Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

RONDBLIK BUITEN DE GRENZEN

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

RONDBLIK BUITEN DE GRENZEN

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Telkens weer hebben de Finnen er de wereld van probeeren te overtuigen, dat hun strijd tegen den Russischen aanvaller tot mislukking gedoemd was, wanneer er niet op grooter schaal hulp werd verleend. Geen enkel land voelde zich echter geroepen openlijk en daadwerkelijk de partij van Finland te kiezen. En nu plotseling is „Finland" het middelpunt van druk diplomatiek overleg geworden. Met meer ophef dan de Finnen lief is, wordt in de wereldpers melding gemaakt van Finsch—Russische vredesonderhandelingen en tegelijkertijd vinden tusschen Duitschland en Rusland drukke besprekingen plaats. Van Ribbentrop confereert zoowel met Mussolini en Ciano als met den Paus. De bejaarde oudpresident der Finsche Republiek, Soinhufvud, bracht een bezoek aan Hitler en wilde daarna met den Duce gaan spreken, terwijl ook de Zweedsche ontdekkingsreiziger, Sven Hedin, weer bij den Führer te gast was.

Veel valt er over deze diplomatieke activiteit nog niet te zeggen. Maar dat dit nu de belangstelling en het medeleven is, waarom Finland steeds gevraagd heeft en waarop het recht meende te hebben, moet helaas sterk betwijfeld worden. Wel heeft de Finsche regeering in haar officieel orgaan verklaard dat „beide zijden het nut van directe onderhandelingen hebben erkend", doch enthousiast toont zij zich over het nieuwe aspect der gebeurtenissen niet.

De voorstellen, welke Moskou aan Helsinki heeft gedaan werden, althans van Finsche zijde, niet bekend gemaakt. Maar deze zijn in geen geval gunstig voor Finland. Dat blijkt wel uit het feit, dat Londen, dat reeds eenigen tijd terug door den Russischen ambassadeur blijkt te zijn aangezocht om als bemiddelaar op te treden, het kleine Finland niet met zulke oneervolle voorstellen aan boord wilde komen.

Het is nu Zweden geweest, dat het diplomatiek contact tusschen Finland en Rusland tot stand heeft gebracht. Zulks op verzoek van Rusland. Of het met deze bemiddeling zijn Finschen buurman een dienst bewezen heeft, valt thans moeilijk uit te maken. De toekomst zal het moeten leeren. Men kan trouwens ook nu wel reeds veilig aannemen, dat Zweden zich niet „voor z'n plezier" aan zulk een penibele taak gewaagd heeft. We hebben reeds eerder geschreven over de hachelijke positie, waarin Zweden verkeert. Het zou, wanneer het naar zijn gemoed te werk ging, Finland gaarne openlijk hulp bieden. Er bestaat tusschen beide buurstaten een zeer goede verhouding. Bovendien zou Zweden, als het de Finsche onafhankelijkheid mede hielp verdedigen, daarmede tevens eigen grenzen beveiligen. Maar uit vrees voor het verliezen van haar neutraliteit, ook in den wereldoorlog, moest de Zweedsche hulpverleening zich tot het zenden van „vrijwilligers" beperken : aan buitenlandsche hulptroepen zou geen doortocht worden verleend.

Op deze manier kwam Zweden echter tusschen twee vuren te zitten : de geallieerden drongen op doorlaten van hulptroepen aan, de Russen waarschuwden met klem zulks niet te doen. En het behoeft geen betoog, dat de Duitschers ook hierin het standpunt van den Russischen bondgenoot deelden. Zij hebben er zeker geen belang bij, dat de geallieerden hun positie in het Noorden versterken. En zoolang de Russen hun handen nog vol hebben aan de Finnen, komt er ook van de Duitsch-Russische samenwerking op economisch gebied niet veel terecht. Deze overweging (dat spreekt evenzeer van zelf) is voor de geallieerden echter voldoende reden om de beslissing van den Finsch-Russischen oorlog niet zonder meer in handen van Moskou (en Berlijn ? ) te laten. Ook afgezien van idealistische motieven, welke Londen eventueel voor hulpverleening zou kunnen laten gelden, spelen hier politieke en strategische factoren een rol. Zoolang Rusland en Finland het nog alléén klaar kunnen spelen, bleef Engeland de belangstellende toeschouwer, die zoo nu en dan een goedkeurend woordje aan het adres van den aangevallene richtte. Londen wilde zich niet, op een ongelegen tijdstip en op een ongelegen plaats, tot oorlog met Rusland laten verleiden. Nu er echter meer kapers op de kust komen, heeft Chamberlain aan de Finsche regeering medegedeeld dat de geallieerden „bereid zijn om, in antwoord op een beroep op verdere hulp, over te gaan tot onmiddellijke en gezamenlijke hulp aan Finland met gebruikmaking van alle tot haar beschikking staande hulpbronnen". Een verklaring in dezen geest heeft de Britsche premier Maandagmiddag in het Lagerhuis afgelegd. Niet onwaarschijnlijk was Zweden reeds met het standpunt der Britsche regeering op de hoogte, en heeft het mede daarom zijn bemiddeling aangeboden. Wat zou er van de Zweedsche neutraliteit terechtkomen, wanneer de geallieerden eens genoodzaakt werden hun toezegging gestand te doen ? Dan kon het slagveld, waarnaar de oorlogspartijen blijkbaar nog steeds zoeken, wel eens in Noord-Europa komen te liggen. Maar tot nog toe heeft Helsinki nog geen verdere hulp aan de geallieerden gevraagd.

Wat, in het kader der jongste diplomatieke bedrijvigheid, het nauwe contact tusschen Berlijn en Rome te beduiden heeft ? Men kan er slechts naar gissen. Ondanks de groote ommezwaai van den asgenoot, heeft Italië zijn anti-bolsjewistische politiek voortgezet. Althans: Mussolini liet nog herhaaldelijk en demonstratief van zijn afkeer van het communistisch Rusland blijken. Zelfs gingen vele Italiaansche vliegeniers als vrijwilligers naar Finland en de fascistische pers liet zich vriendelijk over het verdrukte landje uit. Wordt nu door Von Ribbentrop een poging ondernomen om Mussolini tot een erkenning van de Sovjet-Russische deugden te brengen ? Principieele bezwaren zullen den Duce daarbij niet in den weg staan. Per slot heeft ook Hitler zich niet uit idealistische overwegingen tot de Duitsch- Russische samenwerking laten vinden. De Führer denkt, dat Moskou hem goede diensten kan bewijzen. Tot nog toe kreeg Mussolini nog niet de gelegenheid om hetzelfde te denken : de Sovjet-Unie vormt voor den Italiaanschen invloed in den Balkan een latente bedreiging. Maar als Von Ribbentrop nu een weg zou weten te vinden om de Italiaansche en Russische belangen met elkaar in overeenstemming te brengen, kon het best eens zijn, dat de Duce daarvoor te vinden was. De onvriendelijke woorden, welke de Italiaansche bladen over Moskou gezegd hebben, behoeven samenwerking ganschelijk niet te verhinderen. Deze kunnen voor Mussolini slechts aanleiding zijn om voor een eventueel accoord een behoorlijken prijs te vragen. Wordt men het over dien prijs eens, dan stapt men over principes wel heen.

Dit artikel werd u aangeboden door: de Gereformeerde Bond

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van donderdag 14 maart 1940

De Waarheidsvriend | 10 Pagina's

RONDBLIK BUITEN DE GRENZEN

Bekijk de hele uitgave van donderdag 14 maart 1940

De Waarheidsvriend | 10 Pagina's