Rondblik buiten de Grenzen

Zaterdag voor Kerstmis is op de Spaansche slagvelden weer een groot offensief losgekomen. Na lange rust hervatte Franco zijn aanval op Catalonië. Gedurende de Kerstdagen en ook bij de jaarwisseling, werd de strijd voortgezet. Voor rust en zelfonderzoek blijft in den oorlog geen gelegenheid. De toestand wordt voor Catalonië wel zeer benauwd. Franco heeft reeds verscheidene plaatsen genomen en schijnt voornemens om met alle kracht voorwaarts te gaan. Het schijnt, dat Franco de zeer vele vrijwilligers, welke, overeenkomstig afspraak met Engeland, door Mussolini zijn teruggeroepen, niet erg mist ! Of zou het soms tóch waar zijn, dat alleen maar zieke, moegestreden soldaten, vanuit Spanje naar het Italiaansche vaderland werden getransporteerd....? Ook wordt beweerd, dat Italië wel „vrijwilligers" terug riep, doch groote munitie-voorraden naar Franco-Spanje deed verschepen, overwegende dat Franco daar op het oogenblik nog meer behoefte aan had dan aan manschappen ! Hoe dit zij : er wordt nog steeds gevochten in Spanje. Franco blijft aan de winnende hand. Maar wanneer de eindslag geleverd zal worden, is op het oogenblik, evenmin als vroeger, te zeggen.
Zal de conferentie tusschen Chamberlain en Mussolini misschien invloed uitoefenen op den gang van zaken in Spanje ?
De Fransche premier heeft „Oud en Nieuw" in het Parlementsgebouw gevierd. Niet zoozeer, omdat Daladier er prijs op stelde op dit plechtig uur met de afgevaardigden samen te zijn, dan wel vanwege de onbetrouwbaarheid der oppositie. Er werd, als gewoonlijk, heftig gedebatteerd over het regeeringsbeleid en de oppositie vormde zelfs spreekkoren om haar bezwaren op „pakkende wijze" tot uiting te brengen. Die bezwaren moesten natuurlijk worden weerlegd. En dat kon Daladier niet aan anderen overlaten, hoewel de trein, die den Premier naar 't Zuiden zou brengen, reeds onder stoom stond. Toen Daladier echter eenmaal aan het woord kon komen, gelukte het hem in één uur tijds vijfmaal een motie van vertrouwen aangenomen te krijgen. Dat maakte de vertraging weer goed. Met een gerust hart kon de premier naar Corsica en Tunis vertrekken. Het is te hopen, dat hij, door de wijdloopige debatten van het Parlement, niet té laat in de bedreigde gebiedsdeelen aankomt
Men bedenke, dat in Italië het parlement werd gebruikt om de regeeringseischen inzake Corsica en Tunis officieus wereldkundig te maken. En in Frankrijk was het Parlement oorzaak, dat de Ministerpresident een uur later zijn reis derwaarts kon aanvangen, dan hij voornemens was te doen. Schuilt daar geen symboliek in ?
De Italiaansche pers is de laatste dagen overigens wat minder veeleischend geworden. Ze beweert, niet te ijveren voor veranderingen in den status quo rondom de Middellandsche Zee, doch slechts voor bescherming van de Italiaansche minderheid in Tunis. Iets dergelijks heeft Berlijn ook al eens beweerd, ten aanzien van de Sudeten-Duitschers ! Dat zal ook Chamberlain zich wel herinneren, wanneer hij straks bij den Duce op visite komt. De verklaring, dat Italië den status quo rondom de Middellandsche Zee onaangetast wil laten, wijst er overigens op, dat Rome op 't oogenblik nog niet aan het Britsch-Italiaansche accoord wil tornen.

Duitschland heeft het voornemen een groot aantal onderzeeërs te bouwen. Dat is nu eens niet in strijd met eenige internationale overeenkomst. Integendeel. Bij het Engelsch-Duitsche vlootverdrag van 1935 is Berlijn het recht verleend om zijn duikbootenvloot tot gelijke hoogte als de Engelsche op te voeren, hetgeen een omvang van 70.000 beteekent. Deze zaak is, formeel, dan ook zóó netjes volgens den regel, dat op 't oogenblik zelfs Engelsche deskundigen te Berlijn zijn om over de Duitsche plannen te onderhandelen.
Intusschen geven de Engelsche bladen reeds te verstaan, dat, wanneer Duitschland inderdaad aan zijn voornemen gevolg zou geven, ook Engeland er weer een schepje boven-op zou doen. En dit heeft natuurlijk weer voor tal van andere mogendheden consequenties. De ontzaglijke bewapeningslasten der wereld zullen er met nieuwe honderden millioenen door vermeerderd worden.
Vanuit het verre Oosten hoort men dikwijls dingen, die bewijzen dat het politieke leven a.^ar moeilijk met het onze te vergelijken valt. Zoo werd vorige week gemeld, dat de Chineesche oud-premier en vice-voorzitter van de Nationale partij (den Kuomintang) aan Generaal Tsjang Kai Tsjek den raad gegeven had om spoedig vredesonderhandelingen met Japan te openen. Dit, voor de Japanners gunstige advies, werd openlijk gepubliceerd ! Openlijk schaarde deze vooraanstaande Chineesche figuur zich daarmede achter de verklaring door den Japanschen premier. Prins Konojé, eenige dagen tevoren afgelegd.
Hiermede werd Tsjang Kai Tsjek in den rug aangevallen en de Vice-president met zijn gevaarlijke loslippigheid werd dan ook op staande voet van zijn functies vervallen verklaard. Tsjang Kai Tsjek wil op 't oogenblik nog niets van vredesonderhandelingen weten. Hij hoopt het op den langen duur van Japan te winnen. Niet zoozeer door de kracht der Chineesche wapens, dan wel door de uitgestrektheid van het Chineesche grondgebied, waaraan Japan zich langzamerhand den dood eet.
Inderdaad wordt de toestand voor Japan moeilijk. De Chineesche regeering werd daarentegen in haar verwachtingen gesterkt door het feit, dat met name de Vereenigde Staten van Amerika den laatsten tijd krachtiger optreden en o.a. definitief geweigerd hebben om de pogingen van Tokio, een „nieuwe orde" in China te vestigen, te erkennen. De Amerikanen willen zich maar niet zonder meer het Chineesche afzetgebied laten afsnoepen, wat, uiteindelijk, het doel der Japansche expansie is.
Deze situatie zal ook wel oorzaak zijn, dat Japan momenteel niet al te agressief tegen Rusland optreedt. De verhouding tusschen Moskou en Tokio laat nog steeds veel te wenschen over en kreeg nu weer een gespannen karakter door de kwestie van het „visscherij-verdrag". De Sovjet-Unie wil dit verdrag (waarbij Japan wordt toegestaan in de Siberische territoriale wateren te visschen) wel weer voor een jaar verlengen, wanneer Japan bereid is om Rusland te betalen voor de spoorwegen, welke het semi-Japansche regiem in Mandsjoekwo van Moskou overgenomen heeft, Japan wil wel betalen, wanneer het visscherij-verdrag dan maar voor langer dan een jaar verlengd wordt, waar de Sovjets weer niet veel voor gevoelen. Met angst heeft men zich reeds afgevraagd, wat er zou gebeuren, wanneer Japan eens, zónder Russische goedkeuring, in de Siberische wateren ging visschen. Gelukkig schijnt men er aan geen van beide zijden voor te gevoelen om deze zaak op de spits te drijven.
 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen