NIENKE

(Met toestemming Uitgever J. H. Kok te Kampen)

78)

Bizonder de bijvoeging, dat men in het sterfhuis verzocht van rouwbeklag verschoond te blijven, gaf aanleiding tot allerlei opmerkingen. Dat was men hier niet zoo gewoon. D'r moest al een heel ernstige aanleiding wezen om de naaste vrienden en bekenden niet eens te willen ontvangen en zich geheel terug te trekken achter de gesloten deuren en neergelaten gordijnen van het sterfhuis.

Zou het óók nog een iets anders kunnen zijn ? De familie Krips leefde op grooten voet, maar had er géén inkomen naar. Booze tongen fluisterden wel eens, dat de slager en de bakker en de naaister en de modiste wel eens lang op hun geld moesten wachten en men in den laatsten tijd bij Gurbe zijn schoenen liet maken, omdat men elders nergens meer terecht kon. Men wist het soms niet, maar zoo'n man als mijnheer Krips zat overal mee in en had altijd wel gelegenheid om zijn handen uit te steken naar het geld van een ander. „Hm !" Men hoorde in den laatsten tijd van zooveel vreemde dingen, 't Was maar oplichten hier en dè kas benadeelen daar en inbraken elders.

Hoeveel kassiers en bankiers en boekhouders en hoe die menschen meer mochten heeten, waren al niet op de flesch gegaan of met de Noorderzon verdwenen. Waarom moest mevrouw Krips, — een kale mevrouw tusschen haakjes — bij het overlijdensbericht de boodschap voegen, dat zij niemand wenschte te ontvangen ? Of was dat missshien óók uit deftigheid ? D'r ontbrak dan nog maar aan, dat er niet bijgevoegd werd : „Geen bloemen", zooals dat soms in advertenties van groote lui voorkwam, 't Was werkelijk verdacht, zoo'n flinke, gezonde, jonge man, die voor weinige uren nog in gezelschap van anderen nog in „De Zwaan" gezeten had, nu op eens en voor goed weg! 't Was al eens eerder in Zevenhuizen gebeurd, zooveel jaar geleden, dat ook een groote mijnheer, die ver boven zijn stand geleefd had, dood in zijn bed gevonden werd, doordat hij iets had ingenomen, 't Moest heeten, dat een beroerte hem getroffen had, maar de ingewijden wisten wel beter. Eenige druppeltjes uit de stadsapotheek, die hadden het gedaan, al was het nimmer bewezen kunnen worden en mevrouw had een hooge uitkeering van, een Levensverzekeringsmaatschappij gekregen. Als een mensch vast loopt en niet meer weet hoe zich uit de verlegenheid te moeten redden, doet hij wel eens een noodsprong. Vooral als er geen geloof is, en mijnheer Krips was geen geloovige. Men wilde niet over de dooden oordeelen; elk had meer dan genoeg aan zichzelf, maar 't was bekend, dat hij niets van de preeken van Ds Buitenveld moest hebben. Deze was hem veel te vroom. Zooals die het christendom in toepassing zocht te brengen, had men het nergens. Die wilde het geheele leven, ook buiten de kerk, door den bijbel en hetgeen daarin staat, laten regeeren, maar daar moest hij niets van hebben. Hij was kerkvoogd, omdat de partij hem die eer had waardig gekeurd en zijn prestige in het dorp meebracht, dat hij daarvoor niet bedanken kon, maar anders ?

En weer anderen fluisterden : „Hoe kwam hij daarbij, om met zoo'n man als Gabe Santema in het Bestuur van „Zevenhuizen Vooruit" zitting te nemen. Elk wist wel, wie Gabe was. Een losbol. Een lichtmis, die er niet veel om gaf! Die vooral den laatsten tijd er niet op vooruit ging en al heel wat processenverbaal zou hebben opgeloopen, als de politie hier en elders niet dikwijls 'n oogje toe deed. De ouders en vooral vrouw Santema met Mini hadden genoeg last van hem. Altijd op pad. Bijna nooit geregeld thuis. Zoo het heette voor den handel en dan in den vreemde de branie uithangen. Als de zoon van den rijken boer op „Donia-state". Natuurlijk, dat was hij, maar dat kapitaal kon ook wel op. D'r waren wel grooter bergen gedaald. En met zoo'n man zou nu mijnheer Krips onder zeil gaan. Misschien in de hoop, daardoor zijn goede dagen te krijgen of uit de moeilijkheden te geraken.

„'t Moet je begrooten om die bloeden van kinderen'', zei een ander. „Wat moeten die nu beginnen, nu er geen inkomen meer is. Tenzij de Verzekering er in voorzag. Theo was nog in de studie. Hedwig was een nuf. De vriendschap tusschen haar en Annie van meester De Bruin was ook al weer aan kant, omdat Annie haar veel te ordinair en ouderwetsch was en te veel aanmerkingen maakte op haar bobbedhaar en korte rokken. Annie leek nog wel uit de vorige eeuw, toen de schoolmeesters het nog maar sjofeitjes hadden en 't lang niet aanging alle jaren nieuwe japonnen te koopen. Laat staan van met elk seizoen van kleed en kleur te verwisselen, 't Zou nü wel uit moeten zijn met den opschik van Hedwig. Misschien dat de handen nu nog wel eens uit de mouwen gestoken moesten worden. Welke gevolgen het al niet hebben kon, als één paar oogen zich voor altijd sloten ........ "

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen