Het begint weer

Onder dezen titel schrijft ds. Buskes, een van de predikanten, die naar de Partij van den Arbeid overgingen, in Het Vrije Volk (voortzetting van Het Volk), Democratisch-socialistisch Dagblad, van 15 April 1946. Daarbij haalt hij een en ander aan uit de bestrijding van deze Partij, o.a. ook ons artikel: Kan een Christen lid van de Partij van den Arbeid zijn ?

Wij hebben daarin o.m. beweerd, dat de politiek van de Partij van den Arbeid moet uitloopen op staatsabsolutisme. Dat een Christen zijn levensovertuiging niet op non-actief kan zetten, om het politieke inzicht van de Partij van den Arbeid te volgen. Dat uit niets is gebleken, dat de Partij van den Arbeid tot een Christelijke levensorde is bekeerd.

Daartegen merkt ds. B. op, dat de Partij van den Arbeid alle staatsabsolutisme verwerpt. Men kan dit moeilijk ernstig nemen. Als socialisme afziet van socializeering, is het geen socialisme meer. Socializeering der productiemiddelen is een kenmerkend streven van het socialisme. Hoe wil men nu, dat socializeering niet tot staatsabsolutisme zou leiden ? Het is heusch te naïef om dat te gelooven.

Verder merkt ds. B. op, dat de Partij van den Arbeid het verband tusschen politiek inzicht en geloof erkent, dat zij van godsdienst als privaatzaak niet wil weten.

De consequentie daarvan zou zijn, dat zij den godsdienst in het openbare leven wil erkend hebben en een godsdienstige partij zou zijn. Haar politiek zou op godsdienstigen grondslag staan en door het geloof worden bepaald.

Uit niets is gebleken, dat de Partij van den Arbeid een positief Christelijk standpunt inneemt. En men vraagt zich af, als ds. B. gelijk heeft, welke godsdienst, welk geloof dan wel het politiek inzicht van deze partij bepaalt. Voor zoover men hierop een antwoord kan geven uit hetgeen zoo naar buiten blijkt, is het negatief.

Maar ds B. zegt, dat haar zakelijke politiek voor haar leden, die tot de kerk behooren, juist de politieke toepassing van hun geloofsovertuiging is. De Partij van den Arbeid heeft dus leden, die tot de kerk behooren en leden, die niet tot de kerk behooren.

Dat wijst er op, dat althans de Christelijke godsdienst privaatzaak is voor de partij. Men kan Christen zijn en men kan het ook niet zijn. Voor de zakelijke politiek is dat gelijk. Het Christelijk geloof houdt alzoo geen principieel verband met het politieke inzicht der Partij.

Ten aanzien van den Christelijken godsdienst komt dit precies overeen met het tegengestelde van wat ds. B. beweert. Christen zijn of niet zijn is voor de Partij van den Arbeid persoonlijke aangelegenheid. Haar politiek gaat daaraan voorbij en het heeft geen zin, als ds. B. beweert, dat zij verband tusschen politiek inzicht en geloof erkent. Dat verband is een los verband. Men kan van de kerk zijn of niet van de kerk zijn en tocli het politiek inzicht van de Partij van den Arbeid volgen. Het verband is dus zoek.

Als ds B. verder zegt, dat de zakelijke politiek van de Partij van den Arbeid voor haar leden, die tot de kerk behooren, juist de politieke toepassing van hun geloofsovertuiging is, maakt hij een sprong in de zakelijkheid om aan de principiëele tegenstrijdigheid van het socialistisch streven en de Christelijke geloofsovertuiging te ontkomen.

Doch bij is er niet in geslaagd aan te toonen, dat de Partij van den Arbeid het revolutionair karakter van haar socialistische elementen heeft prijs gegeven en ingeruild voor een politiek op Christelijken grondslag. Haar zakelijke politiek kan dan ook niet verwacht worden met dezen grondslag overeen te komen en de waarachtige geestelijke en zedelijke belangen van ons volk te dienen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen