Rondblik buiten de Grenzen

Als we onzen vorigen Rondblik een dagje later hadden geschreven, zou daarin niet alleen melding kunnen zijn gemaakt van de „gelijkschakeling" van Slowakije, doch ook van de „Anschlusz" van Bohemen en Moravië. Zóó snel is ook de westelijke „kop" van het vroegere Tsjecho-Slowakije door de Duitsche legermacht in bezit genomen. En Hongarije heeft van de verwarring gebruik gemaakt om direct een oorlogje tegen Karpathisch Oekraïne op touw te zetten, waarmede ook het derde, onlangs tot betrekkelijke zelfstandigheid gekomen Staatje van de Tsjecho-Slowaaksche republiek als zoodanig verdwenen is. Door de verovering van Karpathisch Oekraïne (Roethenië), is het verlangen van Hongarije en Polen naar een gemeenschappelijke grens in vervulling gegaan. Over de nieuwe grens heen, hebben de Generaals van beide landen elkander hartelijk de hand geschud. En Berlijn kreeg van Hongarije een vriendelijk briefje voor het feit, dat het deze grenswijziging wel heeft willen toelaten. Het is niet geheel duidelijk, waarom Duitschland dit strategisch-belangrijke stukske grond aan Hongarije ten prooi heeft laten vallen. Misschien rekent Hitler er op, dat Hongarije zich, wat de buitenlandsche politiek betreft, toch geheel op Berlijn oriënteert, zoodat Karpathisch Oekraïne nu, stilzwijgend, tóch onder Duitschen invloed komt. En waar ook Polen een lang-gekoesterde wensch in vervulling ziet gaan, — een Poolsch-Hongaarsche grens — zou Hitler's welwillende houding jegens de Hongaarsche actie tevens kunnen worden gezien als een poging om Polen eenigszins gerust te stellen. De gebeurtenissen zijn met name voor Chamberlain wel een bittere ontgoocheling geweest. Het idealisme, waarmede hij „München" steeds heeft verdedigd, moet wel een gevoeligen knauw hebben gekregen. De hoop, dat er door eerlijk overleg een oplossing te vinden zou zijn voor de Duitsche verlangens, is vernietigd. Het vertrouwen, dat de Engelsche Staatsman, ondanks alle waarschuwingen, in de oprechte bedoelingen van den Führer stelde, werd deerlijk beschaamd. „Nu deze driewerf meineedige verrader en woordbreker aan het hoofd van het Duitsche Rijk staat, acht ik elke overeenkomst, welke hij onderteekent, het papier niet waard, waarop zij geschreven is", zoo zeide Duff Cooper in het Engelsche Lagerhuis. Zoo scherp heeft Chamberlain zich (natuurlijk) niet uitgelaten. Maar ook de Britsche premier stak zijn afkeuring toch niet onder stoelen of banken. Wei-overwogen memoreerde Chamberlain, hoe Hitler met de inlijving van het Tsjechische land in strijd is gekomen met hetgeen te München overeengekomen werd en de Führer zelf herhaaldelijk heeft verklaard. Het lust ons. niet om dit alles hier omstandig aan te toonen. De drogredenen, welke hier en daar ter rechtvaardiging van de Duitsche actie worden aangevoerd, zijn al te doorzichtig. Om aan de verovering van het Tsjechenland een schijn van recht te geven, werd President Hacha geprest een verzoek om hulp te onderteekenen. Een Engelsch blad meldde, dat de Duitsche „heeren" urenlang met Hacha bezig zijn geweest. Door injecties moest hij tot bewustzijn worden gebracht. Toen was zijn tegenstand gebroken en teekende hij wat men hem voorhield. Tendentieuze berichtgeving ? Het is mogelijk. Maar objectieve berichten van ooggetuigen ontbreken. En zelfs Lord Halifax constateerde in het Engelsche Hoogerhuis, dat er van onderhandelingen met Tsjecho Slowakije geen sprake is geweest. „Waarschijnlijker is het, dat de Tsjechen voor een ultimatum zijn gesteld, onder bedreiging met geweld, en dat zij capituleerden om hun volk te sparen voor de verschrikkingen van een snel, vernietigend luchtbombardement".
Niet zonder reden waarschuwde de Engelsche Minister van buitenlandsche zaken elk nabuurland van Duitschland tegen het gevaar van binnen uit, dat van buiten af wordt geïnspireerd. Er is inderdaad geen enkele zekerheid, dat Hitler zijn veroveringstocht nu verder als beëindigd zal beschouwen. Wel kunnen symptomen worden aangewezen, die het tegenovergestelde doen vreezen. Direct nadat de Duitsche troepen in Tsjecho-Slowakije „de orde hadden hersteld", werden door Berlijn „onderhandelingen" aangeknoopt met Roemenië. De vraag, of daarbij een economisch ultimatum werd gesteld, wordt zoowel bevestigend als ontkennend beantwoord. Maar wij weten nu wel, wat Berlijn onder „onderhandelingen" verstaat. En Koning Carol heeft 't dan ook verstandiger geacht om zich aanstonds met Frankrijk, Engeland, Rusland en de Vereenigde Staten in verbinding te stellen om te vernemen, of hij op steun zou kunnen rekenen, zoo zijn land militair in het gedrang zou komen. Het valt te verstaan, dat Londen van deze informatie goede nota heeft genomen. Er is nu reeds een Britsche handelscommissie naar Roemenië onderweg. Daarentegen is de Britsche gezant te Berlijn voorloopig teruggeroepen, gelijk ook de Duitsche gezant te Londen huistoe ging.
Onder aanvoering van Londen, Parijs en Moskou, wordt nu getracht een Statenfront in het leven te roepen om zich tegen eventueele nieuwe agressiepogingen krachtdadig te verzetten. Wel heeft Chamberlain in zijn Birmingham-rede de voorspelling gewaagd, dat het Duitsche volk „tenslotte bitter zal betreuren wat zijn regeering gedaan heeft", maar het is niet verstandig om dit hittere slot lijdzaam af te wachten. Vóór de waarheid den leugen heeft ingehaald, is er dikwijls reeds heel wat onheil aangericht.
Behalve deze voorgenomen gemeenschappelijke actie, probeert ook elk land afzonderlijk zich zoo goed mogelijk tegen vijandig geweld te wapenen; Voor Frankrijk had dit pogen verstrekkende gevolgen. Met overgroote stemmenmeerderheid werden Daladier volmachten verleend voor de versterking van de Fransche defensie. Daardoor wordt de premier in staat gesteld snelle beslissingen te nemen, zonder door parlementaire noodzakelijkheden te worden belemmerd. Zelfs een oorlogsverklaring kan buiten het Parlement worden uitgevaardigd. „Mijn oogen zijn dag en nacht op de grenzen gericht", verklaarde Daladier. Dat is dan ook wel noodig. Temeer, waar men nog steeds niet precies weet hoe Mussolini tegen de jongste actie van zijn Duitschen as-genoot staat. Toejuichen zal hij ze zeker niet. Afkeuren wil hij ze, terwille van de vriendschap, evenmin. Maar opmerkelijk is wel, dat de rede van Chamberlain, door de Duitsche pers angstvallig voor de „hoog-ontwikkelde" Duitschers verzwegen, door de Italiaansche bladen onverkort werd weergegeven.
 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen