Rondblik buiten de Grenzen

Over de grensregeling tusschen Hongarije en Tsjecho-Slowakije is eind vorige week overeenstemming bereikt. Italië en Duitschland hebben de rol van arbiters vervuld, en toen was de zaak gauw voor elkaar. Dat was ook niet anders te verwachten. De kwestie van het zelfbeschikkingsrecht wordt, gelijk we reeds eerder opmerkten, mèt, over en zonder de kleine Staten beslist. En toen Von Ribbentrop en Ciano naar Weenen togen, om het geschil op te lossen, stond dan ook wel van te voren vast dat het nu nog slechts om een formeele vaststelling ging van wat Rome en Berlijn binnenskamers reeds bekokstoofd hadden. Waarschijnlijk is het gerecht, dat nu te Weenen opgediend werd, meer naar den smaak van Hitler dan dien van Mussolini. Immers had Mussolini gaarne gezien dat Hongarije en Polen een gemeenschappelijke grens kregen. Dan was het Duitsche expansie-gebied in midden-Europa op logische wijze afgebakend. Maar dat ging Mussolini's mondje voorbij. Tot groote teleurstelling ook van Polen, dat bij een gemeenschappelijk Poolsch-Hongaarsche grens weer zoo zijn eigen voordeden had. Dat zou namelijk de kans, dat de Oekraïners nog eens een zelfstandigen Staat zouden vormen, aan­ merkelijk verkleind hebben. De meeste Oekraïners wonen in Rusland, maar Polen heeft er ook heel wat binnen zijn grenzen. Zij hopen altijd nog eens tot één Staat te kunnen komen, wanneer straks b.v. Rusland eens uit elkaar zou vallen. Het is geen dwaasheid, om met deze toekomstige mogelijkheid rekening te houden. Het feit, dat nu een autonoom Oekraïnsche Staat gevormd werd, stemt Polen dan ook tot ongerustheid.
Hongarije is al evenmin enthousiast over het geschenk, dat de groote heeren het genadiglijk toegewezen hebben. Hongarije krijgt er ruim l millioen zielen bij en ook verschillende steden, die de Slowaken niet geven wilden. Maar het vurig begeerde Pressburg (Bratislawa) kregen de Hongaren toch niet. Er is dan ook geen sprake van, dat Hongarije, ook maar voor een eenigszins beteekenend gedeelte, terug gekregen heeft wat het na den wereldoorlog moest verliezen. Dit wordt duidelijk, als we er aan herinneren, dat toen bijna 14 millioen Hongaarsche „onderdanen" onder de omringende Staten werden gedistribueerd.
Het schijnt, dat Tsjecho-Slowakije over de uitspraak der Weensche conferentie nog het minst teleurgesteld is. Praag wist wat 't onder de tegenwoordige omstandigheden te wachten stond en beijvert zich tegenwoordig om het Duitschland naar den zin te maken.
Nauwelijks heeft het radicaal-socialistische congres te Marseille de politiek van hun geestverwant Daladier goedgekeurd, of het congres der Socialistische Partij is bijeengekomen om ernstige critiek op de houding der regeering uit te oefenen. Het kan nuttig zijn, er aan te herinneren, dat de Fransche radicaal-socialisten niet zijn, wat wij onder radicale socialisten zouden verstaan. Integendeel : de gewone" Socialistische Partij zou, volgens onze opvattingen, veeleer met dien naam kunnen worden betiteld. Dat blijkt ook wel uit de woorden, welke op hun, deze week gehouden, congres zijn gesproken. Onder aanvoering van den ex-premier Leon Blum, werd geprotesteerd tegen de wijze, waarop Daladier onlangs te Marseille de communisten de les gelezen heeft, en waardoor wel radicaal met alle Volksfront-ideologie gebroken werd. Maar Blum is een vurig bewonderaar van zoo'n Volksfrontregeering. De droeve ervaringen, welke Frankrijk met haar opgedaan heeft, schijnen dezen doctrinairen socialist niets geleerd te hebben. Tegenover „de fascistische reactie" heeft hij zoowel radicaal-socialisten als communisten in het geweer geroepen. Van een anti-communistischen kruistocht wil hij niets weten. Het is voor Frankrijk, en voor heel Europa, echter te hopen, dat de invloed der communisten en anarchisten niet wederom zal toenemen. Dan komt er van de herstel-plannen, welke de regeering-Daladier aangekondigd heeft, weer niets terecht. Dan worden, terwille van 't volk, de noodzakelijke maar moeilijke maatregelen „tot nader order" verschoven, en stijgt de kans dat uit loutere liefde tot de democratie, de democratie in Frankrijk om zeep geholpen wordt.
De Poolsche Joden, die vanuit Duitschland als vee in treinen zijn gepakt en naar de Poolsche grens gezonden werden, wachten nog op hetgeen er over hen besloten zal worden. Duitschland en Polen konden nog geen overeenstemming bereiken. De opgejaagde menschen zijn in kampen ondergebracht, doch overigens schijnt men zich niet veel aan hen gelegen te laten liggen. Er wordt althans gemeld dat velen, tengevolge van het slechte weer, ziek zijn geworden. Geen wonder dat de achtergebleven familie-leden wanhopig en verbitterd worden. Een twintigjarige Jood heeft zich daardoor tot een even verkeerde als onverstandige daad laten verleiden. Hij kocht een revolver, vroeg den Duitschen gezantschaps-secretaris te Parijs, een zekeren Von Rath, te spreken, en loste toen een schot op hem. Hij wilde de ellende, welke zijn moeder in het Duitsch-Poolsche „niemandsland" onderging, op dien Duitscher wreken. Ofschoon niet doodelijk, was het schot toch allerminst ongevaarlijk. Hitler heeft zijn lijfarts naar Parijs gezonden om het slachtoffer te verplegen. Dat bewijst wel hoe ernstig Duitschland deze wanhoopsdaad opneemt. „De aanslag zal de meest dreigende gevolgen hebben voor de Joden in Duitschland en ook voor de buitenlandsche Joden" schreef de Duitsche pers. Dat is natuurlijk een even onredelijke reactie als die van den jeugdigen Franschen jood er een is geweest. Met dit verschil echter, dat de Joodsche jongeman in een moment van vertwijfeling en opwinding zijn afkeurenswaardige daad verrichtte, terwijl de Duitsche machthebbers hun afschuwelijke maatregelen tegen de joden na rustig overleg lot uitvoering brengen. Of zouden we ook ten aanzien van de nazi's van verblinding moeten spreken ?
Duitschland is door dezen aanslag temeer gegriefd, omdat kort te voren een Duitsch schip, de „Vancouver" door een ontploffing is getroffen ; een ontploffing welke buiten het schip haar oorsprong had en dus zeer waarschijnlijk aan kwaadwilligheid moet worden geweten. De regeering der Vereenigde Staten kreeg daar harde woorden over te hooren, al staat natuurlijk vast, dat zij in dergelijke „gangstersmethoden" niet de hand heeft.
 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen