Geloof en prediking

Referaat gehouden op de Jaarvergadering van den Gereformeerden Bond, 14 April 1944

Ten gevolge van deze werkelijkheid ontstaat de behoefte in den krimg der geloovigen om gemeenschappelijk te belijden en te getuigen. Vandaar de kerkelijke belijdenis. Uit het besef van de gemeenschap in Christus wordt ook de gemeenschappelijke roeping tot gehoorzaamheid en dienstbaarheid aan Christus geboren, die leiden moet tot kerkelijk leven en tot bediening der ambten overeenkomstig het apostolisch getuigenis.

Wie zich van deze dingen rekenschap geeft, is op weg om het antwoord te vinden op de gestelde vraag : welk geloof in de prediking tot uiting zal komen. Wij komen op het terrein der geïnstitueerde kerk, die uiteraard een geloofsgemeenschap is, en welker prediking geen ander getuigenis mag geven dan die van haar gemeenschappelijk helijden, zooals zij dat in haar confessie tot uitdruklting heeft gebracht. Haar belijdenis functioneert in haar prediking en in al haar handelen. Is dat niet het geval, dan is er iets niet in orde, hetzij in haar belijden of in haar prediking, of in beide. In ieder geval leeft zij niet kerkelijk naar haar roeping. Zij verkeert in een zwevende positie, die niet overeenkomt met haar roeping een pilaar der vastigheid te zijn.

Het behoeft geen betoog om aan te toonen, dat de huidige toestand van het kerkelijk leven aanleiding geeft tot gerechtvaardigde critiek, maar niet in mindere mate tot bezinning en tot zelfonderzoek. En hoewel er teekenen zijn, die tot dankbaarheid mogen nopen, omdat het kerkelijk besef gaat ontwaken, is een naarstig beroep op allen, die de gehoorzaamheid aan den Koning der Kerk zoeken, geenszins overbodig.

Ook onder ons mag wel eens gewezen op den eisch der prediking om getuigenis te zijn van het gemeenschappelijk geloof, m.a.w. van het geloof der kerk, zooals zij dat in haar confessie belijdt. Immers ook onder ons heeft het iindividualisme zijn intocht gedaan en ook onder den schijn van gereformeerd te zijn kan men een vroomheid naar eigen smaak koesteren. Ook onder ons komt het voor, dat de belijdenis wordt geprezen, maar niet gelezen en te weinig onderwezen.

Of wij dan op het standpunt staan, zoo vraagt een ander, dat de reformatoren het laatste woord hebben gesproken. Indien wij dat deden, zouden wij daarmede slechts bewijzen, weinig van hun leven en streven te hebben verstaan.

Zou iemand meenen, dat een man als Calvijn, indien hij in onzen tijd kon opstaan en de vragen van onzen tijd onder de oogen zien, uit hetzelfde geloof waarin hij geleefd, gewerkt en waarin hij ook gestorven is, niet zou spreken en handelen ?

Welnu, dan zullen wij ook de gemeenschap met de reformatoren onderhouden, als wij uit hetzelfde geloof, waaruit zij leefden, den weg zoeken in de dingen van het heden. Maar dan zullen wij ook door denzelfden Geest geleerd willen zijn en naar denzelfden regel wandelen.

Het geloof is het leven der prediking, de dynamische kracht, de rust en de beweging tegelijk. Het overgeleverd geloof belijdt altijd weer dezelfde waarheid : de waarheid : Ik ben de weg en de waarheid en het leven.

Maar in de bewogenheid der dingen vallen deze onder de beademing des geloofs. De prediking geen doode objectieve weergave, maar het leven van heden in het licht der eeuwige waarheid. De vragen van den dag voor Gods aangezicht.

Zoo is in het persoonlijk leven het geloof eveneens de rust en de bewegende kracht, een gedragen zijn door het geloof, een steunen op zijn sterke adelaarsvleugelen.

De Waarheid kan thans géén andere zijn dan toen. Zoo waar de Christus der Schriften de weg, de waarheid en het leven is, kan ook het leven der kerk nu geen ander zijn dan toen. Vandaar dat de Schrift spreekt van het geloof, dat den heiligen overgeleverd is. Daar is een heilige en levende traditie, welke door Woord en Geest wordt onderhouden. Deze eenheid en eenigheid zal door alle eeuwen heen het waarachtige leven der kerk kenmerken en haar licht verspreiden over de vragen, waarvoor de kerk en haar prediking zich gesteld vindt.

Die eenigheid des geloofs zal ook het levend belijden der prediking steeds beheerschen, daar de prediking uit het geloof opkomt, van dat geloof getuigt, daarin staat en daartoe roept.

En het is ook weer diezelfde eenigheid des geloofs, welke niet alleen de kerk van toen en nu in een gemeenschap vereenigt, als één lichaam openbaar maakt, maar welke ook in de prediking tot uiting moet komen en een levend verband legt tusschen de in de belijdenisgeschriften eener kerk uitgedrukte confessie en het getuigenis der prediking.

Als wij gewagen van het geloof in de prediking, kan en mag dat geen ander geloof zijn, dan hetwelk den heiligen is overgeleverd naar de leer der apostelen en profeten. Al wat met dien regel overeenkomt in de belijdenis der voorgeslachten kan nimmer verouderen, ook niet al zou de klassieke uitdrukkingsvorm voor velen niet meer den zin vermogen te vertolken, omdat zij daarvan vervreemd zijn. Getoetst aan het geloof, zou echter menige prediking blijken op gespannen voet te staan met het leven der kerk, welke door Woord en Geest wordt geleid. En men zij: op zijn hoede om zich in deze niet eenzijdig te spiegelen aan een z.g. vrijzinnige of lichte prediking, want ook een z.g. zware prediking kan aan dit onheilvolle euvel mank gaan.

Nog een andere zijde worde in het licht gesteld in verband met het thema : het geloof in de prediking. Slechts voor één geloof is er in de prediking des Evangelies plaats, n.l, voor het geloof in den Christus der Schriften. Alle prediking zij Christus' prediking, getuigenis van den Christus der Schriften. De zaligheid is in geen andere.

(Slot volgt).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen