MEDITATIE

Welk een rust spreekt er uit dit woord, temidden van zooveel wat onrustig maakt.

De dichter ziet zich door tal van gevaren omringd.

Hij spreekt van den strik van den vogelvanger, die op het gevogelte loert, dat zich argeloos neerzet onder het lokkende klapnet, niet vermoedende dat de dood hem bedreigt.

Hij gewaagt van een pijl, die des daags vliegt, maar ook van een schrik des nachts.

Er is een pestelentie, die in de donkerheid wandelt, maar er is ook een kwaad, dat op den klaren middag verwoest.

Daar zijn felle leeuwen, adders en draken, altemaal vernielende machten, waardoor er duizenden vallen aan de rechter- en tienduizend aan de linkerhand.

En is het niet, alsof we in onze dagen dit woord opnieuw bevestigd zien?

Wat een gevaren, die dreigen !

Wat een netten, die daar gespannen worden om den mensch erin te jagen ! Aan alle kanten dreigen gevaren, ligt de vijand op de loer. Duizenden worden opgeschrikt, zoodat schrik en beving het hart vervult.

Maar doet dit alles nu ook de noodzakelijkheid van die eenige veilige schuilplaats zoeken ? Ach, dit is juist de diep zondige trek van het menschenhart, dat het in valsche vrijheidszucht meent, het wel buiten den Heere te kunnen stellen.

We willen ons beeld niet vinden in de hulpelooze kiekens, die onder moeders vleugelen schuilen, maar in den koninklijken adelaar, die de zon in het aangezicht vliegt, tot ver boven de drijvende wolken.

We willen niet als kinderen aan de leiband loopen. Daarvoor zijn we veel te groot in eigen oog. Noodig daarom is het, dat we klein worden voor den grooten God, van eigen onmacht overtuigd worden om staande te kunnen blijven, zullen we van de noodzakelijkheid van die veilige schuilplaats overtuigd worden.

Want als we den Heere niet hebben tot een toevlucht, dan zullen we geen aanspraak kunnen waken op Zijn goddelijke bescherming. Buiten God is het leven niet anders dan een pijnigende onzekerheid.

Daarom vlucht tot die schuilplaats! Vlucht gij allen, die u overal veilig wilt stellen, behalve daar, waar het alleen veilig en zeker is.

Want als ge het van u zelf verwacht, van uw kracht, meenende daar dan wel staande te blijven, zult ge teleurgesteld uitkomen.

Het zal blijken niet anders te zijn dan een ijdele zandgrond.

Alleen in Christus zijt ge veilig, in Hem, die Zijn vijanden tegemoet is getreden, om zoo een veilige schuilplaats voor de Zijnen te verwerven. Als ge Hem bezit, dan wordt het ook heerlijke kerkelijkheid, dat ge zult vernachten in de schaduw des Almachtigen.

Deze woorden zijn een beeldspraak ontleend aan het oostersch leven.

Zij herinneren aan de zegeningen der gastvrijheid, zooals die daar gebruikelijk was.

De rechten der gastvrijheid waren alle heilig. Persoonlijk stelde de gastheer zich verantwoordelijk voor de veiligheid van zijn gast. Hij kon vol vertrouwen het moede hoofd neerleggen. Het ingaan onder de schaduw van zijn dak deed den gast zich volkomen verlaten op zijn beschermer.

Maar nu, die in de schuilplaats des Allerhoogsten is gezeten !

Voor dien is de Heere aansprakelijk. Volkomen veilig is hij, voor wien de Allerhoogste een schuilplaats ontsluit in het verborgen van Zijn tent.

Al is de nacht nog zoo donker, in 's Heeren tent is het licht.

Al zijn de vijanden nog zoo talrijk, daar is het veilig.

Genade en trouw omringen hen, die daar mogen schuilen.

Er is bewaring voor onheilen, maar er is bewaring ook onder onheilen.

Deze 91e Psalm is vol van rampen. Maar we hooren hier ook het vleugelen-geruisch der engelen Gods.

Ze zullen vernachten in de schaduw des Almachtigen, al wordt het nog zoo donker, al omhult de duisternis hen als een kleed, al verdwijnt de levensvreugde onder het rouw-floers. In die sombere schaduwen van den nacht is daar de beschuttende schaduw des Almachtigen. Er is geen vernielende macht op aarde, die boven Hem uitgaat en in staat is om daar aan 's Heeren hoede te ontrukken. Het hoogste is altijd lager dan het Allerhoogste.

Hoog boven de rampen, hoog boven uw vreezen, verheft zich de schuilplaats des Allerhoogsten, des Almachtigen. Dit zijn twee veelzeggende woorden.

Daar is vrede en stilheid, vertroosting en barmhartigheid te vinden. Dit is de eenige plaats van volkomen veiligheid.

Wie zal die schuilplaats zoeken ? Niet de sterke, die op zijn eigen kracht vertrouwt en daarvan alles verwacht.

Schuilen doet het kind, dat zich bewust van gevaar, met een schreeuw van angst mag werpen in de armen van vader of moeder, die het hoog opheffen.

Daar zijn de tranen spoedig gedroogd, daar weet het kind zich veilig. Maar dan te mogen zitten in de schuilplaats des Allerhoogsten, en te vernachten in de schaduw des Almachtigen.

Dat geeft waarlijk rust. Dat biedt inderdaad veiligheid !

Niemand, die die schuilplaats kan missen. Of meent ge misschien, dat gij er geen noodig hebt!

Het gaat u nog goed, den dag des kwaads waant ge nog ver!

Maar waar zult ge dan schuilen in den dag der dagen?

Zal de vriendschap van menschen u dan kunnen helpen en redden ?

Neemt daarom de toevlucht, nu die nog te vinden is tot die schuilplaats des Allerhoogsten, om te vernachten in de schaduw des Almachtigen. Dan zult ge ook deelen in de heerlijke rust, die het deel is van allen, die deze schuilplaats bezitten en hen doet zeggen :

„Mijn toevlucht, mijn burcht, Mijn God op Wien ik vertrouw."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen