Kan een Christen lid zijn van de Partij van de Arbeid?

Onder deze vraag werd, zooals een onzer dagbladen meldde, een rede ingeleid door een predikant, die volgens hetzelfde bericht verzocht zou hebben deze rede niet in de pers te publiceeren. Van de rede meldt het verslag dan ook geen woord. Men krijgt echter uit het verder medegedeelde den indruk, dat de boven gemelde vraag in positieven zin werd beantwoord. Het verslag meldt althans, dat bijna alle aanwezigen de zaal verlieten, toen ze voor de keus werden gesteld om zich als lid op te geven of zich te verwijderen. De vergadering scheen te zijn bedoeld voor z. g. n. politieke dakloozen. Om hiermede maar te beginnen. Eenerzijds wordt men gedreven door een eenheids streven, dat niet genoeg weet te zeggen van het oude partijwezen, terwijl men anderijds klaarblijkelijk groepen en partijen maakt. Nu zijn wij de laatsten, om niet toe te geven, dat het vooroorlogsche partijwezen door vele euvelen werd gekenmerkt en het parlementaire leven hoe langer zoo meer bemoeilijkte. Politieke dakloozen, zooals men die thans noemen wil, zullen er toen niet vele geweest zijn. Wel waren er menschen, die naar het hun voorkwam, van partij wisselden. Of wil men onder politieke dakloozen verstaan degenen, die niet bepaald in een der politieke partijen waren georganiseerd ? Ook is het mogelijk, dat men in beginsel afgerekend wil hebben met de oude partijen, zoodat allen politiek dakloos worden geacht, die niet van de Partij van den Arbeid zijn. Deze toch zou men wellicht van zekere zijde gaarne als de eenige willen zien.

Hoe het ook zij, de aanspraak tot z.g. politiek dakloozen schijnt er van uit te gaan, dat velen thans voor de vraag staan, wat nu ?

En het heeft er ook den schijn van, dat men bijzonder het oog heeft op Christelijke dakloozen. Waarom anders de vraag: Kan een Christen lid zijn van de Partij van den Arbeid ?

Wij stellen daartegenover een andere vraag : Kan een Christen zijn mede-Christenen vermanen om lid te worden van de Partij van den Arbeid ? Kan hij daarmede verantwoord zijn ? En kan een Dienaar des Woords zijn gemeenteleden daarheen advizeeren ?

Uit niets is gebleken, dat de Partij van den Arbeid, waarvan de Sociaal-democratische Arbeiderspartij en Vrijzinnig-democraten de kern vormen tot het streven naar een Christelijke levensorde zijn bekeerd.

En, indien men nu menschen uit Christelijken kring daarheen wii drijven, wat kan dat anders uitwerken dan dat de leiding van de Partij vaa den Arbeid wordt versterkt ? Daartegenover kan er geen sprake zijn van een verwachting, dat de Christelijke invloed daardoor zou worden verhoogd.

Een Christen kan weliswaar in practische zaken met allen saamwerken, desnoods met de Partij van den Arbeid, indien het gemeenschappelijk beleid mag plaats vinden op de grondslagen van een Christelijke levensorde en daarnaar wordt gericht.

Dat nu is juist het punt, waar het om draait. Want dat immers is juist niet het geval. Het beleid van de Partij van den Arbeid zal zich oriënteeren naar de grondslagen van het idealisme, waardoor men zich voelt aangetrokken.

Niemand kan toch met recht ontkennen, dat er een onmiddellijk verband is tusschen zijn levens- en wereldbeschouwing en zijn politiek inzicht. En zou dan een Christen zijn levensovertuiging op non-actief moeten stellen om het politiek inzicht van de Partij van den Arbeid te volgen ?

Met welk recht kan men zulk een offer en zulk een tegenstrijdigheid van den Christen vragen ? En wie, die zich daarbij bepaalt, zal genegen zijn dat offer te brengen en daarvoor verantwoording te dragen ?

Zeker, er zijn er, die de Christelijke partij, waarbij zij zich voorheen hadden gevoegd, hebben prijs gegeven voor de Partij van den Arbeid. En ook vroeger waren er, die zich tot de Christenen wilden gerekend zien, en toch hun stem gaven aan de linkerzijde. Waarom ? Om allerlei redenen, die zij van meer belang achtten dan het beginsel óf — omdat zij zich al te weinig rekenschap hadden gegeven van dat beginsel.

En als die er nu ook zijn, en die zijn er, — dan helpen zij om te beginnen reeds mede aan de propaganda, die niet zal nalaten er op te wijzen om anderen daartoe gemakkelijker over te halen.

Wat verwachten zij, die zich afvragen, wat moet ik doen ? Zij, die in twijfel schijnen te verkeeren, omdat die en die predikant toch ook voor de Partij van den Arbeid is ?

Zij verwachten, wat zij op grond van de voorstellingen, die zij zich maken, hopen. En zij twijfelen, omdat hun Christelijke levensovertuiging protesteert.

Wat wij dan verwachten van de Partij van den Arbeid ?

Alles, wat men verwachten kan van een politiek, die weigert zich te stellen op de grondslagen eener Christelijke levensorde en Overheid en volk niet gehouden acht tot gehoorzaamheid aan God en Zijn Wet.

Dat kan niet onduidelijk zijn, want wat van zulk een beleid kan verwacht worden, wordt ons klaar en duidelijk door Gods Woord geleerd en door de geschiedenis der laatste jaren bevestigd.

Wij hebben gezien, dat zulk een politiek op staatsabsolutisme met al de gruwelen en ongerechtigheid, daaraan verbonden, uitloopt: Wie God verlaat, heeft smart op smart te vreezen.

Of wij dat dan ook van de Partij van den Arbeid verwachten ? Zij zal zelf, naar wij onderstellen, daartegen protesteeren en zeggen, dat zij geen absolutisme wil.

Desondanks is het buiten allen twijfel, dat haar sociale en politieke inzichten niet anders dan bevorderlijk kunnen zijn aan een ontwikkeling, die tot zulk een absolutisme leidt, ook al is men zich daarvan niet bewust.

Daaraan nu kan een Christemnensch niet medewerken, want hij kan het weten. En hij kan ook weten, dat de eenige weg, die ons daarvoor kan behoeden, is gelegen in de handhaving eener Christelijke levensorde. En daarom zou het een voorrecht zijn, als alle Christusbelijders als één man opkwamen voor de erkenning van den Naam Gods op het terrein van het openbare leven en voor een staatkundig beleid, hetwelk daarmede in overeenstemming is. Alleen door een eendrachtig saamgaan kan richting en stuwkracht worden gegeven aan zulk een beleid. En alleen op dien grondslag zal voorziening worden gebracht in de geestelijke en stoffelijke nooden van ons volk, en kan er verwachting zijn voor ons en. voor onze kinderen.

Welk een kracht zou er van zulk een getuigenis uitgaan, als ons kerkelijk en staatkundig verdeeld Protestantisme tot zulk een eendracht op de grondslagen van een Christelijk volksleven mocht komen, de oude Christelijke partijen saamgesmolten tot een in den smeltkroes der beproeving gelouterd hecht metaal. Men spreekt van nieuwe dingen en nieuwe tijden. Maar dat zou vergeleken bij den voor-oorlogschen toestand een verheugende nieuwigheid geven, een nieuwen opbloei van ons volksleven inluiden en de bron ontsluiten van die waarachtige levenskracht, welke verborgen is in de gehoorzaamheid, welke God van ons vordert.

Dan geen overwegingen van allerlei bijkomstige belangen, die slechts afleiden van de eene alles overtreffende hoofdzaak.

Het gaat om de erkenning of niet erkenning van de grondslagen van een Christelijk volksleven in het staatkundig beleid. Het geringste, wat ons te doen staat, is voor die erkenning op te komen en de uitkomst te leggen in de hand van Hem, uit Wien en door Wien en tot Wien alle dingen zijn, den Koning der gansche aarde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen