kerkelijke rondschouw.

In deze weken, nu allerwege bij ons weer velen belijdenis des geloofs afleggen in het midden van de Gemeente van Christus, dachten we aan het Sacrament van het Vormsel zooals de Roomsche Kerk dat leert. Laat ons er hier een en ander van zeggen.

De Confirmatie (Latijnsch Confirmatio) of Vormsel, is één van de zeven sacramenten der Roomsche Kerk en werd in 1274 op het tweede Concilie van Lyon kerkelijk vastgesteld. Het deelt door handoplegging, zalving en het uitspreken der sacramenteele woorden, waarbij aan de preciese woorden groote, alles beslissende waarde wordt gehecht, den Heiligen Geest mee en de genade, om het geloof in Christus kloek en standvastig te belijden. Het is de kerkelijke en geestelijke ridderslag aan de jonge leden der Roomsche Kerk toegediend, om ze als werkzame leden op te nemen in de geestelijke militie van de strijdende Kerk hier op aarde. Alleen gedoopten, die tegenwoordig minstens zeven jaar moeten zijn, kunnen dit sacrament van dit Vormsel ontvangen. De bedienaar van dit sacrament is de bisschop (de pastoor mag het niét doen), die zijn bisdom daartoe rondreist. Hij doopt zijn duim in de heilige zalf, maakt daarna met de zalfolie een kruis op het voorhoofd van het kind en spreekt dan deze sacramenteele formule: N.N. Signo te signo crusis et confirmo te chrismate salutis in nomine Patris et Filii et Spiritus sanctie, d.i. : ik teeken u met het teeken des kruises en ik vorm u met de zalf des heils in den naam des Vaders, des Zoons en des Heiligen Geestes. Met deze handeling wordt de in den Doop (Rome spreekt van : het Doopsel) ontvangene gave en deugd voltooid. Vandaar de naam Confirmatie (bevestiging). Een ongedoopte kan dit sacrament niet ontvangen.

Als de bisschop gezalfd heeft, geeft hij het kind een zachten kinnebakslag met de woorden : pax tecum (vrede zij met u). De zalfolie, die bij het Vormsel gebruikt wordt, wordt op Witten Donderdag door den bisschop, geholpen door zijn priesters, wier aantal gewoonlijk 12 is, voor het gebruik van het geheele jaar, door gebed, exorcisme (booze geesten uitbannen) en aanblazing gewijd, en na de wijding begroet met de woorden : Ave Sanctus Chrisma (wees gegroet, heilige zalf).

De werking geschiedt in het Vormsel, evenals bij elk Roomsch sacrament, ex opere operato (krachtens de handeling zelve). Deze zalving wordt dus geacht de genade mede te deelen (tijdens de handeling zelve vloeit dan subjectief de genade in den mensch, die het sacrament ontvangt), om als een goed krijgsknecht van de Kerk, het geloof standvastig te belijden. Het verleent een onverliesbare genade en is een onverwoestbaar merkteeken (charakter indelebilis). Dat heeft het Vormsel gemeen met het Doopsel en de priesterwijding (dat óók een sacrament is bij Rome). Door den doop wordt men als geloovige, door het Vormsel als krijgsknecht van Jezus Christus geteekend, en dit kan nooit meer ongedaan gemaakt worden.

In de bisschoppelijke kerken wordt de Confirmatie telken jare bediend, meestal ten tijde van het Pinksterfeest. In de parochiekerken is de Confirmatie afhankelijk van de visitatie van den bisschop, die zelf den tijd van de Confirmatie bepalen kan (de priester mag dit sacrament niet bedienen).

De Roomsche Kerk, die het noodig keurt haar leden gedurende alle stadie des levens — van de geboorte tot de stervensure — onder haar invloed te houden (steeds afhankelijk zijnde van de toediening der genade door de Kerk), kan ook dit sacrament niet missen.

Bij dit sacrament van het Vormsel beroept de Roomsche Kerk zich op teksten als Hand. 2 vers 38 ; 8 vers 14—18 ; 14 vers 22 ; 19 vers 6 ; 2 Cor. 1 vers 21 — in welke Schriftuurplaatsen echter alleen sprake is van mededeeling van buitengewone geestesgaven in de eerste Christengemeente door oplegging der handen. Van zalving na den Doop is daar volstrekt geen sprake.

De Kerken der Hervorming hebben dit Roomsche sacrament dan ook verworpen, het werkt de superstitie of het bijgeloof in de hand (waarom de Protestantsche eeredienst altijd zéér voorzichtig en zéér karig is met plechtigheden als handoplegging enz.) ; en heeft er de „openbare geloofsbelijdenis" voor in de plaats gesteld.

De term Confirmatie is in de Luthersche Kerk behouden ; onder ons spreekt men — maar ten onrechte — van „bevestiging der nieuwe lidmaten"; 't best is, dat men spreekt van „openbare belijdenis" ; wat dan geen sacrament is, maar de weg, die van het eene sacrament (de Doop) leidt tot het tweede sacrament (het Heilig Avondmaal).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen