Rondblik buiten de Grenzen

De bezetting van de aan Duitschland toegevallen gebieden van Tsjecho-Slowakije is voltooid. Dinsdag deelde de Duitsche legerleiding mede, dat ze de laatste bezetting had volbracht. „Wij drinken de laatste droppels uit den beker der vernedering" — aldus een Tsjechisch blad. De Tsjechen schijnen zich echter een loyaal verliezer te hebben getoond, want van ongeregeldheden tijdens de bezetting hebben we niets gehoord. Wel werd vorige week gemeld, dat er nog eenig verschil van meening was met Duitschland over de grensbepaling, maar ook dat schijnt zonder veel booze woorden uit den weg te zijn geruimd. Dr. Benesj, die als president van den overwonnen Staat aftrad, heeft daarmede den weg geopend voor een regeering, die zich makkelijker aan de wel sterk gewijzigde omstandigheden kan aanpassen. Er zit voor haar niets anders op, dan het verlies te nemen. Het bondgenootschap met Frankrijk c. s., heeft Duitschland's expansie-zucht niet kunnen tegenhouden en de regeering van Praag schijnt nu dan ook van plan om verder in vrede en vriendschap met den overwinnaar te leven. Een gevolg hiervan is ook, dat vermoedelijk geen volksstemmingen zullen behoeven plaats te vinden, omdat Praag en Berlijn het over de verdere vaststelling der grenzen onderling eens kunnen worden.
Tot de vele materieele goederen, welke Hitler, mèt de paar millioen ras-zuivere Duitschers, in den schoot vielen, behooren ook de belangwekkende grens-versterkingen. Met kennelijke voldoening heeft de Duitsche legerleiding een journalist de Tsjechische Maginot-linie getoond. Daar deze forten-linie goeddeels onder leiding van Fransche officieren werd gebouwd, kunnen de Duitschers meteen eenigen indruk krijgen van opzet en constructie der Fransche Maginot-linie.
Intusschen hebben zich ook in de overige gebieden van Tsjecho-Slowakije belangrijke veranderingen voltrokken. Het door Roethenen bewoonde gedeelte, het z.g.n. Sub-Karpatisch Rusland, zoowel als Slowakije, heeft thans autonomie verkregen, zoodat Tsjecho-Slowakije voortaan uit drie federatief verbonden Staten bestaat. De onderhandelingen met Hongarije, over het gebied dat Hongarije toegewezen zal krijgen, worden thans dan ook hoofdzakelijk door de Slowaken gevoerd. Men heeft reeds overeenstemming bereikt ten aanzien van de zuiver Hongaarsche gebieden.
Duitschland ziet dit alles met voldoening gebeuren. Zijn „laatste territoriale eisch in Europa" is volledig ingewilligd. Toch toont Hitler zich nog allerminst dankbaar en bevredigd. Dat is trouwens een houding, welke een dictator zich bijna niet veroorloven kan. Hij moet de gang er in houden. Er moeten steeds „groote gebeurtenissen" in het vooruitzicht blijven. Een succes als van Hitler ten aanzien van Tsjecho-Slowakije, is eigenlijk te „rustig" verloopen, en met teveel „overleg" gepaard gegaan, om de vurige partijgangers volledig te kunnen bevredigen. De Führer heeft het nu dan ook weer nuttig en noodig geoordeeld om Engeland te waarschuwen dat Duitschland de gouvernanteachtige houding van Londen niet langer verdraagt. Chamberlain kwam er in Hitler's redevoering nogal goed af, doch Winston Churchill en Duff Cooper werd de bedoeling toegeschreven, niets liever dan een oorlog te willen. En omdat de kans bestond dat ook dat soort Engelschen nog eens aan de regeering komen, ziet ge, moest Duitschland met zijn bewapening blijven voortgaan. De reeds indrukwekkende grens-versterkingen worden, nu zelfs nog weer belangrijk uitgebreid. Alteveel verwacht Hitler dus nog niet van de gemeenschappelijke verklaring, welke door hem en Chamberlain onderteekend werd. En dat valt hem op zichzelf niet al te kwalijk te nemen. Ook Engeland en Frankrijk zetten hun bewapenings-programma voort. Alleen : de machtige legers van Duitschland hebben nu reeds eenige malen dienst moeten doen om inwilliging van Hitler's eischen af te dwingen, zoodat de Duitsche bewapening op het oogenblik als een sterke bedreiging van den Europeeschen vrede wordt aangevoeld.
„Laat Engeland eerst de moeilijkheden in Palestina maar eens oplossen, voor het zich met ons bemoeit", voegde Hitler de ongewenschte gouvernante" toe. De Engelsche bladen hebben op deze onbesuisde aanval heel zakelijk gereageerd, met te zeggen, dat Engeland een Volkenbondsmandaat over dit roerige land uitoefent, en te Geneve regelmatig rapport over den toestand uitbrengt. Maar dit nuchtere wederwoord zal in Berlijn wel weinig indrukken maken, misschien nauwelijks begrepen worden. Men is daar niet gewoon om nauwkeurige onderscheidingen te maken en scherpe grenzen te trekken. In geen enkel opzicht
Dat de toestand in Palestina thans weer uiterst gespannen is, kan overigens moeilijk ontkend worden. Engeland heeft besloten aanzienlijke militaire versterkingen er heen te zenden. Eerst moet de orde hersteld worden, voordat verder onderhandeld kan worden. Er is een nieuw verdeelingsplan van Palestina, dat echter al evenmin de instemming van de Arabieren heeft. Deze eischen thans, dat Engeland zich min of meer uit Palestina terugtrekt en aan Palestina een betrekkelijke onafhankelijkheid toekent. Dan zullen de Arabieren de Joodsche kwestie wel oplossen. Maar dan zou het er toch voor de Joden wel heel donker uitzien, al hebben de Arabieren toegezegd de Joodsche rechten en vrijheden te zullen eerbiedigen.
Dat het zelfs moeilijk is om in eigen land, hoe streng ook bestuurd, steeds orde en rust te handhaven, heeft deze week de schimpende Hitler intusschen zelf ondervonden. Het kwam te Weenen Zondag n.l. tot ernstige ongeregeldheden. Kardinaal Innitzer, die zich tijdens de predicatie ernstige critiek op de nationaal socialistische machthebbers veroorloofde, werd er de dupe van. Het paleis van den Kardinaal werd bestormd, een oude priester uit het raam gegooid en de kostbare bibliotheek vernield. De Kardinaal zelf werd ook min of meer ernstig verwond. Tot laat in den nacht duurden de relletjes voort. Eerst toen greep de politie „krachtdadig" in. De belhamels zullen streng gestraft worden. Intusschen rijst de vraag, hoe het mogelijk is, dat het tot zulke ernstige botsingen kon komen. Is het machtige politie-apparaat, dat toch waarlijk wel gewend is om betoogers een kopje kleiner te maken, en in Weenen reeds meermalen een, staaltje van deze bekwaamheid heeft afgelegd, dan toch niet in staat om snel en afdoende op te treden ? Het is niet aan te nemen. Maar dan zouden we moeten veronderstellen, dat de „spontane" relletjes tegen den „staatsvijandigen" Kardinaal niet buiten den wil der machthebbers omgingen. Lazen we onlangs niet, dat de Hitlerjugend les krijgt in „spontane bijvalsbetuigingen" ? Zoo zouden ook de amok-makers op bevel spontaan geweest kunnen zijn.
Kardinaal Innitzer, die zich, tijdens de bewogen dagen na den Anschluss, in hartelijke bewoordingen over het nieuwe regiem uitliet, uit vrees voor het goddelooze bolsjewisme, blijkt al spoedig van meening veranderd te zijn. Hij bemerkt, dat zijn tegemoetkomende houding door Hitler allerminst met concessies jegens de Kerk werd beantwoord. Met name op het punt der jeugdopvoeding weet het Nationaal Socialisme van geen toegeven. Zoomin als het Vaticaan. Kardinaal Innitzer heeft zich in het Nationaal Socialisme vergist, zooals vele Duitsche christenen dit gedaan hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen