Rondblik buiten de Grenzen

Het is een vreemde oorlog, welke thans wederom in het oude Europa woedt. Nu reeds twee weken zijn de Duitschers en Polen in een hevigen strijd gewikkeld. De mitrailleurs ratelen, de kanonnen bulderen en vliegtuigen cirkelen als gigantische roofvogels boven menschelijke prooi. De doktoren en doodgravers komen handen tekort, maar van een Duitsch-Poolsche oorlog mag officieel niet gesproken worden. De Duitschers hebben dan ook niemand formeel den oorlog verklaard. Zij wilden „slechts" een soort strafexpeditie verrichten. Voorkomen moest worden dat nog meer in Polen vertoevende Duitschers zouden worden mishandeld en gemarteld, en verder diende het onrecht van Versailles te worden hersteld.
Engeland en Frankrijk hadden echter verklaard, dat ze een aanval op Polen's onafhankelijkheid mede zouden helpen keeren. Deze verklaring werd, op verschillende tijden en op velerlei wijze, vaak genoeg herhaald, om niet te kunnen worden misverstaan. Maar zoodra het oogenblik was aangebroken, dat Londen—Parijs zich genoodzaakt achtten om Polen te hulp te snellen en mitsdien Berlijn den oorlog te verklaren, scheen het niet zoozeer meer om hulp aan Polen, dan wel om vernietiging van het Hitlerregiem begonnen te zijn. Aan het Poolsche front strijden slechts Polen tegen een overmachtigen aanvaller en vrijwel het eenige wat men van de Engelsch-Fransche bondgenooten hoort is, dat ze zich voorbereiden op een langjarigen oorlog. Een oorlog, die echter niet meer zal kunnen voorkomen dat een groot deel van Polen in Duitsche handen kwam.
Intusschen is het verklaarbaar, dat Berlijn het voorstelt alsof er slechts een conflict met Polen op te lossen viel, en Engeland daarentegen spreekt, gelijk Maandagavond Minister Eden, van „een zeer langen oorlog, wanneer dat noodig mocht zijn om de wereld te bevrijden van het Hitlerisme en van alles wat dit Hitlerisme met zich mede brengt". Als het Berlijn mocht gelukken om het „conflict" met Polen te localiseeren, zou het met de minste offers het grootste resultaat kunnen bereiken. Vandaar dat Berlijn ook steeds gepoogd heeft om rechtstreeksche onderhandelingen te voeren met Polen. Een geïsoleerd Polen zou wel gedwongen zijn geweest om de Duitsche eischen inzake Dantzig en den Corridor in te willigen. Reeds nu is immers gebleken, dat Duitschland best in staat was met de wapens in de hand het begeerde aan Polen te ontwringen. Ook in het huidige stadium legt men er van Duitsche zijde den nadruk op, dat men van Frankrijk of Engeland niets verlangt. Minister Goerring, die dezer dagen voor de Duitsche industriearbeiders sprak, zeide, dat naar zijn schatting de geheele veldtocht tot en met het laatste ontruimingswerk, niet langer dan vier weken zal duren. Duitschland schijnt dus nog steeds te hopen dat Engeland en Frankrijk bereid zijn tot onderhandelen, wanneer Polen maar eenmaal buiten gevecht zal zijn gesteld.
Tegenover deze Duitsche suggestie stelt Engeland, gelijk gezegd, de veronderstelling van een langdurigen wereldoorlog. De ligging van Polen maakt het Engeland en Frankrijk wel buitengewoon moeilijk om het bedreigde land rechtstreeks te beschermen. Het is zeer de vraag, of ze tegen de even snelle als krachtige Duitsche invallen wel eenigszins beteekenende tegenweer konden bieden. De Engelsche en Fransche strijdmethode verschilt fundamenteel van de Duitsche. De kracht van Engeland ligt in het Britsche uithoudingsvermogen. Waar de vijand niet in een snellen, feilen overval vernietigd kan worden, moet hij worden uitgeput. Wanneer de economische kracht van een land ondermijnd is, zakt ook zijn militair weerstandsvermogen ineen. Niet zonder bedoeling heeft Engeland, dat over rijke financieele en economische hulpbronnen beschikt, dan ook aangekondigd dat „het Oorlogskabinet heeft besloten, de Britschepolitiek te baseeren op de veronderstelling, dat de oorlog drie jaar of langer zal duren".
Aan de Britsche „hongerblokkade" denken de Duitschers, die den wereldoorlog hebben meegemaakt, nog met huivering terug. De uitdeeling van distributiekaarten, voor drie weken terug, bracht hen deze periode van honger en ontbering weer aanstonds in herinnering. Vandaar dat de Duitsche omroep steeds maar weer verzekerde, dat die distributie-kaarten slechts dienen moesten om de, op zichzelf zeer voldoende, voorraden billijk te verdeelen.
In zijn, hierboven bedoelde, redevoering heeft ook Goerring opnieuw verzekerd, dat Duitschland voor geen economische omsingeling bevreesd is. De Duitsche industrie werkt op volle capaciteit. Ze kan zelfs zooveel produceeren, dat er nog ruime hoeveelheden voor export beschikbaar blijven. Industrieele producten kunnen weer „voor andere dingen" geruild worden. Goerring noemde in dit verband het verdrag met Rusland en suggereerde tevens dat ook de bezette Poolsche gebieden wel economisch voordeel op zouden leveren. Volgens het courantenverslag sprak de Duitsche generaal-veldmaarschalk over de politieke en economische problemen op zeer-populaire wijze. Hij zal dan ook zeker door zijn gehoor begrepen en verstaan zijn. Maar in werkelijkheid zijn de problemen niet zoo eenvoudig. Het blijft voor velen althans een raadsel, hoe de Duitsche industrie, welke nu reeds geheel op oorlogsmateriaal omgeschakeld is, in oorlogstijd nog voor export zal kunnen werken. Zelfs wanneer er toppraestaties worden geleverd — en daartoe is de Duitsche industrie in staat — zal men handen tekort komen om het leger van het benoodigde te voorzien. De toekomst zal ook eerst kunnen leeren wat de Russische hulp beteekent. Dat Rusland over groote hulpbronnen beschikt, is zeker. Maar door de gebrekkige wijze waarop er gebruik van werd gemaakt, leverden deze. bronnen nauwelijks voldoende op om het Russische volk zelf voor honger te vrijwaren. De mobilisatie der Russische legers, in het Westen van de Sovjetunie, zou overigens het vermoeden kunnen wettigen dat Moskou inderdaad tot actieve hulp aan Duitschland bereid is. Mogelijk zal Rusland zich paraat willen houden tegen den tijd, dat er wat te verdeelen valt. Ook Rusland heeft namelijk gebiedsdeelen aan Polen moeten afstaan en zal de kans om er iets van terug te krijgen, eventueel niet willen laten voorbijgaan.
Uit dit alles blijkt wel, dat er over den afloop van den oorlog thans nog hoegenaamd niets te zeggen valt. Men verkeert over en weer in een voorbereidingsperiode. Duitschland hóópt, dat de oorlog een voor Berlijn bevredigend einde zal vinden, wanneer het doel („zich aan zijn Oostgrens rust te verschaffen en te verhinderen dat Duitschers daar vermoord worden", aldus Goerring) bereikt is. Maar Engeland is er, om verklaarbare redenen, niet gerust op, dat Duitschland nog niet andere doeleinden heeft en zet een breed offensief in. Aan de Westzijde begint Frankrijk op te dringen, zonder nochtans van schokkende oorlogsdaden melding te kunnen maken, en Engeland haalt op zee het net rond Duitschland toe. Niet zonder reden wordt er van Engelsche zijde aan herinnerd, dat België in 1914 ook door Duitsche soldaten overstroomd werd, terwijl de oorlog met een Duitsche nederlaag eindigde. Wanneer we voorts nog in aanmerking nemen dat de Duitscbe vorderingen in Polen nog allerminst een definitieve overwinning van Polen beteekent, zal het duidelijk zijn, dat de eigenlijke krachtmeeting nog komen moet.
 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen