KOHLBRUGGE

XXI.
Over de kinderdoop spreekt Kohlbrügge als volgt : „Is het in overeenstemming met het Woord en den Geest, dat wij als kleine kinderen gedoopt worden ? Zeer zeker ; volgens Handelingen 21 : 5 hebben de eerste christenouders ook hun kinderen in de gemeenschap des Woords opgenomen. Laat de kinderdoop zich uit de Heilige Schrift bewijzen ? Stellige, historische getuigenissen, dat kinderen gedoopt zijn, worden in de Heilige Schrift niet gevonden ; toch zegt de kerkvader Origines heel beslist, dat de gemeente het van de apostelen heeft verkregen, dat ook de jonge kinderen gedoopt moeten worden. Zoo min het overigens mogelijk is, uit uitdrukkelijke woorden der Schrift het bewijs te leveren, dat kleine kinderen niet mogen gedoopt worden, zoo min ontbreekt 't voor dengene, die toegankelijk is voor de waarheid, aan Schriftuurlijke bewijzen, dat de kinderdoop toelaatbaar en dus ook noodzakelijk is". (Die Lehre des Heils, blz. 75).
„Zij, die tegen de kinderdoop zijn, beweren dat, daar Christus heeft gezegd : Wie gelooft en gedoopt wordt, en de jonge kinderen toch nog geen verstand hebben om te gelooven, zij pas mogen gedoopt worden, als zij een belijdenis van hun geloof kunnen afleggen. Dat is een verkeerde gevolgtrekking. Onze Heere heeft bij de woorden : Wie gelooft en gedoopt wordt, de nadruk gelegd op 't woord: wie gedoopt wordt, en daarmede bedoeld, dat de volwassenen, die zich toen bekeerden, hun geloof daardoor zouden bewijzen, dat ze zich lieten doopen en dus de smaad en het kruis van Christus op zich zouden nemen. Was Gods waarheid overigens afhankelijk van ons geloof, dan zou zij zoo dikwijls verdwijnen, als dit geloof bij ons door onze schuld krachteloos wordt. Is de ziel van een kind voor de zaligheid Gods in den hemel ontvankelijk, wanneer het sterft, dan is de ziel ook ontvankelijk voor de genade, dat de Heere Zijn naam op hetzelve laat leggen in den Doop". (Erlauternde und befestigende Fragen und Antworten zura Heidelberger Katechismus, blz. 138)
Overigens kan men zich reeds vojgens de woorden, waarmede de doop is ingesteld, zooals zij in de grondtekst luiden, er niet op beroepen, dat de doop der volwassenen alleen recht en geldig zou zijn. „Ook sprak het vanzelf, dat, toen de Heere de doop instelde, de doop der kinderen daarbij ingesloten was ; want de Joden hadden een doop voor de heidenen, en daar was het gewoonte, dat de kinderen werden gedoopt met de ouders. Als dus Petrus tot de volwassenen, ook tot de moeders, die zeker met haar kinderen naar hem luisterden, zeide : Laat u doopen, want u komt de belofte toe en uwen kinderen (Handelingen 2 : 39), dan spreekt het vanzelf, dat hij bedoeld heeft, dat zij ook haar jonge kinderen moesten laten doopen". (Erlauternde und befestigende Fragen und Antworten zum Heidelb. Katechismus, blz. 138).
„Wat moet men zeggen van hen, die de kinderdoop verwerpen ? Dat zij gelijken op de Farizeërs in den tempel, die zich ergerden aan de vroolijke begroeting van Christus hoor de kinderen. Tot hen zeide de Heere de ook voor den doop beslissende woorden : Hebt gij niet gelezen : Uit de mond der jonge kinderen en der zuigelingen hebt Gij U lof toebereid ? (Matth. 21 : 16 ; Psalm 8 : 3). (Die Lehre des Heils, blz. 78).
Nu moeten echter twee misverstanden afgeweerd worden : het eene is, of het water zulke groote dingen zou kunnen doen. „Neen, zoo min als de staf van Mozes de Schelfzee kon klieven. Maar Christus heeft het water bevolen, en daar is het Woord met het water, en het water is een teeken van de levendmakende Geest van God en van Christus, die genade, leven en zondenvergeving schenkt. Hoe echter, als een kind zich later niet bekeert, of niet tot het geloof komt ? Dat heeft het kind te verantwoorden. God heeft het Zijne gedaan. Moest men daarom aan een kind de doop onthouden, dan zou men in Gods bestuur ingrijpen. Die toch ook over de boozen Zijn zon laat schijnen. Overigens moet het toch wel aan den eenigen Rechter worden overgelaten, wat zelfs in het sterfuur nog kan gebeuren". (Erlauternde und befestigende Fragen und Antworten zum Heidelberger Katechismus, blz. 139).
Het andere misverstand ontstaat door de woorden van Paulus in Titus 3 : 5, als zou de doop zelf al de wedergeboorte zijn. Kohlbrügge zegt daarvan : De doop heet bij den Apostel het bad der wedergeboorte ; niet, dat de doop de wedergeboorte teweeg brengt, of dat men in of door de doop op zich zelf lot de wedergeboorte komt, maar de doop verzegelt de wedergeboorte. Niemand moet echter de dwaling koesteren, dat hij door de doop wedergeboren is. Hier wordt gezegd: door het bad der wedergeboorte en vernieuwing des Heiligen Geestes". (Licht und Recht, deel 5, blz. 23). Dat is de Schriftuurlijke leer van de heilige doop. Wij moeten voorts wachten, eenerzijds voor de minachting, anderzijds echter ook voor de overschatting daarvan. De hoofdzaak is, dat God in de heilige doop Zijn Vaderhart ons toekeert en ons zichtbare teekenen en zegelen van Zijn trouw heeft gegeven, maar niet omgekeerd. Beide, woord en teeken, behooren onafscheidelijk bijeen. Men heeft ook de doop, evenals het heilig avondmaal, terecht 't zichtbare Woord genoemd.
(Wordt voortgezet.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen