MANKE MURK

Met toestemming uitgever J. H. Kok te Kampen
„En Mozes dan, die onderwezen was in al de wijsheid der Egyptenaren ? En Salomo ? En Jesaja ? En Daniël ? En de apostel Paulus die gezeten had aan de voeten van Gamaliel ? En al die geleerde Kerkvaders uit later tijd ? En Luther en Calvijn, en zooveel anderen, van wie de dominé de namen veel beter kent dan ik, maar waaronder toch veel geleerde mannen en vrouwen die het allen den Apostel leerden nazeggen, dat zij alle dingen schade en drek hadden leeren achten, om Christus te gewinnen ? — Of die andere geleerde, die eenmaal sprak : Dit weet ik, dat ik niets weet!”
Een diepe stilte volgde op deze woorden. Al wat men hier in de pastorie gedacht had, maar niet, dat er in de gemeente, zelfs onder het eenvoudige volk, gevonden werden, die zóó diep dachten en voet bij stuk wisten te houden waar het ging over dingen, die het hooger leven raakten. Men was dit in de vorige gemeente in 't geheel niet gewoon en ontmoette eigenlijk nooit tegenspraak.
En dan van zoo'n eenvoudig man, die bij allen in wijden omtrek anders niet gekend werd als „manke Murk", van wlen men wist, dat hij bezig was zich omhoog te werken. Of kwam het misschien van dit laatste, dat hij vrijmoedigheid vond, zooiets tegen den dominé te zeggen ? Doordat hij zichzelf begon te gevoelen en nu overal meende te moeten meepraten en van alle dingen verstand te krijgen, tot zelfs van diepe theologische kwesties ? Was het hoogmoed of eigenwaan, welke Murk op dezen triesten Novemberavond naar de pastorie dreef?
Zoo overlegde ds. Lauwers een oogenblik, terwijl hij hem geheel opnam en wel bemerkte, dat zijn vrouw zenuwachtig aan het plukte. theekleedje plukte.
Intusschen deed de stilte Murk ook nadenken. Had hij wellicht teveel gezegd of te groote vrijmoedigheid gebruikt tegenover den man, die de Goddelijke roeping had hier als herder en leeraar te arbeiden ? Gaf het wel pas, dat hij zoo optrad ? Hij was toch maar „manke Murk". Doch hij had zich hier niet heen begeven met de bedoeling, om iemand lastig te vallen, maar gedreven door de oprechte begeerte, om, als 't mogelijk ware, een zegen te brengen en te ontvangen. Daarom had hij biddend gevraagd vóór hij ging, en deze begeerte leefde nóg in zijn hart.
,, 'kHoop niet, dat u het mij kwalijk neemt en mij verkeerd zult beoordeelen, dominé, maar ik zou gaarne van u de prediking hooren van een rijken Christus voor een armen zondaar", — sprak hij.
Echter, de ontstemming was er en zou zoo maar niet in een oogenblik voorbijgaan. Vooral dit laatste woord maakte het al niet beter. Dit was dus de bedoeling van de komst van Murk ? dacht de dominé. Hem over den inhoud zijner preeken onderhouden en zeggen, dat deze niet deugden ? En hij was gewoon immers met zooveel geestdrift zich op zijn studie te leggen en 't beste te leveren, dat hij geven kon. Zijn vrouw zei dan ook altijd, dat zijn preeken .zoo mooi waren en zoo diep en zoo prachtig gestyleerd, werkelijk van letterkundige waarde. Trouwens, hiertoe hield hij zich dan ook steeds met de uitgaven van de literaire schrijvers op de hoogte en bezat hij een bibliotheek, die de collega's hem dikwijls benijdden, — dank zij de ruime financiën, waarover hij van vrouwszijde beschikken kon. En nu van zoo'n eenvoudig gemeentelid, dat nooit anders dan laager onderwijs op een dorpsschool genoten had en dagelijks langs de huizen ventte met zijn koopwaar, te moeten hooren, dat hij niet goed preekte, althans, dat aan zijn werk iets ontbrak.
„Ik doe het dus, naar uw meening, niet goed ? " — klonk het eindelijk en eenigssins geërgerd. Murk begreep, dat het beslissende oogenblik thans gekomen was. Even scheen het, alsof hij spijt had hier te zijn en aarzelde te zeggen, wat er leefde in zijn hart. Maar was hij hier dan niet gekomen, om, krachtens zijn roeping en plicht, te zeggen, wat voor hem tot heilige overtuiging werd en tevens het heil van de zielen raakte ? Mocht hij uit vrees voor menschen verzwijgen, wat reeds sinds zoo lang hem als op de tong had gebrand en soms de nachtrust kostte. Had hij niet reeds veel te lang gezwegen van de hoogheilige dingen, die hem dierbaar waren geworden ? En terwijl in stilte een verzuchting van hem omhoog ging, om wijsheid en vrijmoedigheid, antwoordde hij:
„Ik hoop niet, dat u het mij euvel duidt of mij verkeerd begrijpt, dominé. Ik zeg niet, dat u geen voldoende studie van uw werk zoudt maken of dat ik U iets verbeteren kan. Ik ben maar een eenvoudige koopman, die geen verstand van geleerdheid heeft. Maar de H. Schrift zegt ons, dat wij behoefte hebben aan een Zaligmaker, die ons van de zonde verlost en uit de strikken van den Booze bevrijdt en die onze schuld bij God betaalt en ons verzekert, dat wij door het geloof in Hem erfgenamen van het eeuwige leven kunnen worden. Dat was de prediking van de Apostelen en dat is in 't kort de inhoud der geheele H. Schrift en van onze belijdenis, en daar zou ik gaarne iets van hooren in de kerk.”
„Maar ik spreek toch ook wel over Jezus en over de zonde en over God en het Vaderhuis ? " „Jawel, dominé, maar u komt nooit in de diepte der verlorenheid, om, het den zondaren te zeggen, dat zij zonder Borg en Middelaar voor eeuwig moeten omkomen en wegzinken onder den toorn Gods. En u komt er niet in, dat alleen de genade ons redt en de Heilige Geest onze harten vernieuwen en onze zinnen bewaren moet in Christus Jezus”.
„U bedoelt dus, dat de mensch een stok en een blok is, waarin geen leven zit en die nu maar wachten most, dat het misschien God belieft zich over hem te ontfermen?
(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen