„In gebreke gesteld"!

Door het „Calvinistisch Weekblad" werden mijne artikelen in „De Waarheidsvriend" in beschouwing genomen. Men schrijft er onder meer het volgende van :
„Eerlijk gezegd, valt dit artikel op het meest belangrijke punt ons tegen. We hadden zoo graag gezien, wat ds. Timmer dan als zijn taak, als taak van den Gereform. Bond ziet. Maar daarop ontvangen we geen antwoord. Na gewezen te hebben op hetgeen in Duitschland en Rusland is geschied, schrijft hij : van menschenzijde is de oplossing van het kerkelijk vraagstuk onmogelijk geworden. Moet er dan niets gebeuren ? "
Ik weet niet, wie de schrijver van het artikel in het Calvinistisch Weekblad is, omdat ik er alleen van heb kennis kunnen nemen uit hetgeen het „Gereformeerd Weekblad" er uit heeft overgenomen. Ik zou kunnen beginnen met op te merken, dat het toch al zeer voorbarig is om zulk een oordeel over mijn voorstellen uit te spreken. Ik heb alleen geconstateerd, dat onze gelederen in verwarring zijn, niet het minst door politieke verdeeldheid.
Nu is er door mij op aangedrongen, dat de Gereformeerde predikanten van den Gereformeerden Bond zullen samenkomen, om in eensgezindheid met elkaar saam te werken. De datum voor deze vergadering in Mei is reeds vastgesteld. Zoo de Heere wil en wij leven, hopen we onder leiding van prof. Severijn samen te komen in Utrecht, om samen te overleggen wat er gedaan moet worden.
Er is dus niets anders gedaan dan „verzamelen blazen". Daar komen mijne artikelen in hoofdzaak op neer. Wat wij wel samen kunnen doen, hield ik nog in de pen.
Hiermede zou ik kunnen volstaan tegenover het „Calvinistisch Weekblad" en het den schrijver toeroepen, dat hij wachte met zijn oordeel tot er door de predikanten en daarna door den Gereform. Bond in zijn geheel vergaderd is.
Dal doe ik echter niet. Ik wil op het zakelijke ook wel ingaan. En dan begin ik met een eerlijke bekentenis, dat het inderdaad niet zoo gemakkelijk is om te zeggen, wal er in onze gevallen Kerk wel moet gedaan worden. De menschen uit de Gereformeerde Kerken kunnen het zich heel moeilijk indenken, ia welke moeilijke positie wij ons bevinden. Ze meenen vaak, dat we het eigenlijk met onze consciëntie zoo nauw niet nemen, als we toch maar in die Hervormde Kerk blijven.
Laat ik mogen verzekeren, dat het voor onze consciëntie een gedurige strijd is om te zien, dat de Waarheid in de bestuurslichamen onzer Synodale Organisatie telkens struikelt. Toch blijven we voor die oude Waarheid der Heilige Schrift in de Hervormde Kerk strijden. We blijven die Waarheid in de Kerk onzer Vaderen verbreiden en verdedigen.
Ik weet wel, wat men van de zijde der Gescheidenen bedoelt. Men wil, dat we tot daden zullen komen. Binnen enkele weken zijn er tientallen conflicten te scheppen op het terrein van doopkwesties en attestaties, en dan worden we er langs den weg van de kerkelijke rechtspraak uitgezet en dan is het gekomen tot een nieuwe afscheiding.
Zulke daden worden meestal door de Gereformeerde Kerken bedoeld.
Dien weg willen wij echter niet op. Aan meerdere afgescheidene kerken is in Nederland geen behoefte. Die hebben we meer dan genoeg. Dat is ook niet de oplossing van hèt kerkelijk vraagstuk. Ik moet helaas constateeren, dat er aan de oplossing van hèt kerkelijk vraagstuk aan den kant der Gescheidenen maar weinig gearbeid wordt.
Ik sprak een Gereformeerd predikant, die op zulk een verheven standpunt stond, dat hij alleen zijn Gereformeerde Kerk voor de eene ware Kerk hield. De Christelijk Gereformeerden en de Oud-Gereformeerden rekende hij eenvoudig tot de secten.
Och ja, als we zoó doen, dan is het kerkelijk vraagstuk geen probleem meer. Maar als wij gelooven, dat vier, vijf, zes Kerkgenootschappen op de basis van één zelfde geloofsbelijdenis een onding is, dan zal men moeten aanvaarden, dat het ook in het kamp der Gescheidenen wel eens mag komen tot daden, teneinde het kerkelijk vraagstuk op te lossen.
Daar weet de schrijver in het „Calvinistisch Weekblad" misschien ook op het oogenblik geen antwoord op. Dr. Kuyper heeft inderdaad ook gemeend, dat hij het kerkelijk vraagstuk had opgelost, en met smart moet ik dit constateeren, dat hij het toch niet verder heeft gebracht dan dat hij een groep Gereformeerde belijders uit de Kerk heeft geleid en ze naast onze Kerk opnieuw kerkelijk heeft
geïnstitueerd.
De groote oplossing van hèt kerkelijke vraagstuk is echter een heel andere. Dan gaat het om de groote vraag, wie al degenen, die den Heere vreezen, uit al die verschillende groepen nog eens in eenheid des waren geloofs samen zal brengen.
Voorwaar, hier ligt een schuld voor allen. Het artikel uit het „Calvinistisch Weekblad" eindigt dan met de woorden :
„De artikelen van ds. Timmer zijn zeer oppervlakkig en de kwesties, waar het op aankomt, worden zelfs niet genoemd. Toch wel jammer".
Ik kan het mij heel goed indenken, dat men zoo schrijft. Ik mag er dus echter wel op wijzen, dat het ook net zoo goed voor zijne rekening ligt om te komen tot de daad van de oplossing van het kerkelijk vraagstuk, als voor ons.
In het „Calvinistisch Weekblad" had ik geen ander oordeel over mijne artikelen verwacht.
 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen