RONDBLIK BUITEN DE GRENZEN

Als we den Turkschen minister van buitenlandsche zaken gelooven mogen, heeft de Balkan-conferentie, waarover zooveel te doen is geweest, merkwaardige resultaten opgeleverd. „De Balkan", aldus de Turksche woordvoerder, „vroeger een klassieke en onverbeterlijke haard van troebelen, geeft thans de wereld, die gekweld wordt door de onbekendheden en angsten van niorgen, een voorbeeld van de deugden van wijsheid, weloverwogenheid, solidariteit, eenheid en waakzaamheid, welke onze landen en onze volken verre en vrij zullen houden van de beproevingen van het huidige conflict". Aan een veelzijdig voorbeeld ontbreekt het de wereld dus niet! Dat het juist de Balkan gegeven is om een dergelijk voorbeeld ten toon te spreiden is te merkwaardiger, omdat dit deel van Europa niet alleen „vroeger" een haard van troebelen mocht heeten, doch ook in het heden nog een groot aantal ontevredenen binnen zijn grillige grenzen herbergt.

De Balkan-entente, die gedurende 't laatste weekeinde te Belgrado vergaderd heeft, is eigenlijk opgericht om de ontevredenheid van Bulgarije binnen de perken te kunnen houden. Zoowel van Zuid-Slavië Griekenland, Roemenië en Turkije verlangt Bulgarije teruggave van bepaalde gebiedsdeelen. Den laatsten tijd was het echter niet in de eerste plaats de Bulgaarsche ontevredenheid, welke dit viertal in wisselende onrust hield, doch met name de verdachte belangstelling welke de groote mogendheden voor den Balkan aan den dag legt. Ieder der vier staten heeft daar echter op z'n eigen manier op gereageerd. Naar gelang van ligging en historie zocht men steun bij Italië (Zuid-Slavië), bij Engeland (Griekenland), bij de geallieerden (Turkije) of bij allen (Roemenië). De buitenlandsche politiek der vier Balkanlanden, wier kopstukken te Belgrado vereenigd waren, loopt dus nogal uiteen. Vandaar ook dat er over positieve resultaten der gevoerde besprekingen weinig of niets gemeld kon worden, doch er in het negatieve eenstemmigheid heerschte toch opmerkelijke  De vier bedoelde landen, (en in dit verband schijnt ook Bulgarije te mogen worden genoemd) zullen de onderlinge geschillen laten rusten, om gezamenlijk hun onzijdigheid krachtig te handhaven.  Seeds eenigen tijd heeft Italië al haar invloed aangewend om den Balkan neutraal te houden. Nog juist voor de groote bui losbarstte wist Mussolini zich, met de verovering van Albanië, een goede positie in den Balkan te verwerven. Als hier echter nu een conflict uitbreekt, beteekent zulks, dat deze positie met veel strijd weer verdedigd moet worden. Vandaar dat de Duce, die vroeger nogal eens optrad als verdediger van revisie-eischen, thans den „status quo" in den Balkan gaarne gehandhaafd ziet. En Duitschland, dat zich door Rusland den weg naar het Oosten afgesneden zag, heeft er al evenzeer belang bij dat de Balkan zich neutraal houdt. Alleen dan immers is er kans dat de leveranties, met name vanuit Roemenië, voortgang kunnen vinden. 

Een land-in-oorlog is een onbetrouwbaar leverancier. Rusland bewijst het. Dezer dagen hebben opnieuw economische besprekingen plaats gehad tusschen Duitschland en Rusland. Men kwam tot een volledig accoord, dat te Moskou met een groot Banket werd „gevierd". Desondanks schijnt de Duitsch- Russische (wil men : Russisch-Duitsche) hulpverleening nog niet zoo vlot te verloopen als aanvankelijk voorspeld werd. Waarschijnlijk zal het hierboven besproken resultaat der Balkanconferentie in Berlijn ook wel op een andere wijze zijn begroet dan in Moskou. Ondanks maandenlange officieele samenwerking, tusschen het Derde Rijk en de Sovjet-Unie blijft er in de verhouding van beide rijken veel onzeker. In dit verband is het bericht, als zou Rusland de spoorlijn, welke Roemenië met Duitschland verbindt, op „Russische breedte" hebben gebracht, teneinde daardoor het verkeer tusschen beide landen te bemoeilijken, wel zeer merkwaardig. Voor commentaar is dit, momenteel nog-niet-bevestigde bericht, echter niet rijp. 

Hoewel de Russische troepen, die in Finland hun weerzinwekkend bedrijf uitoefenen, zich, onder leiding van generaal Stern niet meer aan zulke ongelooflijke blunders schuldig schijnen te maken als ze in de eerste oorlogsweken te zien gaven, maken zij geen noemenswaardige vorderingen. Het Reuterbericht, als zou de 18de Russische divisie, bij Kitela ten Noord-Oosten van het Ladogameer, in de pan zijn gehakt, is later van Finsche zijde tegengesproken. Met ongemotiveerde overwinningsberichten, die het voorstellen alsof Finland de Russische aanvallen eigenlijk spelenderwijs afslaat, wordt de Finsche zaak allerminst gediend. De Finsche Staatslieden grijpen dan ook alle gelegenheden aan om de wereld op het hart te binden: zonder buitenlandsche hulp redden wij het niet. Ook zonder voorbarige Reuterberichten hoopt het buitenland reeds al te graag het tegendeel! In ieder geval blijkt ook de jongste aanval op de Mannerheimlinie te zijn mislukt. Moge er nu tijdig hulp worden verleend, vóór Finland, met het verstrijken van het winterseizoen, zijn machtigsten bondgenoot verliest.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen