Rondblik buiten de Grenzen

Het schijnt dat de Fransche politici nog niet veel door de politieke gebeurtenissen .der laatste dagen geleerd hebben. Terwijl de Duitsche troepen Oostenrijk binnentrokken, was Frankrijk zonder minister-president. Het chronisch gebrek aan eensgezindheid over de vraag in hoeverre de wenschelijk-geoordeelde sociale verbeteringen ook economisch-mogelijk zijn, had Chautemps genoodzaakt het veld te ruimen. En er is weer heel wat politiek geharrewar geweest, voor Leon Blum met een nieuw kabinet gereed kwam. Het feit, dat onder de huidige omstandigheden Leon Blum weer aan 't bod kon komen, bewijst dat de Fransche politiek nog steeds geen vaste koers gevonden heeft. Deze groote man van het Volksfront is immers veeleer een socialistisch dan een nationaal figuur. In het verleden heeft hij zich een knap theoreticus, een vlot spreker en een toegewijd werker getoond, maar evenzeer een fel socialist die tegen het communistisch gestook onvoldoende weerstand bood. Dat in het huidig kabinet-Blum geen communisten zitting hebben is enkel te danken aan het feit, dat meerdere partijen tegen communistische ministers onoverkomelijke bezwaren hadden. Blum zou ze met open armen ontvangen hebben, en dat de communistische partij een partij is die aan het buitenland gehoorzaamt, vond hij zelfs niet zoo heel erg. Ze gehoorzamen dan in ieder geval „een bevriende regeering", merkte Blum, op. Die „bevriende regeering" is, men weet het, de Russische Stalin-regeering, die onlangs bij vernieuwing de wereldrevolutie proclameerde ! Premier Blum schijnt niet in te zien, dat hij met dergelijke uitlatingen, eigen nationale waarde miskent, en daardoor de nationalistische stroomingen juist wind in de zeilen blaast. Ook overigens zijn Blum's vage doch gevaarlijke theorieën, over „het vuur der volksmassa", dat „misschien het kostbaarste erfdeel der natie" is, al zeer weinig geschikt als leidraad voor een standvastige doelbewuste regeeringspolitiek. Er wordt met dat „vuur" vaak zoolang gespeeld, dat het hoog in vlammen uitslaat en groote schade aanricht.
Intusschen vergete men niet, dat de Fransche regeeringspolitiek over 't algemeen wel iets minder wisselvallig is, dan men uit het gemis aan parlementaire samenwerking zou kunnen opmaken. Zoo is het bekend, dat de Fransche legerleiding reeds geneigd en bereid was om de neutraliteit van Oostenrijk te helpen verdedigen. En de Fransche vliegeniers staan nog steeds dag en nacht gereed om, als het noodig mocht blijken, een Duitschen inval in Tsjecho-Slowakije tegen te houden.
Er behoeft ook niet aan getwijfeld te worden of de door Blum aangekondigde uitbreiding en versterking van het leger, heeft de instemming der Fransche bevolking. Wat de bewapening betreft doet het hyper-democratische. Frankrijk niet zoo heel veel voor het nationaal-socialistische Duitschland onder.
Niet zonder voldoening heeft men in Duitschland bemerkt, dat Hitler's nieuwe manier van „onderhandelen"' al heel spoedig navolging gevonden heeft. Het moet de triumfantelijke Duitsche bladen toegestemd worden: een zwakke tegenstander komt van een dreigend revolver meer onder den indruk, dan van een heele serie redelijke argumenten. Zoo hebben de onbeschaafde natuurvolken dan ook hun onderlinge verschillen altijd opgelost!
Terzake. Polen wilde nauwere relaties aanknoopen met Litauen, het staatje naast Oost-Pruisen, dat voor Polen den toegang tot de Oostzee sterk belemmerde. .Sinds 1920 onderhield Litauen geen diplomatieke betrekkingen meer met Polen, bij wijze van protest tegen de verovering door Polen van Wilna. Het was voor Litauen een zeer doelmatig protest, omdat Polen er zich niet alleen formeel doch ook practisch door benadeeld gevoelde. Doch in het vertrouwen op Rusland's hulp bleef Litauen doof voor verzoeken of dreigementen van Polen. Toen heeft Polen zijn soldaten naar de grens gezonden en Litauen een ultimatum gesteld. Gelijk Hitler dat bij Oostenrijk deed. En zooals Schuischnigg tevergeefs een beroep op Italië deed, zoo werd Litauen in zijn verwachtingen op de Sovjet-ünie teleurgestsld. Noodgedwongen heeft Litauen daarop het dreigende verzoek van Polen, tot herstel van de diplomatieke betrekkingen, en een bevredigende regeling voor den handel en de doorvoer naar de Oostzee, ingewilligd.
Blijkbaar hebben Frankrijk en Engeland geadviseerd om maar toe te geven. Nu Rusland niet in staat of bereid bleek om de helpende hand te bieden, voelde men er in Parijs en Londen begrijpelijkerwijs ook niet veel voor om het tegen Polen op te nemen. De geweldmethode heeft dus weer gezegevierd, al zijn de Poolsche soldaten niet over de grens gekomen, en al werd de onafhankelijkheid van Litauen ook niet geheel vernietigd. Maar toch heeft Litauen zich moeten verbinden om geen pro-Russische politiek te voeren.
De regeering van Litauen heeft duidelijk te kennen gegeven, dat ze slechts onder dwang toegegeven heeft. Formeel en juridisch blijft ze op haar recht staan, en daarvan wil ze ook in Geneve blijk geven. De rechten op Wilna worden gehandhaafd.
Het is opvallend, dat Ruslandzaich zoo kalm gehouden heeft. Algemeen leest men daaruit dat de Sovjet zich zwak gevoelt. Overigens concludeert een Russisch blad uit het voorgevallene, dat Polen „geenszins heeft afgezien van de uitvoering der Berlijnsche plannen, die nog steeds de bedreiging Oost-Europa in brand te steken in zich sluiten”.
Hitler heeft besloten dat het geheele Rijk op 10 April met Oostenrijk aan de volksstemming zal; deelnemen. Het geheele Duitsche volk kan dan zijn instemming betuigen met de totstandkoming van het Groot-Duitsche Volksrijk. Aldus is besloten en een andere keus wordt de bevolking ook niet gelaten. Oostenrijk zal 70 leden in den nieuwen rijksdag krijgen. Met tal van maatregelen poogt men het nieuwe regiem in Oostenrijk populair te maken. De rijwielbelasting wordt afgeschaft, de Duitsche veldkeukens hebben een dag gratis voor de Weensche armenwijken gekookt, 100 millioen mark is door de Duitsche regeering gevoteerd voor opdrachten aan de Oostenrijksche industrie enz. Het zijn alle maatregelen die geschikt zijn om met het oog op 10 April een goeden indruk te maken.
Overigens is de feestroes reeds ten einde. Tal van personen die tot nog toe een vooraanstaande positie innamen in Oostenrijk, op het gebied van politiek, handel, kunsten of wetenschap, .zijn op geheimzinnige manier „verdwenen". Van velen wordt gemeld dat ze zelfmoord gepleegd hebben (zoo van den gewezen vice-kanselier Frey), doch van anderen hoort of ziet men niets meer. De joden worden onbarmhartig vervolgd. Julius Streicher zal in eigen persoon, met zijn deskundige antisemietische staf, naar Weenen gaan om de jodenvervolging te leiden.
En tóch spreekt men over de gelukkige bevrijding van het broedervolk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen