zoon van den Italiaanschen dictator, met zijn gevechtsvliegtuig naar beneden zou zijn geschoten, en zich in handen van de regeeringstroepen bevindt, 't Kan gefantaseerd zijn, maar in ieder geval wijst dit bericht er nog niet op, dat de Italiaansche soldaten ten aanzien van Spanje geheel op non-actief zijn gesteld.
Desondanks lezen we couranten-artikelen, die beweren, dat Engeland het fascistische Italië nog te slim af is geweest. De kwestie is, dat het Britsche rijk steeds meer sympathie voor Franco aan den dag schijnt te leggen, naarmate deze veldheer meer succes heeft. Het is nu al zoover, dat de nationalistische regeering van Spanje een zaakgelastigde naar Londen zal zenden, en omgekeerd. Is dat een voorbode van een ook politieke erkenning ? We weten het niet. Maar het kon wel eens zijn, dat Londen aan Mussolini kalmpjes de illusie laat, dat hij het Spaansche spel in politieken zin gewonnen heeft, en zelf goede economische zaken met het nieuwe Spanje op touw zet.
Als het Engeland inderdaad lukken zou om Franco voor zich in te palmen, en het daarbij nog bereid zou zijn om den nationalistischen generaal moreelen steun te bieden, wel dan zou er voor Italië werkelijk niet veel eer en voordeel meer te behalen zijn in Spanje. Hoeveel „successen" het hier ook heeft weten te boeken.
Intusschen : de Duce is een te goed politicus om .met een schijnbare overwinning tevreden te zijn. Hij laat dan ook niets na om Engeland den voet dwars te zetten. Als de hierboven gestelde prognose ten aanzien van Spanje al wat voorbarig mocht zijn, dan zijn er genoeg andere redenen waarom Mussolini het Britsche rijk in het vaarwater zit. Het schijnt, dat Italië zich steeds meer moeite geeft om de Mohammedaanscbe wereld tegen Engeland in het harnas te jagen. De onlusten in Palestina geven daartoe goede aanleiding.
 

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 11 november 1937

De Waarheidsvriend | 10 Pagina's

Rondblik buiten de Grenzen

Bekijk de hele uitgave van donderdag 11 november 1937

De Waarheidsvriend | 10 Pagina's